Συνέντευξη της Κίνθιας στον Σοφοκλή Αρχοντάκη
για το #IforINTERVIEW
#working_heroes
Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη με την κατάσταση και την εκμετάλλευση που επικρατεί ειδικά εναντίον της γενιάς μου.
Πριν λίγες μέρες μια αναγνώστριά μας είδε αγγελία που ζητούσε εργαζομένους για σεζόν σε BeachBar στην Χρυσή Ακτή της Πάρου.
Ήταν ο πρώην εργοδότης της που δεν είχε κολλήσει ούτε μισό ένσημο σε κάποιον από τους εργαζομένους, δεν είχε υπογράψει συμβάσεις, δεν πλήρωνε τις νόμιμες υπερωρίες και είχε ίσως τις χειρότερες συνθήκες υγιεινής, όχι μόνο για τους πελάτες του, αλλά και για δύο από τους εργαζομένους του.
Επικοινωνήσαμε με την Κίνθια, τις κάναμε ερωτήσεις και το αρχέτυπο του κακού Έλληνα εργοδότη, ξετυλίγεται μπροστά σου.
Γεια σου Κίνθια (σ.σ.: η Ελληνίδα Σίνθια). Εργαζόσουν σεζόν σε beach bar το καλοκαίρι και βρισκόμαστε εδώ να μας διηθηθείς την εμπειρία σου. Σε ποια περιοχή εργαζόσουν και σε ποιο πόστο;
Εργαζόμουν στην Χρυσή Ακτή της Πάρου, όπου στην αρχή δούλευα ως σερβιτόρα στην παραλία και μετά ξεκίνησα μπουφέ.
Τι δυσκολίες έχει το ένα πόστο και τι το άλλο;
Στην παραλία είναι απάνθρωπη δουλειά αν την κάνεις πάνω από 4 ώρες την μέρα. Εργαζόμουν με κοντομάνικο και καπέλο, αλλά στο τέλος της βάρδιας είχα φοβερό πονοκέφαλο γιατί με χτύπαγε ο ήλιος όλη μέρα. Δε μπορεί κανείς να εργαστεί πάνω από 4 ώρες, θα έχει πρόβλημα στο τέλος της σεζόν σίγουρα. Στο μπουφέ δεν προλαβαίνεις καν να αναπνεύσεις, λειτουργείς μηχανικά γιατί είναι ο ένας πίσω από τον άλλον για να εξυπηρετηθούν και δεν σηκώνεις κεφάλι. Δεν προλαβαίνεις ούτε να σκεφτείς.
Ποιο ήταν το επίπεδο υπηρεσιών που προσφέρατε στο καφέ; Είχατε και καθαριότητες; Βγάζατε μαζικά δόσεις από πριν;
Όχι, δε βγάζαμε δόσεις από πριν για να είσαι καλύτερος ο καφές και ας το πληρώναμε. Ήταν πάρα πολύ βρώμικα, δεν είχε καθαρίσει ποτέ κανείς ποτέ το πόστο ή την μηχανή του καφέ, είναι κάτι που το ξεκινήσαμε εμείς και δεν υπήρχε καθαρίστρια στον χώρο. Εκτός από καφέ φτιάχναμε φρουτοσαλάτες και άλλα σνακ. Ο χώρος είχε και ένα εστιατόριο, όπου και εκεί δεν υπήρχε καμία υποδομή υγιεινής, σέρβιραν στους πελάτες σάπια φαγητά και ειδικά χαλασμένα θαλασσινά. Όλα χάλια.
Πώς ένιωσες όταν είδες την αγγελία από τον πρώην εργοδότη σου; Τι σε ώθησε να μας μιλήσεις;
Είμαι πάρα πολύ απογοητευμένη με την κατάσταση και την εκμετάλλευση που επικρατεί ειδικά εναντίον της γενιάς μου. Είμαι 24 ετών, σχεδόν σε όλες τις δουλειές που έχω βρεθεί υπήρχε εκμετάλλευση, κανένας δεν γνωρίζει τα στοιχειώδη δικαιώματά του και βλέπω ότι ο κάθε εργοδότης εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο και αυτό είναι αποδεκτό. Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να μιλήσω και να αναδείξω αυτό το θέμα.
Πότε απάντησες στην αγγελία και πότε πήγες στην Χρυσή Ακτή;
Είχαν πάει κάποιοι φίλοι μου για σεζόν και επειδή ήμουν απλήρωτη από την παλιά μου δουλειά, πήγα στην Πάρο. Ένας φίλος των παιδιών που μας φιλοξενούσαν μέχρι να βρούμε δουλειά, μας ενημέρωσε ότι ψάχνουν στο συγκεκριμένο beachbarγια εργαζόμενους. Στην ανάγκη δεχτήκαμε χωρίς να το ψάξουμε περαιτέρω. Και πιάσαμε δουλειά.
Πως ήταν η διαμονή εκεί; Τι εικόνα έχεις για την διαμονή των εργαζομένων στο νησί και τι εικόνα έχεις για την διαμονή των υπολοίπων εργαζομένων εκεί που δούλευες;
Υπήρχαν άτομα που ήταν ευχαριστημένοι από την διαμονή τους και πολλά περισσότερα που τα αισθήματά τους ξεπερνούσαν τα απλά όρια της δυσαρέσκειας. Εμείς ήμασταν 3 κοπέλες που είχαμε αναλάβει τον μπουφέ και το σέρβις και το εστιατόριο. Τη λάντζα την είχαν αναλάβει δύο παιδιά από το Μπαγκλαντές. Τα παιδιά από το Μπαγκλαντές έμεναν σε ένα υπόγειο, χωρίς σεντόνια, χωρίς μαξιλάρια, μέσα στην υγρασία, την βρώμα και τα ποντίκια και εργάζονταν από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το βράδυ (σ.σ. 17 ώρες την ημέρα) και τους έβριζαν όλοι. Τόσο το αφεντικό που τους φέρονταν υποτιμητικά, όσο και άλλοι εργαζόμενοι. Ήταν σαφές ότι αυτό συνέβαινε επειδή ήταν μετανάστες.
Εμείς μέναμε σε ένα πιο ανθρώπινο περιβάλλον, με την διαφορά πως όταν κάναμε μπάνιο τιναζόμασταν από ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν πάρα πολύ επικίνδυνο και ακόμα και ένα απλό ντους είχε ρίσκο για την σωματική σου ακεραιότητα.
Ποια ήταν η αρχική συμφωνία όσον αφορά το οικονομικό κομμάτι και για πόσες ώρες;
Στην αρχή όταν τους ρωτήσαμε για την αμοιβή μας, μας απάντησαν να ξεκινήσουμε και θα το συζητήσουμε. Περνούσαν ημέρες και ρωτούσαμε τον υπεύθυνο το αυτονόητο: «Θέλουμε να ξέρουμε πόσα θα μας δίνετε.». Ο υπεύθυνος μας απαντούσε πως αυτό πρέπει να το συζητήσουμε με τον Λ. το αφεντικό. Πηγαίναμε στο αφεντικό μας απαντούσε να το συζητήσουμε με τον υπεύθυνο τον Μ. Ρωτούσαμε πάλι τον Μ. μας έστελνε στην γυναίκα του αφεντικού την Λ. Ρωτούσαμε για την αμοιβή μας και τα ένσημά μας. Τίποτα. Περνούσαν ημέρες και δεν ξέραμε το ωράριο και τον μισθό μας. Στην αρχή εργαζόμασταν από τις 10:00 μέχρι τις 19:00.
Είχατε υπογράψει σύμβαση;
Όχι και δεν είχε μπει ούτε ένα ένσημο, οπότε αρχίσαμε να μυριζόμαστε την κατάσταση. Έτσι γίναμε και εμείς περισσότερο αντιδραστικές. Πηγαίναμε ότι ώρα θέλαμε, φεύγαμε στο 8ωρο. Αφήναμε την βάρδια να ρίξουμε μια βουτιά. Όπου προφανώς δεν μας έλεγαν τίποτα γιατί,είχαν φοβηθεί από την συμπεριφορά μας και είχαν γνώση ότι παρανομούν. Ώσπου έρχεται η μέρα η μεγάλη που ζητάμε για πολλοστή φορά meeting. Το οποίο και μας έδωσαν.
Καθίσαμε όλοι σε ένα τραπέζι και μας λέει το αφεντικό, ότι θέλει να μας δίνει 25 ευρώ το 9ωρο (σ.σ. 2,77 ευρώ την ώρα) και 3 ευρώ υπερωρία και απαιτούσε να είμαστε στο μαγαζί από τις 10 το πρωί, μέχρι την ώρα που θα μας πει. Όπου αν είχε κόσμο θα καθόμασταν παραπάνω και θα πληρωνόμασταν υπερωρία, αλλά αν δεν είχε κόσμο θα καθόμασταν εκεί χωρίς να παίρνουμε υπερωρία. Εκεί έγινε χαμός.
Ποια ήταν τα έσοδα της συγκεκριμένης επιχείρησης και πόσα τα άτομα του προσωπικού;
Τουλάχιστον 5.000 ευρώ την μέρα ως μέσο όρο. Εργάζονταν ένας μάγειρας και μια σερβιτόρα στο εστιατόριο, 1 άτομο στο μπουφέ, 1 άτομο μπαλαντέρ και σέρβις, ένας υπεύθυνος για την παραλία και τα 2 παιδιά από το Μπαγκλαντές (σ.σ. Ήθελε να έχει beachbarμε όλους κι όλους 7 κακοπληρωμένους εργαζόμενους). Το beachbarήταν απίστευτα υπο-στελεχωμένο για τον όγκο των επισκεπτών. Βγάζαμε δουλειά για πολλά περισσότερα άτομα.
Η τελική εξυπηρέτηση θα έλεγες ότι ήταν καλή ή κακή;
Πολύ κακή.
Έχεις εικόνα αν κατατέθηκαν ένσημα για πλήρη απασχόληση;
Στο meeting, όταν έγινε η αντίστοιχη ερώτηση, η σύζυγος του αφεντικού μας απάντησε ότι τα ένσημα θα κολληθούν. Πώς όμως να κολληθούν ένσημα, όταν έχουν περάσει οι μέρες τις εργασίας; Εκεί είχαμε έναν έντονο διαπληκτισμό, γιατί αυτοί υποστήριζαν ότι γίνεται όταν εμείς ξέραμε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει. Ώσπου φτάσαμε σε ένα σημείο που βριστήκαμε με την γυναίκα του και σηκώθηκε το αφεντικό να με βαρέσει! Άρχισα να του φωνάζω για τα ένσημα και εκείνη την στιγμή μπήκαν πελάτες. Μόλις αντιλήφθηκε ότι με ακούνε οι πελάτες, του κόπηκε ο τσαμπουκάς και με παρακάλεσε να μιλάω πιο σιγά.
Να προσθέσω εδώ ότι τα tips μας τα έβαζαν στο ταμείο (!). Φεύγαμε κάθε μέρα με 2 ευρώ tips, από αυτά που -υπολογίζω ανά εργαζόμενο- θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 50 ευρώ την μέρα. Αυτό υπολογίζοντας από την εμπειρία μου ότι στα 500 ευρώ ταμείου μαζεύονται περίπου 20 ευρώ tips. Στα 5.000 (σ.σ. Υπολογίζει περίπου 200 ευρώ διά των 3 εργαζομένων του σέρβις και του μπουφέ, συνυπολογίζοντας τον μάγειρα.)…
Πώς ήταν η συμπεριφορά του ιδιοκτήτη της επιχείρησης προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους;
Ήταν πολύ επιθετικός, με υφάκι, εκεί όμως που τον έπαιρνε. Δηλαδή στην αρχή που είχαμε πάει, μπορεί να μιλούσε άσχημα, αλλά αν γινόσουν και εσύ επιθετικός μαζεύονταν. Θρασύδειλος.
Όταν τσακωθήκαμε και παραιτηθήκαμε απειλώντας με προσφυγή στο ΣΕΠΕ, έγραψαν ένα χαρτί χειρόγραφο με στυλό, ότι «Δηλώνω ότι στο _ _ _TheBeachBar της Πάρου, έχω έρθει να κάνω δοκιμαστικό μόνο μια μέρα και ουδέποτε έχω εργαστεί σε αυτό το μαγαζί».
Και ήθελαν να το υπογράψουμε. Το πιο αστείο ήταν πως απουσία σύμβασης δεν ήξεραν καν τα επίθετά μας. Δεν ήξεραν πως μας λένε. Εγώ υπέγραψα με ψεύτικο όνομα και η φίλη μου χαρακτηριστικά ως Κατερίνα Στικούδη. Προφανώς δεν ήταν η Κατερίνα Στικούδη (γέλια)… Μέχρι σήμερα δε ξέρουν το επίθετό μας.
Γιατί δεν έκαναν σύμβαση, δεν πήραν φωτοτυπία της ταυτότητας και όλα τα στοιχεία;
Ακριβώς.
Πού νομίζεις ότι στηρίζονται αντίστοιχοι εργοδότες για να έχουν αυτή την συμπεριφορά;
Στο ότι δεν υπάρχει αρκετός έλεγχος από το κράτος και στους εργαζόμενους που δεν μιλάνε. Θεωρούμε πλέον φυσιολογική την εκμετάλλευσή μας. Για αυτό έχουν ευθύνη πρωτίστως οι μεγαλύτερες από εμάς γενιές. Εγώ έπρεπε να δουλέψω 6 χρόνια για να αρχίσω να διεκδικώ αυτό που αξίζω. Είμαστε βόδια σε θέματα εργασιακών δικαιωμάτων.
Από την εμπειρία σου, αν κάποιος διεκδικήσει το δίκιο του, τι πιθανότητες έχει να τα καταφέρει;
Πάρα πολύ μεγάλες. Και να σου πω κάτι; Και να μην τα καταφέρει, μπορείς να σκεφτείς πως είσαι μικρός, αντίστοιχες δουλειές υπάρχουν παντού, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις κάπου αλλού. Ακόμα και να χάσεις την δουλειά ή να μην βρεις το δίκιο σου, θα έχεις δώσει ένα μάθημα για τον επόμενο. Δεν θα ξεχάσω πως μια κοπέλα 17 ετών που ήταν η πρώτη της δουλειά στην Πάρο, μας είπε «Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό που είδα και έζησα, γιατί συνειδητοποίησα πως πρέπει να αντιμετωπίζω τα πράγματα στην δουλειά και να αντιδρώ όταν αδικούμαι.»
Άρα όποιος δεν διεκδικεί, δεν έχει και να κερδίσει κάτι.
Ακριβώς. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αρχίσει να περνάει στους εργαζόμενους, πως τίποτα δεν θα μας χαριστεί από την καλή καρδιά του εκάστοτε εργοδότη. Υπάρχουν και αυτοί, αλλά δεν μπορείς να βασίζεσαι εκεί.
Σκέφτηκες ποτέ την προσφυγή στην Επιθεώρηση Εργασίας;
Ναι, το σκέφτηκα και ήρθαμε σε επικοινωνία με την Επιθεώρηση Εργασίας της Νάξου, γιατί εκεί υπάγεται η Πάρος, οι οποίοι στο τηλέφωνο ήταν πάρα πολύ εξυπηρετικοί και θερμοί στο να κάνουμε καταγγελία. Επειδή όμως μας παρακάλεσε ο υπεύθυνος του μαγαζιού να μην πάμε και μάλιστα έκανε επίκληση στο συναίσθημα πως ο εργοδότης μας έχει παιδί, πως εκτός δουλειάς είναι καλός άνθρωπος και γενικά έπαιξε αυτό το χαρτί, υποχωρήσαμε. Να πω εδώ πως ο κύριος της Επιθεώρησης Εργασίας στην Νάξο είχε εκπληκτική συμπεριφορά.
Πληρωθήκατε τα χρήματα που σας οφείλονταν;
Πληρωθήκαμε, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Μάλιστα τα ένσημα που δεν μας κόλλησε, γιατί τα ένσημα είναι και αυτά χρήματα, τα πληρωθήκαμε κατ’ απαίτησή μας 15 ευρώ την ημέρα μετρητά. Από την στιγμή που δεν ήθελε να πάμε στο ΙΚΑ και την Επιθεώρηση Εργασίας, έπρεπε να μας αποζημιώσει στο ακέραιο.
Άρα δικαιώθηκαν όλα τα αιτήματά σας.
Ναι, δικαιωθήκαμε επειδή μιλήσαμε, επειδή θελήσαμε τα δικαιώματά μας. Αν δεν μιλούσαμε, θα είχε πάει Σεπτέμβριος και θα δουλεύαμε 10 ώρες την ημέρα χωρίς ρεπό.
Έφτασε Σεπτέμβρης;
Ποτέ (γέλια). Γιατί τον αφήσαμε 14 Αυγούστου χωρίς προσωπικό καθώς παραιτηθήκαμε 3 άτομα και έφτασαν στο σημείο να δουλεύουν μόνοι τους οι ιδιοκτήτες και ο υπεύθυνος,γιατί είχαν μόνο μια σερβιτόρα.
Κάτι άλλο που θες να μοιραστείς μαζί μας ή μια συμβουλή που έχεις να δώσεις σε λιγότερο έμπειρα παιδιά πριν κλείσουν για σεζόν;
Ναι, έχω μια συμβουλή να δώσω. Να επιμένετε να υπογράψετε συμβάσεις και από την στιγμή που σε αυτές τις δουλειές ο εργοδότης σας βγάζει λεφτά, μην του φτιάχνετε την προίκα. Να σκεφτείτε τον εαυτό σας και να φτιάξετε την δική σας προίκα. Οι αμοιβές σας να είναι αντίστοιχες της εργασίας σας και των κερδών του καταστήματος. Δεν γίνεται να δουλεύεις σε ένα ξενοδοχείο ή beachbarπου μπορεί να βγάζει και εκατομμύρια κάθε σεζόν και εσύ να παίρνεις 20 ευρώ την μέρα, να σου κλέβουν τα tips, να μην σου κολλούν ένσημα και να έχεις τον κάθε τυχάρπαστο πάνω από το κεφάλι σου να σου μιλάει όπως γουστάρει αυτός.
Οι πελάτες αντιλαμβάνονταν τις συνθήκες εργασίας; Έκαναν παράπονα σε εσάς για την κακή εξυπηρέτηση;
Αν έκαναν παράπονα τα έκαναν στον υπεύθυνο και το αφεντικό. Σε εμάς δεν μας έλεγε κανείς λέξη. Στο ταμείο άλλωστε ήταν η σύζυγος του αφεντικού.
Να πω και κάτι στην γενιά μου; Μιλήστε, ΜΙΛΗΣΤΕ. Ακόμα και να χάσετε μια δουλειά, ακόμα και αν πεινάσετε -που και εγώ έχω πεινάσει- δεν θα μείνεις χωρίς δουλειά. Είμαστε αναλώσιμοι και αυτό ναι μεν συμφέρει αυτούς, αλλά συμφέρει και εμάς. Θα βρεις δουλειά ακριβώς επειδή κανείς δεν είναι αναντικατάστατος.
Σε ευχαριστούμε Κίνθια για την πολύτιμη μαρτυρία σου.
Σας ευχαριστώ και εγώ για τον χρόνο σας.
Φυσικά, όλες οι επιχειρήσεις δε δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο.
Αυτό που έχουμε να συμβουλεύσουμε τους αναγνώστες μας είναι να κάνουν μια όσο πιο ξεκάθαρη συμφωνία και να υπογράψουν μια σαφή σύμβαση εργασίας, αφού πρώτα την διαβάσουν (ό,τι και να πει ο υπεύθυνος τύπου «Έλα μωρέ, όλες ίδιες είναι») και να συζητήσουν για τις όποιες απορίες τους. Ύστερα, θα σας βοηθήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε σχετικά με τα δικαιώματά σας και ειδικότερα τα ρεπό, τις υπερωρίες και τα ημερομίσθια.
Υ.Γ. Για την ιστορία, η συζήτηση με την «Κίνθια» ήταν εξαιρετική, πρόκειται για ένα καλλιεργημένο κορίτσι, που σπουδάζει και εργάζεται. Την ευχαριστούμε για τη μαρτυρία της και της ευχόμαστε τα καλύτερα.
