Γράφει η V for Vallia
Για το #IfI
Η δικτατορία του χαμόγελου
“Ο εργαζόμενος, κοίτα να δεις τώρα, είναι άνθρωπος κι έχει κι αυτός τα δικά του”.
Συνήθως οι αγγελίες, μεταξύ των άλλων προσόντων που ζητάνε από τους wanna be υπαλλήλους/σκλάβους τους, όπως το να είσαι 30 ετών με 25η πείρα – να μιλάς αγγλικά, γερμανικά, πολωνικά και σουαχίλι – να έχεις ομαδικό πνεύμα και οργανωτικότητα μπας κ βάλεις καμία τάξη εκεί πέρα – να είσαι ψηλός, ευθυτενής, με αναλογίες μοντέλου, ζητάνε να είσαι και ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ προσωπικότητα.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαμογελάς όχι μόνο στον πελάτη, αλλά και στα παράθυρα, στο βέτεξ, στη λεκάνη της τουαλέτας, στα μαχαιροπήρουνα και στο γείτονα απέναντι που λείπει στο χωριό του.
Ο εργαζόμενος, κοίτα να δεις τώρα, είναι άνθρωπος κι έχει κι αυτός τα δικά του. Μπορεί να πέθανε η μάνα του, να έχασε το σκύλο του, να έχει περίοδο, να χώρισε, να έμαθε μόλις ότι πάσχει από κάποιο νοσημα.
Μπορεί επίσης να έχει δουλέψει απλήρωτες υπερωρίες, να δουλεύει εορταστικό ωράριο ή χωρίς ωράριο σε τουριστικό κατάστημα, μπορεί τ’ αφεντικό να του χρωστάει λεφτά, μπορεί να δέχεται εργασιακό bulling.
Ο εργαζόμενος δεν πληρώνεται για να βλέπουμε τα δόντια του, παρότι δεν μας χαλάει μια χαρούμενη εξυπηρέτηση.
Πριν όμως αποφασίσεις πόσο σκύλα είναι η σερβιτόρα ή πόσο ξινιόλος ο πωλητής, σκέψου πως οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι.
Με αισθήματα και προβλήματα.
Μην προσθέσεις άλλο ένα πρόβλημα ρουφιανεύοντας τους στ’ αφεντικό τους (βασικά, μην ρουφιανεύεις γενικά).
Εκτός κι αν είσαι εσύ τ αφεντικό. Τότε, πιθανόν να είσαι εσύ το πρόβλημα.
