Διηγείται ο/η : Sandinista-poucho (SP)
Τόπος: Αθήνα
Έτος: 2014
Καταραμένη φτώχεια… Ο αστακός ψόφιος, το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό…
Η ώρα 8 και 10. 20 λεπτά πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Η πρώτη μου συνέντευξη για δουλειά μετά από 4 μήνες θα πραγματοποιηθεί σε λίγες ώρες. Μπορεί το ραντεβού να είναι στις 12 αλλά είπα να σηκωθώ νωρίτερα, να είμαι προετοιμασμένος για το «μεγάλο γεγονός». Το άγχος δε με άφησε να ξεκουραστώ όπως θα θελα, και είπα να κρυφτώ για λίγο στα σκεπάσματα, να κρύψω εκεί λίγο τους φόβους και τις αγωνίες μου όπως έκανα πιτσιρικάς πριν το σχολείο, αφήνοντας το ξυπνητήρι να κάνει το καθήκον του…
Σηκώθηκα βαριά και προχώρησα μέχρι το κουζινάκι. Η περιορισμένη πραγματικότητα μου αντικατοπτρίζονταν σε όλα αυτά τα αγαθά τα οποία θα μου προσέφεραν ένα λιτό πρωινό και όδευαν στο τέλος τους. Υπολείμματα καφέ στο μπολ, τρίμματα καπνού στο σακούλι, 4 φρυγανιές στο ντουλάπι, δύο αυγά στο ψυγείο και πάει λέγοντας… Άρα αντίστοιχο πρωινό έχει και ο «άπορος» αδελφός του Άδωνι, ο αντιγραφέας γιος του Σαμαρά, η καθηγήτρια που απομακρύνθηκε όταν τον έπιασε να αντιγράφει και ο απολυμένος του Κατσέλη;
Γέλασα, όχι για τις κοινωνικές αυτές αδικίες που γίνονται όλο και πιο έντονες και τριβέλιζαν πρωινιάτικα το μυαλό μου, αλλά γιατί μου ήρθε ο μονόλογος από κάποιο παλιό επιθεωρησιακό κωμικό νούμερο: «καταραμένη φτώχεια… Ο αστακός ψόφιος, το χαβιάρι μαύρο, το κρασί παλιό…καταραμένη φτώχεια», η οποία αποτυπώνει την επίπλαστη αυτή ευδαιμονία, τον υπερκαταναλωτισμό και την επιδειξιομανία που ήταν στα σπάργανα τη δεκαετία του 80. Όχι για όλους βέβαια… Όχι για όλους βέβαια…. Καταραμένη φτώχεια….
Πήρα το καφεδάκι μου, έβαλα πλώρη για το μικρό μπαλκονάκι μου στον 4ο όροφο της οδού Σπηλιωτοπούλου, έναντι από το νοσοκομείο «Παίδων». Ηλιόλουστη μέρα, ωραία για καφέ στο μπαλκόνι. Μου αρέσει να παραλληλίζω την αργή κίνηση της απόλαυσης μιας πρώτης γουλιάς καφέ, με τους γρήγορους ρυθμούς μιας πόλης που φαίνεται να βράζει, την πρώτη ρουφηξιά από το τσιγάρο μου με τη γριούλα που τσακώνεται με το μανάβη της γειτονιάς. Για όσο υπάρχει ακόμα μανάβης, μπακάλης, επιπλοποιός (γαμώ τα ΙΚΕΑ σας μέσα), για όσο υπάρχει ακόμα η γειτονιά όπως την έμαθα. Αυτό είναι πατρίδα για μένα… Η γειτονιά (έστω κι αυτή, η μαύρη και γκρίζα), οι φίλοι (όσοι έμειναν στην Ελλάδα), οι σκύλοι (όσους ακόμα δεν ξεπάστρεψε ο Καμίνης), το περιβάλλον που μεγάλωσα και το βλέπω να αλλάζει άρδην μέσα σε λίγα χρόνια, προς το χειρότερο… Όχι γιατί μας στέρησαν τις καταναλωτικές απολαύσεις, έτσι κι αλλιώς ολιγαρκείς ήμασταν πάντα, περνούσαμε καλά και με μια μπίρα στην πλατεία, αλλά γιατί μας στέρησαν την αξιοπρέπεια, το βλέμμα, την ελπίδα…
Σταθερή αξία το προποτζίδικο της γειτονιάς. Από το πρωί με το άνοιγμα η πελατεία σταθερή. Γεροντάκια, μεσήλικες άντρες και γυναίκες με σκυθρωπά πρόσωπα προσπαθούν να ανακτήσουν την ελπίδα άμα τους χαμογελάσει η τύχη στο μόνιτορ που κατεβάζει τους αριθμούς του ΚΙΝΟ. Κάποιοι αναθεματίζουν, άλλοι κρατούν το δελτίο με τα δύο χέρια τους και με θολό – προσηλωμένο βλέμμα την οθόνη… Ο μόνος που χαμογελά πίσω από όλα αυτά είναι ο Μελισσανίδης, ο κύριος που απέκτησε τον ΟΠΑΠ σε εξευτελιστική τιμή και συνεχίζει τώρα να υφαρπάζει τα λεφτάκια των κακομοίρηδων, σκαπουλάροντάς με ολίγες χιλιάδες ευρουλάκια την κατηγορία για υπόθεση λαθρεμπορίας που εκκρεμούσε εδώ και καμιά 20ετία… Μάγκας! Θα ανεβάσει και την ΑΕΚαρα, θα φτιάξει και γήπεδο (με τεχνογνωσία Μπόμπολα) από τα λεφτά των οπαδών της ομαδάρας και θα βάλει τέλος στην παντοκρατορία του γαύρου (όπου κι εκεί χρησιμοποιήθηκε η ίδια τεχνογνωσία)…. Το τσιγάρο τελειώνει κι ο καφές έχει φτάσει στο μέσο της κούπας, το προποτζίδικο είναι μισογεμάτο και η ώρα δεν έχει πάει 9:30. Δεύτερος συνειρμός σε λιγότερο από μία ώρα, οι στίχοι από ένα τραγούδι του Ορφέα Περίδη:
Σκοτώστε με έξω απ’ το προποτζίδικο
καθώς θα βγαίνω με το χέρι μου στην τσέπη
πριν γίνω πλούσιος με πλούτο αεριτζίδικο
πριν κρεμαστώ στο Χ το ξύλινο ενός ντέρμπι
Της φτώχειας θα πληρώσω το μερίδιο
θα πω της εβδομάδας το αντίο
θα γράψει ένας φίλος επικήδειο
θα με τυλίξουνε σε μια σημαία δελτίο
Έπρεπε να ετοιμαστώ. Έκανα μπάνιο με χλιαρό νερό, αφού το δεκάλεπτο δεν αρκούσε να το ζεστάνει ικανοποιητικά. Τα ρούχα μου με περίμεναν απλωμένα στο κρεβάτι, λες και ήταν περίλυπα για κάποιο λόγο… Φόρεσα το καλοσιδερωμένο κουστούμι μου, τα φρεσκοβαμμένα παλιά «καλά» μου παπούτσια και με βαριά βήματα κατευθύνθηκα προς την έξοδο…
Μία ώρα πριν το ραντεβού των 12:00
Έφτασα κοντά στον προορισμό μου 1 ώρα περίπου νωρίτερα, η αγωνία της συνέπειας. Οδός Φραγκοκλησιάς, Μαρούσι, άλλος κόσμος. Ένα ντιζαϊνάτο αίθριο, μια ήσυχη γειτονιά επιχειρήσεων της χλιδής, με στιλάτα καφέ, wine – bars, έναν εκλεπτυσμένο φούρνο με δεκάδες καλούδια και ανθρώπους βγαλμένους από μια άλλη κοινωνία, όχι πάντως αυτή τη μίζερη της οδού Σπηλιωτοπούλου. Λαμπεροί, καλοντυμένοι – ατσαλάκωτοι, με full ενέργεια, άλλοι ανέμελοι, χαμογελαστοί. Κύριο χαρακτηριστικό των περισσότερων η κάρτα εισόδου που κρέμονταν στο λαιμό τους. Κάρτα που τους εξασφάλιζε την είσοδό τους στη μαμά εταιρία, τους εξασφάλιζε την ευημερία, τα ψώνια τους, τα γυμναστήρια, τις διακοπές τους και πάνω από όλα τους ξεχώριζε από τους κοινούς θνητούς, τους «εκτός εταιρίας».
Δεν ήθελα να προετοιμάσω τι θα πω στην συνέντευξη, θα με άγχωνε ακόμα περισσότερο. Ένα ασήμαντο δίλημμα με έτρωγε εκείνη τη στιγμή, προκειμένου να απορροφηθεί-παρακαμθεί το κύριο άγχος της συνέντευξης. Να στρίψω ένα τσιγάρο και να χαλαρώσω ή να το κάνω μετά; Κάθισα σε ένα καφέ κι από τον κατάλογο επέλεξα ένα ανθρακούχο νερό (το φθηνότερο του καταλόγου). Πάλεψα λίγο με την καπνοσακούλα, έβγαλα από τα τρίμματα άλλο ένα τσιγάρο (ίσως να περίσσευε και ένα για μετά).
Στο πίσω τραπέζι έπιναν ανέμελα το καφεδάκι τους μια παρέα από 4-5 “καλοβαλμένες” κοπέλες γύρω στα 30 που προφανώς εργάζονταν σε κάποια εταιρία, λόγω της διακριτικής κάρτας που είχαν στο λαιμό. Οι δύο συζητούσαν για τα έπιπλα που θα βάλουν στο σπίτι τους, από που πήραν τα φωτιστικά τους και πως πέρασαν το ΣΚ (βόλτες, ψώνια και τέτοια). Η συζήτηση ξαφνικά άναψε, όταν μια κοπέλα από το άλλο γκρουπ γυναικών ήταν έξαλλη με μία μαθήτρια που δεν είχε εισιτήριο στο τρένο, στη διαδρομή της προς τη δουλειά κι επαναλάμβανε σαν πολυβόλο κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα τις φράσεις: “Ντροπή, πως φεύγουν από το σπίτι χωρίς λεφτά”, “Από κάτι τέτοιους τζαμπατζήδες δεν πάμε μπροστά σα χώρα” “Εγώ ούτε το εισιτήριο μου δε δίνω όταν φτάνω στον προορισμό μου, το σκίζω και το πετάω”. Οι άλλες συμφωνούσαν και έγνεφαν καταφατικά και οι όποιες αντιρρήσεις ότι “μπορεί να μην είχε λεφτά”, “οι γονείς της να ήταν άνεργοι” καταβαραθρώθηκαν από τον σίφουνα επιχειρημάτων της πρώτης.
Λες και άκουγα κάποιο νεο-φιλελεύθερο παπαγαλάκι σε παράθυρο του ΣΚΑΪ να ισχυρίζεται ότι το νοικοκύρεμα των οικονομικών πρέπει να ξεκινήσει από την απόλυση των χαμηλόμισθων καθαριστριών και την πάταξη της φοροδιαφυγής από τις αποδείξεις των τυροπιτάδικων. Στην αρχή εξοργίστηκα, ήμουν έτοιμος να γυρίσω και να της απαντήσω, αλλά δεν ήθελα να συγχυστώ πρωί – πρωί απέναντι σε έναν “κακό” δέκτη. «Δεν ξέρεις», είπα μέσα μου «μπορεί αύριο μεθαύριο δουλεύεις μαζί της, συγκρατήσου».
Οι συνειρμοί που πέρασαν από το μυαλό μου ήταν αμέτρητοι, όμως η τελευταία μου τζούρα συνοδεύτηκε από το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ».
Διηγείται ο/η Sandinista-poucho (SP)
Cover artwork “Se me escapan las ideas” by Marina Gondra
