Απόδοση κειμένου: V for Vallia
Για το #IFI
Αρχικό κείμενο: Valentina Sinis, Broken Princess
Η ενδοοικογενειακή βία είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα. Όμως, πουθενά δεν είναι πιο διαδεδομένο από τις κοινωνίες όπου οι θεμελιώδεις αξίες τους εξακολουθούν να είναι ξεκάθαρα πατριαρχικές. Η Σπασμένη Πριγκίπισσα είναι η ιστορία των των γυναικών στον Ιρακινό Κουρδιστάν οι οποίες προσπάθησαν να δραπετεύσουν – και να διαμαρτυρηθούν – από την ενδοοικογενειακή βία, θέτοντας τον εαυτό τους στην πυρά.
Ενώ η αυτοκτονία είναι μια συνηθισμένη επιλογή των γυναικών, το ερώτημα γιατί οι γυναίκες του Ιρακινού Κουρδιστάν επιλέγουν τον πόνο και την καταστροφή της αυτό-θυσίας, είναι κάτι που με ανάγκασε να διερευνήσω το φαινόμενο.
Η φωτιά, έχει ιστορική και πολιτιστική σημασία για τους Κούρδους: είναι το φως, η καλοσύνη κι ο καθαρισμός. Οι Κούρδες γυναίκες εκφράζουν την αγάπη τους λέγοντας “Καίω τον εαυτό μου για σένα”, ως την απόλυτη αφοσίωση και πίστη. Στην αυτοκτονία, η φωτιά είναι το δικό τους όχημα εξαγνισμού.
Μέσω της φωτιάς, οι γυναίκες ξεφεύγουν από μια ζωή που τις παγιδεύει σε μια κοινωνία καταπιεστική, χωρίς οικονομική ή κοινωνική ανεξαρτησία.
Όμως, δεν καταφέρνουν όλες ν’ αυτοκτονήσουν. Εκείνες που επιβιώνουν ζουν με φοβερές σωματικές ουλές και πιθανόν ακόμα πιο οδυνηρές ψυχολογικές: με ελάχιστη υποστήριξη ή ορατότητα, με κάποιους τρόπους καταλήγουν χειρότερα απ’ ότι πριν.
Η γυναικεία πολιτοφυλακή του Κουρδιστάν, οι γυναίκες μαχήτριες, απεικονίζοντα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως σύμβολο της φεμινιστικής προοδευτικότητας. Όμως, για εκείνες που δεν βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, η διατήρηση των ελευθεριών μπορεί να είναι πολύ δύσκολη.
Η αυτό-θυσία είναι τόσο συνηθισμένη, ώστε οι άνδρες που θέλουν ν’ απαλλαγούν απ’ τις συζύγους τους, τους βάζουν φωτιά, χαρακτηρίζοντάς το ως αυτοκτονία. Δεδομένου ότι η αυτοκτονία είναι ντροπή για την οικογένεια, πολλά είναι τα καμένα πτώματα που μένουν στα αζήτητα και θάβονται χωρίς όνομα.
Το project Σπασμένη Πριγκίπισσα, αποτελείται από φωτογραφίες, βίντεο και κείμενα τα οποία εξερευνούν τις ζωές, τα όνειρα, τον πόνο και τις αναμνήσεις αυτών των γυναικών, με πραγματικά στοιχεία και περιβάλλοντα.
Ελπίζω, η εργασία αυτή να λειτουργήσει ως καταλύτης για την παροχή καλύτερων ευκαιριών και συνθηκών γι’ αυτές τις γυναίκες – το οποίο απαιτεί μια κοινή προσπάθεια της κουρδικής κοινωνίας και των διεθνών επαγγελματικών.