Γράφει ο Σοφοκλής Αρχοντάκης
Για το #IFI
Δυστυχώς η εφημερίδα Έθνος, μια εφημερίδα με την οποία διαφωνούσαμε σε πολλά, μα διατηρούσε κάποια στάνταρντς αξιοπιστίας και σωστής λειτουργίας, κατέληξε να κάνει παρέα σε άλλες εφημερίδες που σνομπάρουμε φανατικά.
Με τίτλος «Λέσβος: Η αγάπη του για την Ερατώ όπλισε το χέρι του συζυγοκτόνου» το Έθνος αποφάσισε να κάνει την πρώτη αναφορά για άλλη μια γυναικοκτονία, που ξεπλένεται ως έγκλημα πάθους.
Στην δημοσιογραφία υπάρχει μια κακώς εννοούμενη αβρότητα η οποία απαγορεύει, τον σχολιασμό της δουλειάς του συναδέλφου. Όταν όμως η ίδια η είδηση αποτελεί απειλή για την κοινωνία, τότε οφείλουμε να πάρουμε θέση.
Δεν θα σταθούμε στο όρο της χρήσης γυναικοκτονία ή όχι. Γιατί είναι ένας όρος που δεν μπορείς να φορέσεις με το ζόρι σε όλους. Ειδικά σε old school δημοσιογράφους. Θα σταθούμε στο ότι «Η υπερβολική αγάπη και το πάθος φαίνεται να ήταν η αιτία (σ.σ. οι αιτίες, έλα πάμε λίγο) που όπλισαν το χέρι του 25χρονου συζυγοκτόνου και τον έφτασε (σ.σ. έφτασαν) στο σημείο να πυροβολήσει» και μπλα μπλα μπλα.
Η αγάπη για έναν άνθρωπο, δεν οπλίζει το χέρι σου εκτός αν νομίζεις πως τον προστατεύεις. Η κοσμοθεωρία ότι μια γυναίκα σου ΑΝΗΚΕΙ οπλίζει το χέρι σου και την ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΣ για να μην την έχει (βλέπετε το «έχει», κτήση) ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ.
Η μητέρα δεν επιθυμούσε την επανασύνδεση και είχε ρίξει όλο το βάρος στην προστασία του παιδιού. Μόνο ο φερόμενος ως δράστης ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ να ξαναφτιάξουν την σχέση τους. Το θύμα όχι. Η Ερατώ μιλούσε στο τηλέφωνο και ξαφνικά ο άνθρωπος στην άλλη άκρη της γραμμής άκουσε έναν πυροβολισμό και μετά τίποτα. Το επόμενο πρωί το κοριτσάκι ξύπνησε χωρίς μητέρα και με τον πατέρα να οδεύει στην φυλακή.
Με διαφορά περίπου μισής ώρας ακολουθεί το ρεπορτάζ για την 14χρονη που αυτοκτόνησε πέφτοντας στις γραμμές του ΗΣΑΠ Μοσχάτου.
Για την περίπτωση της 14χρονης που έπεσε στις γραμμές του ηλεκτρικού με την οποία πάλι το Έθνος κυκλοφόρησε με τίτλο «Ερωτική τραγωδία η αυτοκτονία της 14χρονης στον ΗΣΑΠ του Μοσχάτου», θεωρούμε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά.
Θα κατανοούσαμε αν έπεσαν θύματα της ελλιπούς πληροφόρησης αμέσως μετά το περιστατικό και μην γνωρίζοντας τι έχει συμβεί στάθηκαν στο σημείωμα, χωρίς να ξέρουν την ηλικία του φερόμενου ως δράστη της αποπλάνησης και κακοποίησης ή το γεγονός καθαυτό. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι διορθώθηκε η είδηση.
Πώς όμως διορθώθηκε;
«Νέα τροπή παίρνει η υπόθεση της αυτοκτονίας της 14χρονης (…) καθώς όπως φαίνεται από τα μέχρι τώρα στοιχεία, η ανήλικη μαθήτρια ΘΕΩΡΟΥΣΕ ότι έχει ερωτική σχέση με 46χρονο ιδιοκτήτη καταστήματος ψιλικών». Θεωρούσε, τι θεωρούσε; Εδώ έχουμε πρόβλημα.
Εμείς λοιπόν θεωρούμε ότι οι τελευταίες αιφνίδιες απολύσεις στο Έθνος άφησαν ένα κενό. Γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πως 3 άρθρα, πέρασαν χωρίς να τα δει αρχισυντάκτης, χωρίς να τα δει διευθυντής σύνταξης. Χωρίς να τα δει κάποιος και να τα διορθώσει, χωρίς ο community manager στα social media να μην κάνει flag το άρθρο «Ωπ παιδιά, έχουμε πολλές αντιδράσεις στα social για τους Α, Β, λόγους».
Αυτά είναι λάθη να τα κάνουμε εμείς, να παραπέσει κάτι, να ξεγελαστούμε από βιασύνη, επειδή εργαζόμαστε και ταυτόχρονα τρέχουμε το I For Interview. Όχι λάθη από επαγγελματίες δημοσιογράφους. Όταν κάνεις ένα λάθος και στο επισημάνουν, διορθώνεις, ζητάς συγνώμη από όσους προσέβαλες και αναφέρεις τους λόγους της τροποποίησης του κειμένου ή του κατεβάσματος.
Αυτό είναι το τίμιο να κάνεις, θα σε συγχωρήσει ο αναγνώστης. Η ανασκευή των ειδήσεων με αντίστοιχα προκλητικό τρόπο, είναι καμπανάκι κακής λειτουργίας, άγνοιας και ουσιαστικού προβλήματος.
Γνωρίζουμε ότι η ελληνική δημοσιογραφία πονάει, εμείς είμαστε μικροί για να κάνουμε την διαφορά, οπότε είναι στο χέρι των μεγάλων να προσπαθήσουν για το σωστό.
Είναι στο χέρι των αναγνωστών να πιέσουν προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο δημοσιογράφος πρώτα και κύρια ενημερώνει και ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ. Αν ο δημοσιογράφος αρχίσει να τοποθετεί την ποιότητα πάνω από οποιαδήποτε άλλη αρετή ενός μέσου, ο αναγνώστης θα γίνει καλύτερος άνθρωπος και ταυτόχρονα θα τον ανταμείψει.
Σκεφτόμαστε πολύ ρομαντικά; Ίσως ναι, ίσως έτσι θα έπρεπε να σκέφτονται όλοι.
