fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

Εργασία | Διεστραμμένες σύγχρονες ιδέες

στo Mind Opener

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Απόδοση κειμένου: V for Vallia
Για το #IfI
Αρχικό κείμενο: Aphorisms and Assorted Writings

Η Λατρεία της Σκληρής Δουλειάς: Μια διεστραμμένη σύγχρονη ιδέα

«Εάν δεν υπάρχει αρκετή δουλειά για να κάνεις, οι ηθικολόγοι της εργασίας θρηνούν την κατάσταση ελευθερίας – ελευθερία από την κακομεταχείριση – και ζητούν τη δημιουργία περισσότερης δουλειάς».

Η λατρεία της σκληρής δουλειάς υπήρξε μεγάλη συμφορά για την ανθρώπινη ψυχή κι η αιτία της ανείπωτης δυστυχίας της από την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα.

Είναι η ψεύτικη θρησκεία του μόχθου – η εκκλησία των αφεντικών κι η πίστη των σκλάβων – της οποίας η κακομεταχειριζόμενη κατήχηση θεωρεί πως ο υψηλότερος σκοπός της ζωής είναι «να έχεις μια δουλειά».

Κάθε άνθρωπος, πρέπει να «δικαιολογεί» το δικαίωμά του να υπάρχει μέσω της εθελοντικής υποταγής στην «πλήρη απασχόληση».

Η δουλειά είναι εγγενώς καλή και ηθική κι η αμείλικτη βιομηχανία κατά κάποιο τρόπο προσδίδει αξιοπρέπεια.

Οι ηθικολόγοι αστοί είναι οι φανατικοί κληρικοί της εργασίας, οι βιοπαλαιστές είναι οι εγκωμιάζοντες άγιοι κι οι τεμπέληδες κι οι άνεργοι είναι οι καταραμένοι αμαρτωλοί.

Η αυτό-ενάρετοι κήρυκες της λατρείας της σκληρής δουλειάς, μας φανερώνουν ότι η ατέλειωτη εργασία  όχι μόνο είναι αναγκαία, αλλά έχει και κάποια εγγενή αξία η οποία μας κάνει καλύτερους ανθρώπους.

Η εργασία πλαισιώνεται μ’ ένα ηθικό καθήκον. Οι πλήρως απασχολούμενοι εργαζόμενοι θεωρούνται ευλογημένοι.

Η αέναη δουλειά γίνεται δείκτης κοινωνικής αξιοπρέπειας.

Οι εξαντλημένοι εταιρικοί δούλοι καυχιόνται για τις 70 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας κι οι υποκριτές πολιτικοί επαινούν τους σκληρά εργαζόμενους πολίτες και φορολογούμενους.

Φωτογραφία από: i.warosu.org

Η απραξία είναι ηθική αποτυχία.

Η ανεργία κι η υποαπασχόληση, θρηνούνται ως μεγάλη τραγωδία. Η επιθυμία να αποφευχθεί η εργασία θεωρείται σοβαρή ατέλεια χαρακτήρα.

Εάν δεν υπάρχει αρκετή δουλειά για να κάνεις, οι ηθικολόγοι της εργασίας θρηνούν την κατάσταση ελευθερίας – ελευθερία από την κακομεταχείριση – και ζητούν τη δημιουργία περισσότερης δουλειάς.

Καθένας από εμάς οφείλει να συμμετέχει στην μακαριότητα της λατρείας της σκληρής δουλειάς ή αυτό υποτίθεται πως πρέπει να πιστεύουμε.

Φωτογραφία από: makeameme.org

Ο Επαναστάτης Προμηθέας, όπως κι όλοι οι αρχαίοι φιλόσοφοι κι οι αριστοκρατικές ψυχές, κρατούν μια σπλαχνική αποστροφή προς τη λατρεία της σκληρής δουλειάς.

[…]Είναι αναμφισβήτητο ότι η πλήρης απασχόληση απορροφά τεράστια ποσότητα νευρικής ενέργειας και παρεμποδίζει την ανάπτυξη της λογικής, του φιλοσοφικού προβληματισμού και της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας.

Η αποκαλούμενη «εργασιακή ηθική» του μοντέρνου κόσμου χρησιμεύει μόνο στην παγίδευση της πλειοψηφίας του πληθυσμού σε μία κατάσταση μετριότητας[…]

Καταδικάζει τους πάντες σε έναν αναπόφευκτο τρόπο συμμόρφωσης και καταστρέφει όλες τις εκδηλώσεις της αληθινής ατομικότητας.

Η λατρεία για τη σκληρή δουλειά πρέπει να καταγγελθεί ως η πρωταρχική κινητήρια δύναμη της μαζικής ισοπέδωσης κι ως μια θλιβερή σπατάλη της ανθρώπινης ζωής.

Εργασιακή ηθική: μια σύγχρονη ασθένεια

Το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα ήταν αναμφισβήτητα μια εποχής πρωτοφανούς τεχνολογικής προόδου.

Καθώς οι ρομποτικές τεχνολογίες προχωρούσαν, τα αυτοματοποιημένα συστήματα άρχισαν να εκτοπίζουν το ανθρώπινο δυναμικό με συνεχώς αυξανόμενα ποσοστά, τα οποία δημιούργησαν μια νέα τάση υψηλής ανεργίας.

Τα μηχανήματα αποδείχτηκαν πολύ πιο αποτελεσματικά. Παρήγαγαν με τέτοια αφθονία, την οποία δεν είχαμε δει ξανά.

Εκτελούσαν οποιαδήποτε παραγωγική εργασία με απόλυτη ακρίβεια. Εργάζονταν ακούραστα και χωρίς ανάγκη ανάπαυσης.

Οι άνθρωποι απλά δεν μπορούσαν να συναγωνιστούν τις μηχανές.

Φωτογραφία από: blog.dropbox

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η παραδοσιακή έννοια της «εργασίας» να είναι πλέον κάπως άσχετη με τον σημερινό κόσμο της υψηλής τεχνολογίας.

Γιατί όμως δεν έχουμε ακόμα δει μια μαζική απελευθέρωση από τη μονοτονία της εργασίας;

Γιατί δεν βλέπουμε σημαντική μείωση της εβδομαδιαίας εργασίας κι αύξηση του ελεύθερου χρόνου τις τελευταίες δεκαετίες;

Δυστυχώς, οι ηθικολόγοι της εργασίας – οι ίδιοι αυτοί δίκαιοι ιερείς της λατρείας της σκληρής δουλειάς – συνεχίζουν να θορυβούν.

Επιθυμούν ακόμα να προωθήσουν την παράλογη αντίληψη ότι η ρουτίνα της -9 με 5- εργασίας στο γραφείο ή σε ένα εργοστάσιο, προσδίδει με κάποιο τρόπο αξιοπρέπεια και δημιουργεί καλύτερους ανθρώπους, παρά την αυξανόμενη απαξίωση της ανθρώπινης εργασίας.

Εξακολουθούν να προσκολλώνται στο αναχρονιστικό δόγμα ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να υποτάσσεται στην πλήρη απασχόληση και να υποφέρει πολλές ώρες ελεεινής εργασίας.

Αυτό πρέπει να το κάνει για να «δικαιολογήσει» το δικαίωμά του να υπάρχει παρά την προφανή απελευθερωτική δύναμη της αυτοματοποίησης.

Οι ηθικολόγοι εργάτες θρηνούν την τάση της «τεχνολογικής ανεργίας».

Αισθάνονται σαν μεγάλη τραγωδία την ελευθερία των ανθρώπων από τον μόχθο.

Επιμένουν πως «πρέπει να δημιουργηθούν νέες δουλειές, νέες μορφές εργασίας από το τίποτα».

Ο Αρχαίος Άνθρωπος δεν θα είχε ποτέ διανοηθεί μια τέτοια διανοητική και πνευματική παρακμή.

Οι μεγάλοι φιλόσοφοι της κλασικής Ελλάδας έβλεπαν τη δουλειά ως μια ατυχή πηγή πόνου και τίποτα περισσότερο κι ένα απαραίτητο κακό που έπρεπε να μειωθεί στο ελάχιστο.

Οι Αρχαίοι περιφρονούσαν την εργασία. Δεν έβρισκαν καμία αξία στον αμείλικτο μόχθο.

Οι Αρχαίοι, αγαπούσαν την ελευθερία και προτιμούσαν την αληθινή προσωπική καλλιέργεια.

Η δουλειά ήταν μοίρα μόνο των δούλων.

Το να υπηρετείς θεωρούνταν μεγάλη ντροπή κι απώλεια αξιοπρέπειας.

Ο Αριστοτέλης, ο άνθρωπος της σοφίας, θρήνησε την ατέλειωτη κοροϊδία της ελεεινής εργασίας της ελληνικής τάξης των σκλάβων.

Αριστοτέλης

Φαντάστηκε μία ιδανική κοινωνία στην οποία η χρήση ενός αυτόματου μηχανισμού θα οδηγούσε σε μια νέα αποχή ανθρώπινης ελευθερίας.

«Εάν όλα τα εργαλεία μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν χωρίς κόπο ή να κινούνται αυτόνομα όπως τα αριστουργήματα του Δαίδαλου ή να ξεκινούσαν αυθόρμητα το ιερό τους έργο όπως οι τρίποδες του Ηφαίστου. Αν για παράδειγμα, οι σαΐτες των υφάντρων ύφαιναν μόνες τους, ο επικεφαλής του εργαστηρίου δεν θα χρειαζόταν κανέναν βοηθό, ούτε τους δούλους».

Η ουτοπική φαντασία του Αριστοτέλη, είναι σήμερα η πραγματικότητά μας.

Τον 21ο αιώνα, ο κύριος όγκος των σημαντικών παραγωγικών εργασιών θα μπορούσε να αυτοματοποιηθεί.

Τα ρομπότ, θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μας απαλλάξουν από την 40ωρη εβδομαδιαία εργασία.

Σήμερα, έχουμε τη δυνατότητα να τερματίσουμε το υπάρχων σύστημα της μισθολογικής εργασίας και να απελευθερώσουμε τους σύγχρονους δούλους από την ατέλειωτη εργασία τους.

Modern Slavery, Thenie Spartakian

Είναι πλέον εφικτή η καθιέρωση μιας επιεικής εβδομαδιαίας εργασίας 15 ωρών κι ο επανασχεδιασμός μιας νέας κοινωνίας, η οποία να ευνοεί τη μεγιστοποίηση της ανθρώπινης ελευθερίας.

Ωστόσο, οι ηθικολόγοι της εργασίας συνεχίζουν να επιβάλλουν το ίδιο ολέθριο δόγμα της «εργασιακής ηθικής».

Έτι, τόσοι πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι παραμένουν δούλοι της εργασίας, αγιάζουν μέσα στο μόχθο και εργάζονται για τον σκοπό της ίδιας της εργασίας.

Εάν οι κλασικοί φιλόσοφοι έβλεπαν την παρούσα κατάσταση του κόσμου μας θα έβρισκαν απωθητικό κι απελπιστικό τον εκφυλισμό του σύγχρονου ανθρώπου, βλέποντάς τον πιο πίσω από τους βαρβάρους της εποχής τους.

 

Featured image: Detroit Industry, Diego Rivera

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

1 Comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Mind Opener

Στην Κορυφή