Για το #Ημερολόγιο_καταστρώματος του #IFI
Γράφει η Αμάντα Πατσοπούλου
Μαζί με τα χαμένα εργασιακά δικαιώματα και την αξιόπρεπεια μας ως εργαζόμενοι, έχει χαθεί και η αίσθηση διακριτικότητας απέναντι μας. Πας σε μία συνέντευξη για δουλειά, και με λίγες εξαιρέσεις εργοδοτών και εταιρειών, κάποιος καρεκλοκένταυρος manager ή HR, ξεπερνάει την αόρατη, λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τις σχετικές-με-τη θέση ερωτήσεις με όσες είναι μη συναφείς και δημιουργούν έδαφος για διακρίσεις και βεβιασμένα συμπερασμάτα.
Ερωτήσεις συνέντευξης – true story
Κάποτε, σε μεγάλο όμιλο στην Αθήνα, ερωτήθηκα στο δεύτερο session συνέντευξης, για το επάγγελμα των γονιών μου και για το αν έχω σκοπό να παντρευτώ, πότε θα είναι αυτό και αν θα κάνω και παιδιά. Ήμουν μόλις 25, αρκετά άπειρη σε χειρισμό συνεντεύξεων και ιδιαίτερα ψαρωμένη μπροστά στο ενδεχόμενο να πάρω μια καλή θέση εργασίας. Αν και προβληματισμένη, απάντησα. Ένιωσα φυσικά πως η ερώτηση ήταν άσχετη με την αξιολόγηση των προσόντων μου, πως εισχωρούσε στη σφαίρα των προσωπικών δεδομένων μου. Απάντησα όμως και αυτό, αντί να είναι το τέλος στην άβολη κατάσταση, αντιθέτως έδωσε το βήμα στην interviewer να μου παραθέσει και τα σχόλια της.
Στο γεγονός πως ο πατέρας μου κάτα κύριο λόγο ήταν Χειριστής Πλωτών Γερανών και αργότερα επαγγελματίας οδηγός και ιδιοκτήτης ταξί, δέχτηκα ως απάντηση ένα περιφρονητικό χαμόγελο.
Στη δήλωση μου πως η μητέρα μου είναι πρώην δικαστικός υπάλληλος, πλέον συνταξιοδοτημένη, ερωτήθηκα γιατί βγήκε τόσο νωρίς στην σύνταξη. Όταν είπα ότι μάλλον η αιτία ήμουν εγώ, που ήρθα στη ζωή της και με έβαλε πάνω από την καριέρα της, ξαναεμφανίστηκε το μειδίαμα στα χείλη της «manager – σε ρόλο HR» μαζί με ένα περίεργα διατυπωμένο «Μάαααλιστα».
Στο δε θέμα γάμου, είπα πως είμαι όπως και να ‘χει ελεύθερη αυτή την περίοδο, οπότε δε ξέρω τι μέλλει γενέσθαι. Και αυτό δημιούργησε την επόμενη ερώτησή της:
«Και αν γνωρίσεις αύριο κάποιον και θέλει να παντρευτείτε, θα το κάνεις; Άκουσε να δεις κοπέλα μου, αν θες να κάνεις καριέρα στον κλάδο μας [σ.σ. ναυτιλία], να ξεχάσεις οικογένειες και ρομάντσα για καμιά δεκαετία. Φαίνεσαι έξυπνη, καταλαβαίνεις τι εννοώ»
Λοιπόν, αγαπητή manager -αν με διαβάζεις- και απανταχού HRs -που πιθανότα δε με διαβάζετε- όπως λέει και το παρακάτω LinkedIn post, δε θέλουμε να δουλεύουμε σε τέτοιες εταιρείες. Δε θέλουμε να αξιολογούνται οι ικανότητες μας βάσει οικογενειακής κατάστασης, σεξουαλικού προσανατολισμού, κιλών, χρώματος μαλλιών, αριθμό piercings ή tattoos, εθνικότητας ή τόπου μόνιμης κατοικίας.
Αν ο πατέρας μου ήταν Ναυπηγός τι θα άλλαζε; Αν ήταν επίκουρος καθηγητής, τι θα άλλαζε; Θα ενισχυόταν η βαρύτητα του δικού μου πτυχίου ή θα ήμουν αυτόματα πιο κατάλληλη για την υποψήφια θέση;
Αν η μητέρα μου επέλεξε να βάλει ως προτεραιότητα την ανατροφή μου και όχι την υπό ανάπτυξη καριέρα της, τι σημαίνει αυτό; Στον φτωχό συλλογισμό σας, σημαίνει ότι μια μέρα θα κάνω και εγώ το ίδιο μήπως;
Αν θέλω ή όχι να παντρευτώ, να χωρίσω, να κάνω 2, 3 ή 12 παιδιά ή να γιολάρω για πάντα σε ελεύθερες-ανοιχτές σχέσεις, πώς σχετίζεται αυτό με την εργασία μου; Προφανώς, αγαπητή manager, αυτό το μετέφρασες ως δείκτη αφοσίωσης υπαλλήλου και ως παράμετρο αντιπερισπασμού από την σκλαβιά στην οποία ήθελες να μυηθώ άμεσα.
Είστε οι πιο ακατάλληλοι άνθρωποι για να κρίνετε αν κάνουμε match με τις απαιτήσεις της εταιρείας σας, παρόλα αυτά, είστε αυτοί που αποφασίζουν για εμάς και το εργασιακό μέλλον μας.
Θέλετε ανθρώπους χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς χόμπι, χωρίς ιδεολογία έτσι ώστε να μην έχουν και πολλούς λόγους να σχολάσουν στην ώρα τους. Θέλετε ανθρώπους κενούς, άδειους που θα βρίσκουν χαρά μόνο μέσα από τα ασήμαντα-σημαντικά εργασιακά τους επιτεύγματα. Γιατί ο άνθρωπος που έχει ζωή μετά τη δουλειά, δεν εξαρτάται ψυχολογικά από αυτή. Εξαρτάται μόνο μισθολογικά και αυτό δε σας φτάνει.
Προφανώς, κάποιοι HRs μπερδεύεστε και νομίζετε ότι είστε τρανοί ψυχολόγοι που μπορούν να εξάγουν χρήσιμα συμπεράσματα εργασιακής συμπεριφοράς για τον υποψήφιο μέσα από τις προσωπικές του επιλογές.
Είστε τόσο μη επαγγελματίες, που ανάγετε το κοινωνικό στάτους της οικογενείας μας (γονείς, αδέλφια κλπ.), σε μονάδα μέτρησης της δικής μας πιθανής επιτυχίας.
Είστε εσείς που «βγάζετε» το κακό όνομα στον κλάδο σας και ντροπιάζετε τους συναδέλφους σας. Είστε εσείς, που γίνεστε θέμα συζήτησης στις εταιρικές κουζίνες, αργά ή γρήγορα, και όλοι με τη σειρά τους εξάγουν άστοχα συμπεράσματα για το δικό σας background.
Αν έπρεπε αγαπητή/ε HR manager να συμπληρώσεις σε ένα ερωτηματολόγιο τα δέκα (10) επικρατέστερα δικά σου personality traits μήπως θα έγραφες:
- κόρη καπετάνιου
- χωρισμένος με 2 παιδιά
- βέρος Αθηναίος – ο παππούς μου είχε σπίτι στη Φιλοθέη πριν βγουν τα a/c
- ψωνίζω μόνο από Καίσαρης στο Κολωνάκι
- η οικιακή βοηθός έχει πάρει πτυχίο λογιστικής
- μ’ αρέσει πολύ ο Κοέλιο
Αν τα παραπάνω, είναι πράγματα που ποτέ δε θα έλεγες για να προωθήσεις τον εαυτό σου σε μία συνέντευξη εργασίας, τότε σταμάτα να κάνεις ηλίθιες και απρεπείς ερωτήσεις.
Για το #Ημερολόγιο_καταστρώματος του #IFI
Γράφει η Αμάντα Πατσοπούλου
