Δεν έγινα καθηγητής για να γίνω κάποιος. Έγινα…γιατί λατρεύω τα παιδιά.

Συνέντευξη του George Gigi στον Παναγιώτη Σπυρόπουλο

Πώς είναι για ένα νέο φιλόλογο να ζει και να προσπαθεί να επιβιώσει σε μια επαρχιακή πόλη του ελληνικού Βορρά; Ο Γιώργος από τις Σέρρες, αποτυπώνει στις σελίδες του IFI τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα των παιδαγωγών – εκπαιδευτικών εν Ελλάδι, τη μάστιγα της ετερο–απασχόλησης και της εκμετάλλευσης από τα λεγόμενα «ευκαιριακά» επαγγέλματα και με το δικό του χειμαρρώδη και ξεχωριστό τρόπο μιλάει για την ελπίδα, τα όνειρα και τις προοπτικές που διαβλέπει στην ελληνική κοινωνία και διαρρηγμένο της ιστό.

Γιώργο θα θέλαμε να σε καλωσορίσουμε στη φιλόξενη κοινότητα του IFI κι αρχικά να μας πεις πώς προέκυψε η ενασχόληση με θεωρητικές – φιλολογικές σπουδές;

Καταρχάς σας ευχαριστώ πολύ για το βήμα που μου παρέχετε. Ήταν παιδικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα και εξελίχθηκε σε εφιάλτης. Στα μαθητικά μου χρόνια είχα την «τύχη» να έχω ως επί το πλείστον εξαιρετικούς καθηγητές και εξαιρετικούς ανθρώπους πάνω απ’ όλα. Μετά από τρελές αυξομειώσεις στους βαθμούς (τελείωσα την Α’ Λυκείου με μ.ο. 14 και κάτι) κατέληξα να περάσω στη Φιλολογία Θεσσαλονίκης το 2008.

Με την ολοκλήρωση των σπουδών σου το 2015, ασχολήθηκες ενεργά με τα μαθήματα, τόσο ιδιαίτερα, αλλά και σε τάξη. Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες ως εργαζόμενος και πού σε οδήγησε όλο αυτό;

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών και του στρατού, ασχολήθηκα τον πρώτο χρόνο με ιδιαίτερα κυρίως από γνωστούς της οικογένειάς μου. Το δεύτερο χρόνο είχα την «τύχη» να μπω  ως υπεύθυνος καθημερινής μελέτης σε μια τοπική αλυσίδα φροντιστηρίων, συνεχίζοντας παράλληλα τα ιδιαίτερα. Αξίζει να σημειωθεί πως η ιδιοκτήτρια μου είχε θέσει τον όρο να μη διδάσκω σε άλλο. Και η πλάκα είναι ότι μετά την προφορική συμφωνία μας, μου έγινε κρούση και από άλλο φροντιστήριο. Κράτησα όμως το λόγο μου και αρνήθηκα να συνεργαστώ με το 2ο φροντιστήριο. Πιστεύω στην εμπιστοσύνη και στην αξιοπρέπεια και όχι στην απληστία. Και ας ήμουν υποχρεωμένος να «ζήσω» για τουλάχιστον ένα έτος με 200€ το μήνα. Φυσικά αυτή δεν την ενδιέφερε, δε χρειάζεται να το πω καν.

Σύγχρονη εργασιακή γαλέρα με 200 ευρώ το μήνα λοιπόν.

Καλά που πέρασε ένας νόμος του ξετσίπωτου Τσίπρα και μας πήγαν το ωρομίσθιο στα 6 και κάτι μικτά αλλιώς θα μας είχαν με 2,80. 200 ευρώ το μήνα για την πόλη και για μια κωμόπολη της περιφέρειας. Και όχι μόνο μάθημα. Βγάλε μου και βοηθήματα που θα πλασαριστούν με το όνομα του φροντιστηρίου, φτιάξε μου και τον υπολογιστή, γράψε μου και μια άσκηση απ’ το βοήθημα γιατί δεν προλαβαίνω και και και. Μόνο στη μια απ’ τις 3 τάξεις που είχα σε συνεργασία με άλλους φιλολόγους είχα θέμα, όπως είχαν άλλωστε όλοι οι καθηγητές όλων των ειδικοτήτων (ακόμα και η γραμματέας). Τα παιδιά ήταν εξαιρετικά ζωηρά. Σπάγανε καρέκλες, πετούσαν μελάνια απ’ τα μπαλκόνια, παγάκια απ’ το ψυγείο, τρελή φασαρία κτλ… Τα είδα όλα. Μία φιλόλογος την παράτησε την τάξη. Η ιδιοκτήτρια επενέβαινε με το γάντι γιατί δεν ήθελε να χάσει τα παιδιά.

Τα παιδιά προσέβαλαν συνεχώς όλους τους καθηγητές. Έναν μάλιστα έφτασαν να τον φτύσουν κυριολεκτικά κατάμουτρα! Οι γονείς του στυλ “εμείς πληρώνουμε άρα βουλώστε το και αφήστε να κάνουν ό,τι θέλουν”. Η ιδιοκτήτρια ακριβώς της ίδιας λογικής. Ένα μπάχαλο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Βέβαια στους γονείς η ιδιοκτήτρια έκανε την πάπια. Τελικά, εκεί που είχε γίνει συμφωνία για όλα τα ένσημα κανονικά, έφτασε να κολλάει  1 την εβδομάδα. Έφτασα στο αμήν με την τάξη και της είπα κάτι πρέπει να γίνει. Δε γίνεται να μας βγάζουν την ψυχή. Μου λέει «κοίτα να δεις εγώ τα παιδιά τα βλέπω σαν αριθμούς, τι μου φέρνουν το μήνα στην τσέπη. Ας κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να μείνουν στο φροντιστήριο». Της απάντησα ότι «οι παιδαγωγικές μας αντιλήψεις διαφέρουν, εγώ ήρθα να κάνω μάθημα και όχι να κοροϊδεύω ούτε τα παιδιά ούτε τους γονείς ούτε τον εαυτό μου». Ε, και παραιτήθηκα.

Πώς βλέπεις το επάγγελμα του παιδαγωγού; Είναι ένα λειτούργημα που πρέπει να ανταμείβεται και ανάλογα;

Θεωρώ το επάγγελμα του παιδαγωγού πολύ δύσκολο επάγγελμα για όσους είναι παιδαγωγοί και όχι επαγγελματίες καθηγητές. Οι συνθήκες στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά δύσκολες. Από τη μια ένα απάνθρωπο στυγνό τεχνοκρατικό περιβάλλον, που καθοδηγείται από ανθρώπους άσχετους του Υπουργείου της εκάστοτε κυβέρνησης. Βασικός στόχος τους πιστεύω είναι να μισήσουν τα παιδιά το σχολείο και όχι να το αγαπήσουν. Βασικό προσόν του παιδαγωγού για ‘μένα, δεν είναι τόσο οι γνώσεις, όσο το να αγαπά πραγματικά τα παιδιά, να θέλει να τα βοηθήσει αληθινά σε όλα τα θέματα της ζωής τους. Να τους εμπνεύσει, να τους κάνει να αγαπήσουν το μάθημα και όχι να αισθάνονται σαν φυλακισμένα άδεια μπουκάλια (tabula rasa) που περιμένουν να τα γεμίσουν με «γνώσεις».

Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Τώρα που μπαίνω σαν καθηγητής στο εκπαιδευτικό «παρασκήνιο» μου έρχεται αηδία όλα αυτά που βλέπω και μαθαίνω. Ενήλικες να εκμεταλλεύονται στεγνά παιδικές αθώες ψυχές και την άγνοια και την αγάπη των γονιών τους. Είναι ντροπή, ξεφτίλα! Και μιλάω τόσο για τον ιδιωτικό όσο και για το δημόσιο τομέα. Όσον αφορά την αμοιβή του παιδαγωγού, δεν πιστεύω ότι πρέπει να αμείβεται «ανάλογα». Όλα τα επαγγέλματα είναι εξίσου αναγκαία και πολύτιμα για να πάει μια κοινωνία μπροστά. Γιατί ο καθηγητής να αμειφθεί παραπάνω ή παρακάτω; Προσφέρει όπως όλοι άλλωστε. Δεν πιστεύω και δε συμμετέχω σε παιχνίδια προσφοράς και ζήτησης. Πες με επαναστάτη αλλά όσο μπορώ το κάνω. Είναι ανήθικο, δε συμβαδίζει με το επάγγελμα. Και να στο πω απλά … Δεν έγινα καθηγητής για φορέσω το φιλολογίστικο πουλοβεράκι, τη γραβατούλα και το σακάκι για να το παίξω κάποιος. Δεν έγινα καθηγητής για να βγάλω λεφτά. Δεν έγινα καθηγητής για να «γίνω κάποιος». Αυτά είναι κόμπλεξ και όποιος τα έχει είναι επικίνδυνος και του προτείνω να το λύσει μέσα του. Δυστυχώς το 90 % των καθηγητών είναι έτσι. Εγώ έγινα καθηγητής γιατί λατρεύω τα παιδιά! Και μου αρέσει να μαθαίνω!

Η εμπειρία φίλων σε σκανδιναβικές χώρες αλλά και στον Καναδά στο χώρο της εκπαίδευσης, κάνει λόγο για απόλυτο σεβασμό στο δάσκαλο σε αυτές τις κοινωνίες, με εξαιρετικές απολαβές ώστε να ζει περισσότερο από αξιοπρεπώς και άλλα οφέλη (όπως επιδόματα, άδειες κλπ). Γιατί στη χώρα που έχει τέτοιο υπόβαθρο πολιτισμού, οι Νεοέλληνες υποβαθμίζουν το ρόλο του δασκάλου;

Στις σκανδιναβικές χώρες δε σέβονται μόνο το δάσκαλο, αλλά όλους τους ανθρώπους. Μέχρι και την καθαρίστρια… Μου το έλεγε μια πρώην μου αυτό. Μου λέει, μιλούσε όλος ο κόσμος ανθρώπινα σε όλους ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης. Το θεωρώ λάθος που το επικεντρώνεις στο δάσκαλο. Είναι γενικό το φαινόμενο σε αυτές τις χώρες. Σέβονται πολύ απλά τον άνθρωπο. Οι Νεοέλληνες δε σέβονται κανέναν, όχι μόνο τους δασκάλους. Έμαθαν να σέβονται το χρήμα και την εξουσία που αυτό συνεπάγεται. Αυτή η αντίληψη κυριαρχεί και στους καθηγητικούς κύκλους. Πηγαίνει  π.χ. ένας φιλόλογος νέος να ζητήσει δουλειά και τον αντιμετωπίζουν πάρα πολύ άσχημα. Ενώ αν είναι γόνος «γνωστής» οικογενείας με κονέ, όχι μόνο θα τον πάρουν αλλά π.χ. άμα είναι μαθηματικός θα τον γεμίσουν με ώρες και με άλλα μαθήματα. Και δεν πάει να πήρε το πτυχίο του εις τα ιδιωτικά «Χάρβαρντ». Μπορεί να είναι τέρμα άσχετος, να μην ξέρει βασική αριθμητική αλλά το κονέ μετράει. Έτσι χτίζονται καριέρες. Από μικρός πίστευα ότι τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα υπήρχε αξιοκρατία. Αμ δε! Γεμίσαμε παντού «Μητσοτάκηδες».

Ποια η αγορά εργασίας σχετικά με τις οικονομικές απολαβές στην επαρχία, ενός φιλολόγου;

Η σημερινή αγορά εργασίας οδηγεί τους νέους στην μία και μοναδική επιλογή. Τη μετανάστευση. Δεν μπορείς εύκολα να σταθείς. Γι’ αυτό οι περισσότεροι είτε φεύγουν είτε εργάζονται σε άλλη δουλειά και κάνουν παράλληλα ιδιαίτερα όπως εγώ. Δε βγαίνει αλλιώς. Το πρόβλημα έχει αρχίσει να διογκώνεται και στις μεγαλύτερες γενιές. Δεν υπάρχει μόνο στη νέα γενιά. Απλά εκεί είναι πιο δύσκολα, η πρώτη γραμμή σε όλες τις δουλειές έτσι είναι πάντα. Θέλει σίγουρα χρόνο για να δικτυωθείς, να γίνεις γνωστός…. Δεν ξέρω αν αξίζει όμως τον κόπο, το χρόνο με όλες τις πιθανότητες και τις συγκυρίες εναντίον σου. Ποιος θα κάνει ιδιαίτερα με μισθούς των 500 ευρώ; Οι κοινωνικοί ιστοί έχουν διαλυθεί… Ο οικονομικός κύκλος έχει σπάσει! Και το βασικό που λέω στους μαθητές μου αν και είναι εναντίον μου…. ΓΙΑΤΙ να σπουδάσεις; ΓΙΑΤΙ; Για να παίρνεις όσα πτυχία και αν έχεις 300- 500 ευρώ; Γιατί να ιδρώσεις; Γιατί να σπαταλήσεις ένα κάρο λεφτά; Άμα είναι να το κάνεις επένδυσέ τα στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν αξίζει τον κόπο!

Πέρα από την κύρια ενασχόλησή σου, έχεις εργαστεί σε αρκετά καφέ, ζαχαροπλαστεία κ.λπ., προκειμένου να βγάλεις τα προς το ζην. Πώς σε αντιμετώπισαν οι εργοδότες σου, βλέποντας ότι έχεις έναν πανεπιστημιακό τίτλο;

Οι εργοδότες μου δεν έδωσαν σημασία ιδιαίτερη και δεν ήθελα κιόλας. Το ότι ήμουν φιλόλογος δεν πάει να πει κάτι. Εκεί με ήθελαν για σερβιτόρο, barista, πωλητή κτλ. Όχι για φιλόλογο. Φυσικά δε δίστασαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι μιλάω δυο γλώσσες και τις γενικές ικανότητές μου. Που φυσικά δεν πληρώθηκαν ποτέ. Αλλά η απαίτηση υπήρχε εκ μέρους τους. Αυτό με εκνεύριζε πάρα πολύ. Σκλαβοπάζαρο κανονικά. Όχι να πληρωθούν τα εξτρά προσόντα. Ούτε τα νόμιμα για το πόστο πλήρωναν. Κανένα παιδί! Πετσοκομμένα ένσημα, μαγαζιά χωρίς πόστα με μηδαμινό προσωπικό να τρέχουν 2- 3 άτομα για όλα! Ήθελαν τον Σούπερμαν με μισθολογικές απαιτήσεις εμβρύου. Απίστευτη εκμετάλλευση. Ήταν καλό όμως για μένα. Δεν κρύφτηκα πίσω από την ταμπέλα του φιλόλογου. Είδα τι τραβάει ο κοσμάκης που τυχαίνει να είναι ανειδίκευτος. Είναι ντροπή, είναι απάνθρωπο.

Τώρα με τι ασχολείσαι; Απ’ ότι γνωρίζω είσαι σε μια επιχείρηση όπου κάνεις τα πάντα: από πωλητής μέχρι αποθήκη κ.λπ. Ένας υπάλληλος πασπαρτού δηλαδή.

Σε όλες τις δουλειές που έκανα μέχρι τώρα ήταν ρόλος πασπαρτού. Έτσι είναι οι δουλειές τουλάχιστον εδώ στις Σέρρες. Δεν υπάρχουν πόστα γιατί δεν υπάρχει προσωπικό. Ένας για όλα και ό,τι γίνει! Είμαι αποθηκάριος, κανονίζω τις μεταφορικές, κάνω παραλαβές, τον πωλητή, την καθαρίστρια, τα έσοδα – έξοδα, ψωνίζω για το μαγαζί εκτός ωραρίου. Είμαι υπεύθυνος καταστήματος. Γενικά μόνος το έχω το μαγαζί, τα κλειδιά εγώ τα έχω, ανοίγω – κλείνω. Τα αφεντικά είναι Θεσσαλονίκη και έρχονται μια φορά το μήνα. Τα κάνω όλα  για 300 € και συμφέρω. Εγώ και το azax!

Ζεις στις Σέρρες και μεγάλωσες εκεί. Δώσε μας το εργασιακό και επιχειρηματικό background αυτής της πόλης του Βορρά.

Εργασιακά για το προλεταριάτο πάντα ήταν χάλι. Γιατί δε γίνονται έλεγχοι. Και αν γίνονται, σφυρίζονται πριν πλησιάσουν οι ελεγκτές. Υπάρχει εργοδοτική omerta. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ξεφτιλισμένοι και ξεπουλημένοι συνδικαλιστές και το προλεταριάτο στην τύχη του. Ειδικά με την κρίση, γίνεται το έλα να δεις. Το καλό είναι ότι έχει αφυπνιστεί πολύς κόσμος. Ο νομός ήταν εύρωστος οικονομικά αλλά δεν έγιναν επενδύσεις ποτέ. Γέμισε η πόλη καφετέριες. Το «εύκολο» και μπόλικο χρήμα. Φυσικά τώρα δεινοπαθούν. Η ΒΙΠΕ μας είναι νεκρή. Αξίζει να αναφέρω, για να καταλάβετε τι γίνεται, ήρθε στη Νιγρίτα, κωμόπολη των Σερρών, ο Μητσοτάκης και έδωσε συγχαρητήρια στον εργοστασιάρχη του Fibran. Η πλάκα είναι, έχοντας ενημέρωση από μέσα, οι εργάτες φτύνουν από το καουτσούκ αίμα κυριολεκτικά. Έχει «μοσχομυρίσει» όλη η Νιγρίτα και τα περίχωρα καρκίνο. Τα κρούσματα απίστευτα πολλά! Αλλά κανείς δε μιλάει… Το επιχείρημα είναι ότι προσφέρει δουλειά σε δεν ξέρω πόσες οικογένειες. Δες ποιον βρήκε να χαιρετήσει ο νεοφιλελέρας! Εκτίθεται μέσα στην παντελή άγνοιά του. Πότε θα καταλάβουμε πως το χρήμα δεν αναπληρώνει την υγεία; Ο εργοστασιάρχης επίσης δε βάζει τα απαραίτητα φίλτρα, γι’ αυτό και κυριαρχεί η οσμή στην ατμόσφαιρα. Κάνει συνεχώς «φιλανθρωπικά» έργα για να βουλώνει τα στόματα και να σκεπάζει την κατάσταση. Εταιρική ευθύνη λέγεται νομίζω, χαχα!

Μιλώντας παραπάνω για μετανάστευση και για το μονόδρομο που οδηγεί τους νέους στα χρόνια της κρίσης, έχεις κινήσει κάποια διαδικασία για να φύγεις στο εξωτερικό;

Μου είναι πολύ δύσκολο να φύγω. Αν θα έφευγα, θα έφευγα παίρνοντας μαζί την οικογένειά μου και μερικούς καλούς φίλους. Αυτοί για ‘μένα είναι αναντικατάστατοι και ανεκτίμητης αξίας. Μου τυχαίνει συνεχώς να μου λένε φίλοι: «εσύ με τόσα προσόντα γιατί δε φεύγεις; Γιατί κάθεσαι εδώ και χαραμίζεις τη ζωή σου;». Τι απαντάω; Δε με ενδιαφέρει ούτε η καριέρα ούτε και τα λεφτά. Μου αρκεί το να ζω ανθρώπινα έστω και με λίγα πράγματα. Πιστεύω ακράδαντα το «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Θέλω να ζήσω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο με ανθρώπους που ξέρω ότι με αγαπούν αληθινά. Εάν αποφασίσουν να φύγουμε όλοι μαζί why not? Εκεί κολλάω μόνο… Δε με κρατάει κάτι άλλο στην Ελλάδα. Ίσως λίγο και ο ήλιος και οι χαλαροί ρυθμοί ζωής. Αυτά τα ολίγα!

Μας είπες ότι: «Το καλό είναι ότι έχει αφυπνιστεί πολύς κόσμος», μπορείς να μας εξηγήσεις πώς εννοείς αυτή την αφύπνιση; Γίνονται κάποιες κινήσεις; Υπάρχει κάποια συσπείρωση σε κάποια ζητήματα; Γιατί από την πλευρά μου διακρίνω μια παθητικότητα της κοινωνίας, ακόμα και σε ανθρώπους που ήταν πολιτικά και κοινωνικά ενεργοί (κι όχι μόνο στα πρώτα χρόνια της κρίσης).

Ο κόσμος λόγω οικονομικής ανάγκης έχει αρχίσει και αποκτά ταξική συνείδηση. Μιλάω ταξική συνείδηση που κινείται καθαρά συμφεροντολογικά και όχι ιδεολογικά. Το μη χείρον…. Υπάρχει συσπείρωση όχι απαραίτητα σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Γίνονται ωστόσο συνεχώς συζητήσεις, οι άνθρωποι αρχίζουν και μιλάνε μεταξύ τους. Θυμάμαι μια φράση του Λένιν που έλεγε πως σε δύσκολους καιρούς το προλεταριάτο θα αποκτήσει πολύ άμεσα ταξική συνείδηση. Αυτό βλέπω να γίνεται ειδικά σε μια απολιτίκ μέχρι τώρα πόλη, όπως ήταν οι Σέρρες. Υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση, μεγάλη οργή και μεγάλη υπομονή… Δυστυχώς πάμε ολοταχώς σε αδιέξοδο… Γνωστό κλασικό αδιέξοδο του καπιταλιστικού συστήματος για εμάς που μαστε ψαχτήρια! Αυτό αναγκαστικά το έμαθε ο κόσμος και ειδικά οι νέες γενιές που δεν πρόλαβαν να ενσωματωθούν στο σύστημα και τώρα είναι τα αποπαίδια του. Ζυμώσεις γίνονται καθημερινά. Όσο και να προσπαθούν μέσω των συνδικαλιστικών οργάνων να ελέγξουν και να φρενάρουν τον λαό. Μένει μόνο να μετουσιωθεί σε κίνημα. Κίνημα αυθόρμητο, μαζικό, χωρίς καπελώματα! Και το φυτίλι θα το ανάψει το ίδιο το σύστημα! Νομίζω ότι άρχισε να μετράει αντίστροφα ο χρόνος. Δεν βλέπω άλλη λύση… Δεν βλέπω διάθεση από τους «μεγάλους» να αλλάξει κάτι για το λαό προς το καλύτερο. Είμαστε η γενιά που θα τα δούμε όλα!

Γιώργο σ’ ευχαριστούμε για την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας χάρισες. Θες να κλείσουμε με μια προτροπή για τους νέους που ζουν κι αγωνίζονται στην ελληνική επαρχία;

Σας ευχαριστώ εγώ για το βήμα που μου δώσατε ώστε να εκφράσω ελεύθερα τα πιστεύω μου. Όσον αφορά την προτροπή… Προτρέπω όλους τους νέους ,και όχι μόνο, να αλλάξουν τα πράγματα. Να μην αφήσουν την πατρίδα που γεννήθηκαν στα σκυλιά. Να παλέψουν καθημερινά να αλλάξουν το παρόν status quo. Αν όχι εμείς ποιοι, αν όχι τώρα πότε; που έλεγε και ο Χικμέτ! Στο χέρι μας είναι!

Συνέντευξη του George Gigi στον Παναγιώτη Σπυρόπουλο

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!