Ο σωστός εκπαιδευτικός βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του υπηρέτη της δημιουργίας της, βρίσκοντας σ’ αυτή του την ενέργεια τη βαθύτατη ικανοποίηση του είναι του.
Δημήτρης Γληνός
Απόσπασμα μπροσούρας με τίτλο “Συμβολή στην κριτική του αστικού εκπαιδευτικού συστήματος”, όπως τυπώθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2016 σε 1.000 αντίτυπα
Ο εκπαιδευτικός έχει ένα σημαντικό και πολύπλευρο ρόλο. Πρέπει να προσφέρει τη γνώση στους μαθητές του, να ασχολείται με την διάπλαση της προσωπικότητάς τους, να τα βοηθά στην κοινωνικοποίησή τους, να είναι κοντά τους συνέχεια και να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς τους. Πρέπει πάνω από όλα να είναι παιδαγωγός. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή του κάθε παιδιού, αν σκεφτούμε ότι ο μαθητής περνάει μαζί του 7 ώρες της ημέρας. Πρέπει να κατανοεί ότι ρόλος του δεν είναι μόνο η μετάδοση γνώσεων, αλλά και η διαμόρφωση προσωπικοτήτων. Πρέπει να ενθαρρύνει όλους τους μαθητές του και όχι να τους κατηγοριοποιεί σε καλούς και κακούς, συνεπείς και άτακτους. Να ασχολείται με τον καθένα τους ξεχωριστά, να παλεύει για αυτούς με αυτούς για τα δικαιώματά τους, να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Να είναι αυτός ο πρώτος που θα παλεύει και θα διεκδικεί την ενιαία μόρφωση όλων των μαθητών. Ο πρώτος που θα παλεύει ενάντια σε αυτό το σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα, ο πρώτος που θα βρίσκεται απέναντι σε ταξικούς, φυλετικούς, γεωγραφικούς διαχωρισμούς.
Χρέος του εκπαιδευτικού είναι να κατανοήσει ότι γίνεται όργανο αναπαραγωγής της αστικής ιδεολογίας και να έρθει σε σύγκρουση με αυτό. Να κατανοεί ότι η επιστήμη του πρέπει να βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού. Πρέπει να βλέπει την υποβάθμιση της επιστήμης του, μέσα από τον τρόπο που του επιβάλλει το υπουργείο να διδάσκει. Για παράδειγμα, ο φιλόλογος να δει τους ελλιπείς τρόπους μελέτης και κατάκτησης της γλώσσας, ο φυσικός τις γενικές μεταφυσικές έννοιες που μπερδεύουν το μάθημα του και δεν βοηθούν τα παιδιά να κατακτήσουν τους νόμους της φύσης, ο μαθηματικός να δείξει στους μαθητές ότι τα μαθηματικά είναι ένα μάθημα άμεσα συνδεδεμένο με την ζωή τους και την καθημερινότητά τους και δεν είναι χρήσιμο μόνο σε αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν θετικές επιστήμες. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ξεφεύγει από την στείρα διδασκαλία και να ενθαρρύνει τους μαθητές του με οποιοδήποτε τρόπο να έρθουν κοντά στην γνώση. Να τους κινητοποιεί συνδυάζοντας την θεωρία με την πράξη, να αναπτύσσει την κριτική τους σκέψη, να ενεργοποιεί την κοινωνική τους δράση, να καλλιεργεί όλες τις πλευρές τους, τόσο την νοητική, όσο και την συναισθηματική.
Ως εκπαιδευτικός επίσης, πρέπει να διεκδικεί και ένα σχολείο με μόνιμο εκπαιδευτικό προσωπικό που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες μόρφωσης των μαθητών. Να σταματήσει η κάλυψη κενών από αναπληρωτές και ωρομίσθιους που το Σεπτέμβρη διορίζονται και τον Ιούνιο απολύονται, μη ξέροντας πότε θα βρεθούν πάλι σε σχολική αίθουσα. Να υπάρχουν σε όλα τα σχολεία καθηγητές όλων των ειδικοτήτων και όχι ο ένας να κάνει το μάθημα του άλλου με ελλιπείς γνώσεις. Να υπάρχει μόνιμο εξειδικευμένο εκπαιδευτικό προσωπικό σε σχολεία που φοιτούν παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Επιπλέον ο εκπαιδευτικός, να παλεύει ταυτόχρονα για τα εργασιακά του δικαιώματα.
Να περιφρουρεί το δικαίωμά του στην απεργία, να οργανώνεται στο σωματείο του, να βρίσκεται απέναντι στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, στις ελαστικές σχέσεις, στην αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, που αφορούν τον κλάδο του αλλά και ολόκληρη την εργατική τάξη και έτσι να συνδέει τον αγώνα του, με τον αγώνα της τάξης του.
(…) Η ίδια η αστική τάξη… προσπαθούσε να υποβιβάσει την
εκπαίδευση στο ρόλο προμηθευτή πειθήνιων και επιδέξιων
υπηρετών της αστικής τάξης, εκτελεστών της θέλησης του
κεφαλαίου και σκλάβων του, χωρίς να φροντίσει ποτέ να κάνει το
σχολείο όργανο διάπλασης της ανθρώπινης προσωπικότητας…
Λένιν
Το είδαμε στο proletconnect.blogspot.gr
Διαβάστε ολόκληρη τη μπροσούρα, στη βιβλιοθήκη του IforInterview
