Ένα είναι το τρεντ που «φοριέται» πολύ στον εργασιακό χώρο τα τελευταία χρόνια. Δουλειά να ‘ναι κι ότι να ’ναι. Από τη μία κατανοητό αν έχεις πει το ψωμί ψωμάκι. Μόνο η πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς έτσι. Σαφώς και η αγορά μαστίζεται και καταδυναστεύεται ενίοτε από την κρίση. Οι παραγωγοί δεν έχουν , οι εργοδότες δεν έχουν, οι βιομηχανίες δεν έχουν, οι καταναλωτές δεν έχουν και πάει λέγοντας. Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν ουροβόρο. Ναι, το φίδι που τρώει την ουρά του και συνεχίζει να φέρνει σβούρες εις τους αιώνας των αιώνων.
Δυστυχώς όμως, η κατάσταση αυτή γίνεται χειρότερη από ανεκδιήγητα όντα, τα οποία όχι μόνο επικροτούν τη λιτότητα και το σινάφι που έχει φέρει μαζί της, αλλά κολλάνε και σε όσους αντιδρούν τις ταμπέλες του τεμπέλη και του κοπρόσκυλου.
Με συγχωρείτε «φίλτατοι», ζούμε στον ίδιο πλανήτη;
Πολιτικά τζιμάνια και πιστοί τους ακόλουθοι κατά καιρούς πλέκουν εγκώμια υπέρ της κοινωφελούς και εθελοντικής εργασίας, λέγοντας δε πως θα έπρεπε να είμαστε και ευγνώμονες που υπάρχει απασχόληση. Χωρίς απολαβές. Σε μια κοινωνία που επιβάλλει τον καταναλωτισμό ως μόνο μέσο επιβίωσης; Ξεχνιέται η έπικ πρόταση που είχε πέσει κάποτε στο τραπέζι και πρότεινε οι αναπληρωτές καθηγητές να πληρώνονται με μόρια; Ή μήπως μια άλλη φαεινή ιδέα, που προέτρεπε τους άνεργους νέους να δουλέψουν εθελοντικά, για να μην κάθονται βρε αδερφέ.
Να είναι μήπως στραβός ο γιαλός, ή μήπως μπάταρε η βάρκα;
Μάλλον το δεύτερο, όταν υπάρχουν ανθρωπάρια τα οποία υποστηρίζουν πως είναι σνομπ και τεμπελχανάς όποιος δεν πάει να δουλέψει αμισθί; Κάπου αλλού επίσης πήρε το μάτι μου κείμενο Mr. Successful, που διατυμπάνιζε πως μετά από ένα εξάμηνο αμισθί εργασίας σε εταιρεία, θαύμασαν όλοι τη δουλειά που έκανε και τον προσέλαβαν. Τόνιζε δε πως πρέπει ο νέος εργαζόμενος να κάνει θυσίες και να μην είναι υπερόπτης, αν θέλει κάποια στιγμή να πληρωθεί από τη δουλειά του.
Υπερόπτης όποιος θέλει να αμείβεται για βιοποριστικούς λόγους επειδή παράγει έργο…. Καταπληκτική λογική! Αλλά ναι, ξέχασα, αυτό είναι επίκληση στο συναίσθημα και όχι σκέψη βάσει κοινής λογικής. Αχ, τι αιθεροβάμονες που είμαστε επειδή θέλουμε να πληρωθούμε για να ζήσουμε.
Άλλα φυντάνια του ιδίου θερμοκηπίου, υποστηρίζουν πως πρέπει να δέχεσαι οποιαδήποτε δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, γιατί πλέον τυχεροί είναι όσοι έχουν από μία, όσο κακά κι αν πληρώνει. Σαν δεν ντρέπεσαι να έχεις και απαιτήσεις, ρεμάλι της κοινωνίας, όταν γύρω σου οι άλλοι χάνουν τη δουλειά τους καθημερινά; Αντί να σκύψεις το κεφάλι, να ρουφήξεις το αυγουλάκι σου και να πεις κι ευχαριστώ που δουλεύεις 12ωρα, παράγεις έργο με το παραπάνω, προσφέρεις πνευματική εργασία στο όνομα αλλουνού και αντί επαίνων και ενός αξιοπρεπούς μισθού (αν πω και μπόνους θα μου πουν E.T., go home) να λαμβάνεις απειλές για απόλυση και κράξιμο γιατί σου ξέφυγε ένα κόμμα στη σελίδα 36 της αναφοράς που έκανες στις 12 το βράδυ;
Ρε που θες και μισθό…
Σε ένα σχόλιο ακατονόμαστης υπάρξεως στο Facebook, της οποίας φάτσα και όνομα έχω ευτυχώς σβήσει από τη μνήμη μου, είδα να λέει πως κάτι τέτοια ρεμάλια που διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και επαναστατούν πρέπει να πανε στον ιδιωτικό τομέα για να βάλουν μυαλό. Από πότε ρε παιδιά έγινε ο ιδιωτικός τομέας καθαρτήριο της κολάσεως; Από πότε η ελεύθερη αγορά, ο παράδεισος εκείνου που αμείβεται αναλόγως της αξίας και του έργου που παράγει, έγινε τρόπος και τόπος για να «βάλουμε μυαλό»; Θα μου πεις, σε εργασιακό Μεσαίωνα ζούμε, δε γινόταν να λείπει και η ιερά εξέταση.
Είμαστε τελικά επιλεκτικά άνεργοι ή επιλεκτικά βλάκες, που αφήνουμε να δημιουργούν ενοχές όσοι δε χρειάστηκαν ποτέ να δουλέψουν για να ζήσουν;
Γράφει η Τίνα Μπαρμπάτσαλου
