Στην πράξη σημαίνει ότι δύο εργάτες ύδρευσης που σκάβουν στο ίδιο χαντάκι για να απλώσουν δίκτυο ή για να αποκαταστήσουν την ίδια βλάβη έχουν διαφορετικό μισθό και ας μπήκαν μαζί στην δουλειά.
Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα συμπεριλαμβανομένων και των δημόσιων και δημοτικών, Νομαρχιακών επιχειρήσεων και δημοτικών υπαλλήλων απασχολούνται 1,6 εκατομμύρια εργαζόμενοι (2017). Στον ιδιωτικό 3 εκατομμύρια περίπου (2018) και αυξάνονται έναντι των δημοσίων με ρυθμό περίπου 30.000 το τρίμηνο.
Όλες οι δουλειές και στους δύο τομείς προκηρύσσονται. Οι υποψήφιοι περνούν από συνέντευξη αν επιλεγούν, αφού καταθέσουν τα δικαιολογητικά τους, ίσως να χρειαστεί και δεύτερη και κατόπιν μόλις αποφασιστεί ποιός υποψήφιος έχει τα κατάλληλα προσόντα και την εμπειρία αρχίζει η διαπραγμάτευση του μισθού.
Δεν υπάρχουν όρια μισθών, πέρα από την ανάγκη του εργαζόμενου για δουλειά και την ανάγκη της υπηρεσίας που θα προσλάβει. Η αγορά και ο νόμος προσφοράς και ζήτησης καθορίζει τον μισθό και μερικές φορές και άλλα προνόμια. Πρόκειται για ένα παζάρι άνευ προηγουμένου.
Οι συλλογικές συμβάσεις στην Σουηδία έχουν στην πράξη καταργηθεί προ πολλού όσον αφορά τους μισθούς.
Ισχύει μόνο ο εισαγωγικός μισθός του ανειδίκευτου εργάτη και αυτός όχι πάντα και οι υπόλοιποι μισθοί είναι θέμα ατομικής διαπραγμάτευσης.Έτσι έχουν συμφωνήσει οι διοικήσεις των Εργοδοτών αλλά και της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών και Υπαλλήλων. Πρόκειται για την πιό ακραία μορφή εκμετάλλευσης και διάσπασης των εργαζομένων που την παρουσιάζουν υποκριτικά σαν μια μεγάλη μεταρρύθμιση.
Στην πράξη σημαίνει ότι δύο εργάτες ύδρευσης που σκάβουν στο ίδιο χαντάκι για να απλώσουν δίκτυο ή για να αποκαταστήσουν την ίδια βλάβη έχουν διαφορετικό μισθό και ας μπήκαν μαζί στην δουλειά.Δύο υπονοσοκόμες που αλλάζουν τα ίδια πάμπερς σε ανήμπορους γερόντους έχουν διαφοροποιημένο μισθό ανεξάρτητο από τα χρόνια υπηρεσίας. Το ίδιο και οι δάσκαλοι, οι οδηγοί, οι μηχανικοί, οι διοικητικοί υπάλληλοι.
Η αγορά διαμορφώνει τους μισθούς και ο ανταγωνισμός τις αυξήσεις των μισθών. Επικρατεί άκρατος ανταγωνισμός μεταξύ συναδέλφων που δεν αφήνει τον εργαζόμενο να ησυχάσει. Πως το πετυχαίνουν αυτό;
Με ένα οπλοστάσιο που στηρίζεται πέρα από τον αρχικό μισθό σε αξιολογήσεις που γίνονται δύο φορές τον χρόνο. Η πρώτη αφορά στην απόδοση του εργαζομένου βάσει των στόχων που μπήκαν την προηγούμενη χρονιά. Στόχοι προσωπικοί πάντα, με 90 κριτήρια και βάλε και προσωπικές ερωτήσεις από τα επαγγελματικά μέχρι τα προσωπικά. Η δεύτερη αφορά το ύψος της αύξησης που όμως επαφίεται στον εργοδότη.
Ο πρώτος και κυρίαρχος στόχος είναι η προσήλωση στον προϋπολογισμό.
Αν ο εργαζόμενος συμμετείχε ενεργά στο να κρατηθεί ο προϋπολογισμός ισοσκελισμένος τότε πρόκειται για καλό εργαζόμενο ή μάλλον όπως μοντέρνα τον αποκαλούν, καλό συνεργάτη. Αν έχει δώσει και προτάσεις εξοικονόμησης πόρων, είναι πειθαρχικός, και δεν διαμαρτύρεται, τότε θα πάρει μεγαλύτερη αύξηση μέσα στον μέσο όρο της αύξησης όλης της επιχείρησης.
Δηλαδή θα πάρει αύξηση που θα αφαιρεθεί από την αύξηση των υπολοίπων εργαζομένων. Παράδειγμα αν έχει προϋπολογισθεί σε ένα Δήμο συνολική αύξηση 2% ο ένας εργαζόμενος, για την ίδια δουλειά, με τα κριτήρια του εργοδότη, μπορεί να πάρει αύξηση 3% και ο άλλος 1% για να βγαίνει η εξίσωση του 2% συνολικά!
Και το σωματείο;
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί. Μα έχει υπογράψει αυτή την διαδικασία. Το μόνο που κάνει είναι να ελέγξει αν δόθηκε συνολικά το 2%. Για τους μισθούς της ηγεσίας του συνδικαλισμού δεν ισχύουν τα ίδια μια που έχουν διπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Ακόμη και να διαπιστώσει αδικία για κάποιο λόγο σε κάποιον εργαζόμενο και ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση το σωματείο, μετά από πάροδο 6 μηνών δικαιώνεται ο εργοδότης.
Το σωματείο αντίθετα μερικές φορές οξύνει την διάσπαση και τον διαχωρισμό ζητώντας διαφορετικό μισθό σε κατηγορίες εργαζομένων που βρίσκονται χρόνια στην υπηρεσία αλλά δεν έχουν κάποιο πτυχίο έναντι νεοεισελθέντων που πρόσφατα απέκτησαν πτυχίο π χ στους μάγειρες ή στους δασκάλους.
Με αυτό το σύστημα λένε οι εμπνευστές του επιβραβεύονται οι “φιλότιμοι” και οι ικανοί εργαζόμενοι και έτσι αποτελούν παράδειγμα για μίμηση στους υπόλοιπους οκνούς και άχρηστους.
Η διασπαστική αυτή πολιτική όμως, η διάκριση των ανθρώπων και οι αδικίες των διευθυντών που είναι η αριστοκρατία της εργατικής τάξης, δημιουργεί σοβαρά ζητήματα ακόμη και αποδοχής αλλά και της αξίας που έχει ο κάθε άνθρωπος.
Εργαζόμενοι στην αποχέτευση, διηγούνται ότι τους ξυπνάνε την νύχτα δημότες για κάποια βλάβη παρόλο που άλλος συνάδελφος έχει εφημερία γιατί τους απαντά στο τηλέφωνο “να πάρεις αυτόν που έχει καλύτερο μισθό από μένα”.
Γίνεται δυστυχώς καυγάς για 2-3 ευρώ διαφορά τον μήνα. Η αλληλεγγύη μεταξύ συναδέλφων πάει περίπατο. Στα πλαίσια του άκρατου νεοφιλελευθερισμού που επικράτησε στην Σουηδία μετά την ανατροπή στην Σ. Ένωση και την κρίση τραπεζών, ακινήτων και συναλλάγματος του ’90 εφευρέθηκε ο ατομικός και διαφοροποιημένος μισθός.
Αυτά σκαρφίζεται ο καπιταλισμός στην Σουηδία που συστηματικά διασπά το εργατικό κίνημα, σπέρνει την αντιζηλία και τον εγωισμό, απαξιώνει την ομαδική εργασία και προκοπή, μετατρέπει λειτουργήματα σε επαγγέλματα όπως στους δασκάλους και στα ιατρικά επαγγέλματα και τους ανθρώπους από άρρωστους, γονείς και κηδεμόνες παιδιών, δημότες, συνταξιούχους σε “πελάτες”.
Οι “πελάτες” διαμορφώνουν τον μισθό ισχυρίζονται οι εργοδότες. Έχει, ο εργοδότης, τους καλύτερους συμμάχους του στον διαβρωμένο εργοδοτικό συνδικαλισμό που καθιστούν την Σουηδία σε “λαγό” αντεργατικών τεχνασμάτων στην ΕΕ που σιγά σιγά υιοθετούνται και από τους εγχώριους μεταρρυθμιστές του καπιταλισμού στην χώρα μας.
Πάνος Αλεπλιώτης | Πηγή: https://atexnos.gr/
