Για να το ξεκαθαρίσουμε εξ’ αρχής. Δε βλέπω τηλεόραση. Δε βλέπω survivor. Σέβομαι το δικαίωμα στην ψυχαγωγία του καθενός, αυτό δε σημαίνει όμως πως δε θα ασκήσω την κριτική μου σε αυτό το ριάλιτι. Με τα feeds τον τελευταίο καιρό να είναι γεμάτα από μάνατζερ ράγκμπι, χανταμπάκηδες, Ειρήνες με μισόκλειστα μάτια και μιμίδια για τον Μπο (με τα τελευταία να έχουν την πλάκα τους ομολογουμένως), απορώ γιατί ένα τόσο ντεκαντάνς ριάλιτι πιάνει τέτοια νούμερα τηλεθέασης. Εκπλήσσομαι δε περισσότερο όταν βρίσκω άρθρα που το κατακρίνουν γιατί είναι λίγα και τα περισσότερα έχουν την πινελιά των δασκάλων δημοτικών σχολείων στην Ελλάδα των ’80s, που προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι η μέταλ είναι του σατανά, άμα ακούς Michael Jackson είναι βέβαιο πως θα το ρίξεις στην πρέζα και άλλα τέτοια όμορφα επιχειρήματα.
Έτσι έπεσε στην αντίληψή μου το άρθρο που τιτλοφορείται Πόσο survivor είσαι; Το οποίο, όλως παραδόξως, αρχίζει με πολύ λογικά επιχειρήματα και με βρήκε απόλυτα σύμφωνη στις πρώτες δύο παραγράφους. Από εκεί και μετά, το πράγμα άρχισε λίγο να χαλάει. Ας αποδομήσουμε μερικά επιχειρήματα λοιπόν
Και ενώ οι περισσότεροι δεν παραδέχονται ότι παρακολουθούν «Survivor», τελικά όλοι το βλέπουν.
Δε θα το έλεγα, δεν είδα κανέναν να μην το παραδέχεται. Αντίθετα, λίγοι είναι αυτοί που δεν έχουν ποστάρει στο προφίλ τους κάτι από το εν λόγω ριάλιτι. Δε γνωρίζω αν στον κύκλο της αρθρογράφου το παίζουν κάτι άλλο και μετά γυρνάνε σπίτι και βλέπουν σερβάιβορ μετά μανίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ούτως ή άλλως δεν είναι καν αυτό.
Βολεμένος στον καναπέ σου παρακολουθείς μαθήματα επιβίωσης, ενώ απαξιείς τη δική σου επιβίωση στον πραγματικό κόσμο.
Κι αυτό σύμφωνη με βρήκε. Πόσο μάλλον όταν ένα κανάλι με παράδοση στην προπαγάνδα και τον ελιτισμό, μασκαρεμένο πίσω από συσσίτια και τάχα μου κοινωνικές δράσεις, προβάλλει ένα ριάλιτι με θέμα την επιβίωση. Κι όταν η ίδια η επιβίωση εντός παιχνιδιού πλαισιώνεται με άρθρα του τύπου “Σοκ! Έφαγαν κρυφά στο Survivor!”…. Βέβαια, η παραμονή στον καναπέ και στην αδράνεια δεν είναι μόνο απαξίωση της δικής σου επιβίωσης, αλλά μπορεί να είναι αποτέλεσμα απελπισίας και παραίτησης.
Ας πάμε τώρα στο ζουμί.
Ξεβολέψου. Τρέξε. Βρες δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Ξεκίνα να ονειρεύεσαι για τη ζωή σου. Ξεκίνα να ονειρεύεσαι για σένα. Σταμάτα να δέχεσαι όσα σου επιβάλλουν.
Αν το οξύμωρο είχε άκρον άωτον, θα ήταν αυτή εδώ η φράση. Από τη μία η παρακίνηση του στυλ ξεκουνήσου για να δουλέψεις σε ένα εργασιακό τοπίο – σκλαβοπάζαρο (κάνε οποιαδήποτε δουλειά, για οποιοδήποτε μισθό πείνας και οποιεσδήποτε συνθήκες) και από την άλλη η προστακτική για να ξεκινήσεις να ονειρεύεσαι για τη ζωή σου. Σταμάτα να δέχεσαι όσα σου επιβάλλουν με ένα ριάλιτι, αλλά δέξου αγόγγυστα τις παρακινήσεις του ίδιου καναλιού για να δουλέψεις ταπεινωμένος για ένα κομμάτι ψωμί.
Όχι φιλενάδα, δε μας τα λες καλά. Τα αίτια του καναπέ είναι διαφορετικά. Είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος και αλληλεγγύης, άμεση απόρροια του φόβου και αυτής της ανάγκης για επιβίωση, που δε σε αφήνει να σκεφτείς. Όταν ξέρεις πως θα πάρεις τρεις κι εξήντα και θα βγεις μείον μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, όλη σου η θέληση απορροφάται από τη Δ.Ε.Η., τον Ο.Τ.Ε., τα κοινόχρηστα και το σούπερ μάρκετ. Δε μένει χρόνος και ενέργεια για προβληματισμό και ψυχική ανάταση, ιδίως όταν η κολώνια κρατάει χρόνια.
Θέλω να πιστεύω πως το άρθρο ήταν μια άστοχη προσπάθεια αφύπνισης με λανθασμένη χρήση όρων και λεξιλογίου, αλλά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να θέλει να περάσει τα μηνύματα υπέρ του να λέμε κι ευχαριστώ για ένα ξεροκόμματο, που ουδεμία σχέση έχει με την αφύπνιση από τον καναπέ.
Γράφει η Τίνα Μπαρμπάτσαλου, με έμπνευση από τον Παναγιώτη Σπυρόπουλο.
