Σήμερα, κάπου ανάμεσα στους τοίχους του facebook:
-Ειστε ανοιχτα τηνΚυριακή;
-Ναι, είμαστε.
-Α, παρα πολυ ωραία! Βλέπετε, ο άντρας μου κι εγώ δουλεύουμε όλη την εβδομάδα και ουσιαστικά μια Κυριακή μας μένει που να μπορούμε να έχουμε λ’ιγο ελεύθερο χρόνο.
-…
-Σας ευχαριστώ, θα έρθουμε την Κυριακή με τον σύζυγο.
Εργαζομενοι ανθρωποι, που περιμενουν πως και πως να ερθει το Σαββατοκύριακο για να τους μεινει λιγος χρονος για να ξε-μιζεριασουν τη ανουσια καθημερινη υπαρξη τους, χαιρονται βολεμενοι που ενας αλλος εργαζομενος-αυτος που στεκεται απεναντι τους και τους κοιταζει- αντι να τρωει με την οικογενεια του, να πινει εναν καφε σε μια πλατεια ή να διαβαζει ενα βιβλιο, την κυριακη θα δουλευει.
Και θα δουλευει για εκεινον τον πελατη.
Αυτον που δεν εχει χρονο.
Και καποιος τον εκανε να νιωσει ξεχωριστος.
Του εδωσε μια εξτρα μερα να κανει ενα “σοπινγκ θεραπι” βρε αδερφε. Γιορτες ερχονται. Να νιωσει λιγο Χριστουγεννα.
Ο αλλος απεναντι του ειναι κατι αμελητεο. Κατι που βρισκεται εκει για την εξυπηρετηση του, για τη διευκολυνση του, υπαρχει γι’αυτο. Οχι καποιος, κατι.
Αρχιζω λοιπον να σκεφτομαι οτι σιγουρα ολα ξεκινουν οταν ο καπιταλισμος σε παταει στο λαιμο, σου κλεβει τις Κυριακες και τη ζωη και ταυτοχρονα κανει τον εναν αναλωσιμο να νιωθει για λιγο ξεχωριστος εις βαρος ενος αλλου αναλωσιμου…
Όλα ομως τελειωνουν οταν οι ιδιοι καταπιεσμενοι εργαζομενοι τσιμπανε, γινονται πελατες της Κυριακης, γινονται μικρα αφεντικουλια για μια μερα.
Γράφει η Άννα Σπυροπούλου
Cover artwork: Banksy
