Από τη συντακτική ομάδα του IFI, σ’ εμένα έλαχε ο κλήρος, με αφορμή την επικείμενη επέτειο, αργία, απεργία (ό,τι θέλετε πείτε τελοσπάντων) της Εργατικής Πρωτομαγιάς, να κάνω ένα σχετικό αφιέρωμα.
Παίδεψα πολύ το μυαλό μου σχετικά με το χαρακτήρα του αφιερώματος και αντί να προβώ σε μια τετριμμένη δημοσίευση, με τη συμβατική παράθεση ιστορικών στοιχείων και απόψεων μεγάλων διανοητών, αναρωτήθηκα τελικά τι ειλικρινά εκφράζει αυτή η μέρα: Ως εργαζόμενος, ως υπάλληλος, ως εργάτης, και ως άνεργος που έχω υπάρξει στη ζωή μου, πώς σηματοδότησε και νοηματοδότησε το πνεύμα μου και τη διαμόρφωση της συνείδησής μου η ύπαρξη μιας τέτοιας ημέρας;
Καπιταλιστικό Εορτολόγιο
Κατά πρώτο λόγο, πρόκειται για άλλη μια παγκόσμια ημέρα που έχει ενταχθεί στο παγκόσμιο καπιταλιστικό «εορτολόγιο», με κύρια διαφορά από τις υπόλοιπες «παγκόσμιες ημέρες» ότι αυτή η μέρα είναι αργία (ή μήπως είναι απεργία;). Δημιουργήθηκε ένα πολύ καλό άλλοθι για το κεφάλαιο, για να φανεί ότι στηρίζει τα δικαιώματα των εργατών, κρατώντας παράλληλα τις μάζες υποταγμένες και υπνωτισμένες (αφού αρχικά τις πελέκησε και τις καθυπόταξε). Διαφορετικά άλλωστε, η μέρα αυτή δε θα είχε κανένα απολύτως νόημα αντίστασης ή διεκδίκησης για την κοινωνία.
Για τους εργάτες – εργαζόμενους η Πρωτομαγιά αποτελεί μια ευκαιρία για ξεκούραση (εκτός από αυτούς που εργάζονται στα μέσα μεταφοράς και στα τσιπουράδικά), για τους άνεργους άλλη μια μέρα σκοτούρας, για τα αφεντικά μια ευκαιρία να βρεθούν με τις οικογένειές τους, για τους συνταξιούχους μια ευκαιρία για να δουν τα εγγόνια τους και να θυμηθούν τις ένδοξες μέρες αγώνων …που δεν πραγματοποίησαν. Σε γενικές γραμμές, σκέφτομαι πως τελικά θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ευκαιρία “να πιάσουμε το Μάη” και να χαρούμε τις ομορφιές της Άνοιξης.
Σαφώς υπάρχουν κι άλλες κατηγορίες ανθρώπων που προτιμούν το «δρόμο» από την καλοπέραση και τη ραστώνη (μέχρι ένα σημείο βέβαια). Από τη μία, εμφανίζονται οι Εργατοπατέρες που ανήκουν στα ξεπουλημένα συνδικάτα και οι παρατρεχάμενοί τους και αποφασίζουν να διαδηλώσουν για τα σμπαραλιασμένα εργατικά δικαιώματα (αν βέβαια δεν υπήρχε η θεσμοθετημένη απεργία/αργία της Πρωτομαγιάς, τότε το κάλεσμα τους ή η στήριξη σε απεργιακές κινητοποιήσεις από τα συνδικάτα αυτά, θα ήταν πιο αραιές και από τις εμφανίσεις της μουμιο-Ελισάβετ της Αγγλίας).
Από την άλλη, έχουμε το αρτηριοσκληρομένο, μουχλιασμένο, μονόχνωτο ΚΚΕ (για την τροτσικιστική γκρούπα του Περισσού γράφω), που κάθε 1η του Μάη καλεί για άλλη μια φορά “για συστράτευση ενάντια στο αντικαπιταλιστικό αγώνα” (Ποιον καλεί; Πού; Πότε;). Με τις κόκκινες σημαίες να ανεμίζουν, κάνει για άλλη μια φορά το «επαναστατικό» του καθήκον και την καθιερωμένη περατζάδα από το κέντρο της Αθήνας (υπό τους ήχους της απαράμιλλης φωνής της Μαρίας Δημητριάδη), κατέχοντας τα ηνία και το copyright των εργατικών αγώνων.
Και μετά; Ε τσίπουρα ρε σύντροφοι!
Από τα πλαίσια της εθιμοτυπικού χαρακτήρα αργίας – επετείου – απεργίας δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι δηλώσεις της αριστερής Κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου του Αλέξη του Τσίπρα, περί των εργατικών δικαιωμάτων, τα οποία προστατεύει από τα νύχια των τραπεζο-συμφερόντων που ο ίδιος ανήκει ως πιονιέρος έχοντας παράλληλα μαζέψει ό,τι αριστεροχαρούμενο ευρωλιγούρη ξέβρασε το ΠΑΣΟΚ και το περιέθαλψε η ψευτο-αριστερή παπάτζα του. Ενώ η αντιπολίτευση με πύρρειο λόγο θα κατακεραυνώσει την κυβέρνηση για την αντικοινωνική της πολιτική, ταΐζοντας ταυτόχρονα το φίδι του φασισμού και οξύνοντας την πόλωση στην ελληνική κοινωνία.
Η εργατική πρωτομαγιά είναι ένα κράμα Αγίου Βαλεντίνου [φουλ του κόκκινου, φουλ της Άνοιξης, άρα φουλ του λουλουδιού και της μονόπλευρης ερωτικής σχέσης κεφαλαίου και εργατών (καθημερινός βιασμός των δεύτερων) και 25ης Μαρτίου (πομπώδεις κορώνες από πολιτικάντηδες άσχετους με την εργασία και τους αγώνες και καθιερωμένες παρελάσεις από κρατικοδίαιτους κομματικούς ψευτοεπαναστάτες).
131 χρόνια μετά την εξέγερση των εργατών του Σικάγο, το πρόταγμα της σύνδεσης των αποσπασματικών και αιτηματικών αγώνων με το κοινωνικό σύνολο, πόσο επίκαιρο παραμένει και πόσο ζωντανό;
Ο κόσμος αλλάζει! Η βαρβαρότητα των εξουσιαστών και των μεγιστάνων του πλούτου διογκώνεται ενώ ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. Η καταστρατήγηση των ελευθεριών και των εργασιακών δικαιωμάτων «οργιάζει» και η μάζα είναι “πιο μάζα από ποτέ” σε μία πλήρη απομόνωση κι αποχαύνωση. Οι «λίγοι» είναι πιο ισχυροί πιο από ποτέ και οι «πολλοί» διαιρεμένοι και σαστισμένοι, έρμαιοι κι ανήμποροι. Η ιδιωτεία κάνει πάρτι. Η ηλιθιότητα έχει κυριαρχήσει και επιπλέον πληρώνεται και επιβραβεύεται.
Ως εργαζόμενοι – σκλάβοι δεν είμαστε παρά κομπάρσοι σε μία τραγωδία που συντελείται “μέσα μας κι έξω μας”, σε ένα ασταμάτητο έργο φόβου και πόνου. Είμαστε παράλληλα και ηθοποιοί και θεατές, οι ζωές μας είναι γραμμένες σε σενάρια άλλων για να παιχθούν σε έργα άλλων, με μοναδικό τους στόχο να καθηλώσουν, να υποτάξουν, να βασανίσουν και να σκοτώσουν ό,τι πιο καλό και δημιουργικό κατέχει ο ελεύθερος άνθρωπος.
Όταν πέσει η αυλαία, όταν κι ο τελευταίος θεατής του γκροτέσκου πάει σπίτι του, δεν απομένει τίποτα, μονάχα η θλίψη που έφυγε και η θλίψη που θα έρθει.
Όσο ο σκλάβος αδυνατεί να αντιληφθεί τη σκλαβιά του, η ευτυχία και η ελπίδα του περιορίζεται στις εκλογές, στα πρωϊνάδικα, στους κώλους, στα σκυλομάγαζα, στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου και στη στενή και αλλοτριωμένη νόησή του. Πάντα η ιστορία θα έχει καμπές, μα άλλοτε θα επαναλαμβάνεται ως φάρσα κι άλλοτε θα χαράσσονται νέα πρωτόγνωρα μονοπάτια. Η αμφισβήτηση της εξουσίας είναι το μόνο και το διαχρονικότερο βήμα απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεινά του και προς την ελευθερία του. Χωρίς συμβιβασμούς, δίχως πισωγυρίσματα.
Δεν επέρχεται λύση σ’ ένα χωράφι γεμάτο άγρια αγκάθια, φίδια και μολυσμένα νερά φυτεύοντας καλλωπιστικά φυτά. Πρώτα πρέπει να το κάψουμε!
Εν τέλει, το νόημα της 1ης Μαΐου, ο δίχως όρια αγώνας.
