#oi_istories_sas
Διηγείται: Η σύζυγός του Σμαραγδή
Αυτά είχα να πω.. ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο καλό, ηθικό, γελαστό, αναντικατάστατο..
Λίγο πριν τα Χριστούγεννα του ’17 απολύθηκε ξαφνικά ο σύζυγός μου Γιάννης Σαέττας από την εταιρία του. Μία βδομάδα περίπου πριν την απόλυσή του, οι ανώτεροί του σε ομαδική συνάντηση είχαν βεβαιώσει ότι όλοι μαζί οι εργαζόμενοι θα προχωρούσαν στη νέα χρονιά με αισιοδοξία και προσπάθεια. Έτσι λοιπόν η απόλυσή του ήταν ένα σοκ τόσο για εκείνον, όσο και για εμάς, την οικογένειά του.
Ο σύζυγός μου εργαζόταν σε μια πολυεθνική φαρμακευτική εταιρία για περίπου 3 χρόνια ΑΛΛΑ ως ενοικιαζόμενος εργαζόμενος (μέσω άλλης εταιρίας) και ήλπιζε ότι σύντομα θα τον προσλάμβαναν κανονικά αξιολογώντας τις πωλήσεις στον τομέα του και την διάθεσή του για εργασία.
Πολύ σύντομα μετά την απόλυσή του μου παραπονέθηκε για βάρος στο στήθος και ισχυρό πονοκέφαλο.
Αμέσως έκλεισε ραντεβού σε καρδιολόγο, ο οποίος διαπίστωσε πίεση, μπήκε σε φαρμακευτική αγωγή και ξεκίνησε ιατρικές εξετάσεις. Η πίεσή του επανήλθε σε κανονικό επίπεδο, οι δε εξετάσεις του ήταν πολύ καλές. Όμως γενικά ήταν αγχωμένος, μου μιλούσε συχνά για την εταιρία από την οποία απολύθηκε και ήταν κάτι που έβλεπα ότι του ήταν βάρος και δεν είχε ξεπεράσει.
Με αποκορύφωμα το βράδυ της 9ης Μαίου 2018, όπου αφού πέρασε η ώρα και δεν είχε τηλεφωνήσει, τον αναζήτησα στο κινητό του και μου είπαν να πάω στο Ασκληπιείο Βούλας. Ο σύζυγός μου είχε φύγει από τη ζωή ξαφνικά από έμφραγμα του μυοκαρδίου στα 53 του χρόνια. Ένας άνθρωπος ο οποίος γυμναζόταν σε τακτική βάση, τρεφόταν σωστά, δεν ξενυχτούσε, δεν έπινε, δεν κάπνιζε.
Όταν συνέβη αυτό, ο σύζυγός μου ήταν στο ταμείο ανεργίας, εγώ μακροχρόνια άνεργη και η κόρη μας φοιτήτρια.
Το σοκ ήταν τεράστιο, ισοπεδωτικό, γιγαντιαίο. Η απώλεια συντριπτική. Για ακόμη μία φορά αισθάνθηκα προδομένη από τη χώρα μου στην οποία άξιοι άνθρωποι, με επίπεδο, μορφωμένοι, καλοπροαίρετοι και με διάθεση για εργασία δεν αξιολογούνται σωστά και θεωρούνται αναλώσιμοι. Η ευγένεια και το ήθος δεν επιβραβεύονται, αντίθετα θεωρούνται αρνητικά στοιχεία. Ο ευγενής είναι το εύκολο θύμα, ο διαλλακτικός μπαίνει στην άκρη, ο τσαμπουκάς θεοποιείται. Ο μεθοδικός, οργανωτικός άνθρωπος θεωρείται νούμερο, αστείος, ο καταφερτζής μάγκας.
Θεωρώ υπεύθυνη για την απώλεια του Γιάννη Σαέττα καταρχήν την οικονομική κατάσταση που έχει φέρει σε καθεστώς αβεβαιότητας του περισσότερους ανθρώπους. Θεωρώ υπεύθυνη την εταιρία που εργαζόταν γιατί δεν τον αξιολόγησε σωστά και προχώρησε σε απόλυση ενός πανάξιου ανθρώπου που δούλευε σκληρά και επιπλέον του άρεσε η δουλειά του. Θεωρώ υπεύθυνες όλες τις εταιρίες που δεν μπαίνουν στον κόπο καν να εκτιμήσουν τους εργαζομένους τους ως ανθρώπους και δεν έχουν κατανοήσει ότι ο βασικός μοχλός της οικονομίας δεν είναι η τεχνολογία, δεν είναι το χρήμα, δεν είναι οι πρώτες ύλες, αλλά ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος εργάζεται και παράγει ιδέες, δημιουργεί νέα προϊόντα, βρίσκει λύσεις.
Η απώλεια του Γιάννη είναι αφόρητη, άφησε τεράστιο κενό πίσω του, έφυγε απότομα, στην ακμή του, είχε χρόνια μπροστά του πολλά και ήταν εντελώς αναίτια. Ήταν ένα από τα πολλά βουβά θύματα της οικονομικής κρίσης, του κυνικού τρόπου αντιμετώπισης των εργαζομένων.
Τελικά μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης ο άνθρωπος δεν έχει μάθει τίποτα.. είναι λυπηρό να συνειδητοποιείς ότι δεν έχουμε προχωρήσει από την εποχή των σπηλαίων παρά ελάχιστα.. ίσως ο πλανήτης δεν χρειάζεται ανθρώπους και κακώς υπάρχουμε.
Αυτά είχα να πω.. ένας ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο καλό, ηθικό, γελαστό, αναντικατάστατο.. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ και εύχομαι και περιμένω – αν υπάρχει δικαιοσύνη – οι άνθρωποι που τον αδίκησαν να έχουν τις χειρότερες συνέπειες στην πορεία της ζωής τους.
Ότι σπέρνεις, θερίζεις…
