Το πρωί, λίγα μέτρα έξω από το σπίτι, πέτυχα τον Σάκη να κάθεται αμήχανα στο πεζοδρόμιο. Ο Σάκης, ετών 34, έχει αλλάξει τόσο πολύ από τότε που ανταλλάσαμε σημειώσεις Στατιστικής. Έχασε τα μαλλιά του, του πήραν το καπέλο του και άδειασε το βλέμμα του.
Ο Σάκης, μέχρι και που πήρε το πτυχίο, ήθελε να γίνει Πειρατής. Ήθελε να ταξιδεύει, να δαμάζει τις θάλασσες και να κλέβει το Σύστημα. Τελικά έγινε Λογιστής. Καρφώνει την ομπρέλα του στην παραλία της Λούτσας κάθε Κυριακή και κλέβει το κράτος για λογαριασμό άλλων.
Κάθε φορά που πιέζεται πολύ σκέφτεται πως «Ίσως να μην είναι αργά…» και αναρωτιέται αν προλαβαίνει πλέον να γίνει κάποιος άλλος. Γυρνάει σπίτι αργά το απόγευμα τις καθημερινές και βάζει στα κρυφά τη στολή του να δει αν του κάνει. Του κάνει αλλά δε του ταιριάζει και πολύ. Μοιάζει παράταιρος μέσα στο μαύρο πουκάμισο, νιώθει αστείος με το κόκκινο παντελόνι και κυρίως φοβάται τις αντιδράσεις του κόσμου αν τον δει με αυτά τα παπούτσια που μυρίζουν δακρυγόνο.
Ο Σάκης έχει πάρει τις αποφάσεις του εδώ και χρόνια. Δε μπορεί να είναι πειρατής πλέον, δεν είναι ούτε για ρίσκα ούτε για θάλασσες. Κάθε πρωί, μόλις κάθεται στην στριφογυριστή παλιά καρέκλα του γραφείου του, χαμογελά πικρά στη μέδουσα αφεντικίνα του. Όταν του βάζει τις φωνές , κλείνει τα μάτια και βρίσκεται ανοιχτά του Πορτ Ρουαγιάλ. Φαντασιώνεται ότι είναι πλέον ένας κουρσάρος και πολεμάει μόνος τους εχθρούς για δέκα κούπες ρούμι.
Γράφει η Amanda Ami Gdalo
