Από την fb page: Πολυεθνικάριος
Ημερολόγιο καραντίνας μέρα 5η:
Είχαμε και άλλο skype call.
Σήμερα δεν φόρεσα καν σώβρακο.
Είμαι σίγουρος πως το ξέρουν όλοι.
Όμως δεν με νοιάζει.
Ίσως επειδή αυτή η κατάσταση μας έχει φέρει τόσο κοντά σαν ομάδα, πιο κοντά απότι ήμασταν ποτέ στα διπλανά γραφεία.
Τους νοιώθω όλους δίπλα μου.
Ιδίως την ακατανόμαστη.
Ίσως πιο δίπλα μου απότι θα ήθελα.
Με κάποιο τρόπο είναι ακόμα πιο ενοχλητική μέσω mail και skype, πιο απωθητική από απόσταση παρά από κοντά.
Σαν χωματερή, αλλά ψηφιακή και αντεστραμμένη .
“μήπως να ανοίξουμε τις κάμερες μας να νοιώσουμε λίγο πως είμαστε από κοντά;”, ρωτάει η χαβούζα.
Λένε όλοι τους ναι.
Ο ενθουσιασμός τους μου αφήνει γλυκερή αίσθηση αηδίας.
Σαν να έχει λιώσει χαλασμένο τυρί πάνω στην οθόνη και σαν αμοιβάδα να διαχέεται στον υποθάλαμο μου περνώντας μέσα από τα ακουστικά.
Μία μία, όλες οι κάμερες ανοίγουν.
Όλες;
Όχι.
Η δικιά μου αντιστέκεται.
Ακόμα δεν έχω φορέσει σώβρακο.
“Κάποιος δεν έχει ανοίξει ακόμα κάμερα” λέει η χωματερή με φωνή και εγκέφαλο αμοιβάδας.
“Mπορεί να είναι αχτένιστος, χο χο χο”.
Τοποθετώ την κάμερα στρατηγικά.
Ποιον τον νοιάζει το σώβρακο.
Ανοίγω την κάμερα.
“Χαχ όντως αχτένιστος είναι, κοίτα μπούκλα που έχει το κεφάλι” καγχάζει η χωματερή.
“Ναι αλλά σε ποιο κεφάλι;” λέω.
Αφήνω σε όλους το χρόνο που χρειάζεται για να τους λυθεί η απορία.
Ούτως ή άλλως, όλοι θα απολυθούμε κάποτε.
Καλύτερα να μην πάρω μόνο εγώ τα @ρχιδια τους, αλλά και αυτοί λίγο τα δικά μου.
Έστω και μέσω skype.
#ημερολόγιο_καραντίνας
Υ.Γ. by James Veikos, καλό παιδί αλλά δεν του δίνουμε ούτε χαρτοκόπτη στο γραφείο
