fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

χαμόγελο

Η αυτοπεποίθησή σου δεν είναι στα ύψη που δουλεύεις για έναν τόσο σημαντικό σκοπό;

στo Οι ιστορίες σας

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

#oi_istories_sas

Διηγείται η: NF

Το λοιπόν, η αγγελία έλεγε ότι εταιρεία θέλει να προσλάβει ομάδα που θα αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια τάδε, πολύ γνωστού κοινωφελούς οργανισμού.

Το βιογραφικό ακολούθησε τηλεφωνική επικοινωνία, πρώτη συνέντευξη, γραπτή «εξέταση» πάνω στις αρχές της εταιρείας μετά από παρουσίαση και δεύτερη συνέντευξη.

Η δουλειά θα πήγαινε με μπλοκάκι και ποσοστά, «γιατί είμαστε συνεργάτες δεν είσαι υπάλληλός μου, να σου λέω πότε θα δουλεύεις και πόσο. Αυτό είναι στο χέρι σου. Βέβαια, συνηθίζεται να δουλεύουμε 10.00-19.00 και 10.00-15.00 το Σάββατο, αλλιώς δε βγαίνει, αλλά εννοείται ότι αυτό θα το αποφασίζεις εσύ».

Δοκιμή

Η πρώτη – δοκιμαστική – μέρα ξεκίνησε με meeting όπου όλοι συμφωνούσαν φωνάζοντας εν χορώ ότι η δουλειά είναι σχεδόν ευτυχία, ότι με ήλιο και με χιόνι το όπλο μας είναι το χαμόγελό μας και η θετική μας ενέργεια κι ότι είμαστε τρισευτυχισμένοι που βγάζουμε λεφτά επειδή χαμογελάμε.

Μετά παρακολουθήσαμε τα εβδομαδιαία ποσοστά, όπου οι πιο προσοδοφόροι τοιχοκολλήθηκαν με το όνομά τους, τα λεφτά που έβγαλαν, τη διευκρίνιση ότι τα έβγαλαν γιατί δούλεψαν πολύ, με πολλή χαρά, και την προτροπή να τους ρωτήσουμε πώς το έκαναν.

Ο νούμερο ένα, για πολλές συνεχόμενες βδομάδες, όπως έμαθα, ήταν νούμερο ένα γιατί παρά το πρόβλημα στο πόδι και στη μέση του, αυτός συνέχιζε να περπατάει και να συνεχίζει, μέχρι να συμπληρώσει ή και να ξεπεράσει το εργασιακό του 9ωρο, παρά τον πόνο.

Πρώτη, δοκιμαστική, μέρα λοιπόν και να βρέχει με το τουλούμι.

«Θα μπορούσα να μη σε στείλω έξω σήμερα, πρώτη μέρα και με τέτοια βροχή και να σου πω έλα να κάνουμε κάποια πράγματα από το γραφείο, αλλά δε θέλω ούτε να θεωρήσεις ότι υποτιμώ τον ενθουσιασμό σου, ούτε βέβαια ότι θεωρώ ότι οι ικανότητές σου δεν είναι ίδιες με του άντρες συναδέλφους σου που θα βγουν στο δρόμο, επειδή είσαι γυναίκα, οπότε θα σου πω να βγεις κι εσύ με τους άλλους, επειδή εδώ πιστεύουμε στην ισοτιμία».

Μάλιστα.

Έξω, λοιπόν, στη βροχή. Σε φτωχική συνοικία της Αθήνας να χτυπάμε πόρτα-πόρτα και να προσπαθούμε να κλείσουμε συνδρομές. Μετά από 1,5 περίπου ώρα και αφού άκουσα ότι δεν είμαι όσο πρόσχαρη και χαρούμενη πρέπει, ρώτησα τον εκπαιδευτή μου αν πραγματικά δεν πιστεύει ότι εισβάλλει στα σπίτια των ανθρώπων ζητώντας συνδρομές για κάτι που ούτε καν ξέρουν.

Γιατί αυτοί που μας άνοιγαν ήταν ως επί το πλείστον φοβισμένες γιαγιάδες, άρρωστοι άνθρωποι ή μαμάδες με άρρωστα παιδιά που υποχρεωτικά στη 1 το μεσημέρι ήταν στο σπίτι τους. «Όχι» μου λέει «δεν εισβάλουμε πουθενά. Εμείς χτυπάμε απλώς το κουδούνι. Αυτοί είναι που μας ανοίγουν».

Κάποια στιγμή, πολλή βροχή αργότερα, πήρε τηλέφωνο το… αφεντικό να δει πώς πάει η πρώτη μέρα.

«Δε νιώθεις πολύ όμορφα;».
«Νιώθω πολύ βρεγμένη».
«Ναι, αλλά η αυτοπεποίθησή σου δεν είναι στα ύψη που δουλεύεις για έναν τόσο σημαντικό σκοπό;».

Αν ήταν γκόμενος θα του έστελνα μια πάστα !

πάστα
illustrated by Toma Studio

#oi_istories_sas

Διηγείται η: NF

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Οι ιστορίες σας

Στην Κορυφή