Για το #IFI
Γράφει η Ελεάννα
Η αφορμή του άρθρου ίσως και να μην ήταν σε απόλυτη σύμπνοια με τα γραφόμενα παρακάτω όμως τελικά αναγνωρίζω οτι μου έδωσε μια σπρωξιά στο να μιλήσω για όσα παλεύουν να σκοτώσουν το καλύτερο κομμάτι του ελεύθερού μου χρόνου.
Είμαι gamer και έχω υπάρξει gamer από τότε που με θυμάμαι.
Είμαι από τις τυχερές που ο χρόνος με τους γονείς μου δεν ήταν μόνο υποδείξεις για το πως θα έπρεπε να συμπεριφέρομαι ή πως θα πρέπει να είναι το δωμάτιό μου. Ήταν Μonopoly και Scrabble, ήταν Trivial Pursuit και ντάμα, ήταν τάβλι με τη μάνα μου και το «πριόνι» με τον πατέρα μου. Kαι ύστερα ήταν κονσόλες και Strategy games, Browsers και FPS και ΜΜΟs και ΜΟΒΑs.
Και φτάνω στα 30 μου κι ακόμα το gaming κατέχει συντριπτικό ποσοστό του ελεύθερου χρόνου μου. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι ο Βαλεντίνος θα με βρει σε κάποια πόλη του Golarion παρέα με 6 φίλους, συμπεριλαμβανομένου και του άντρα μου, να προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε το μυστήριο στον πύργο της μαγείας.
Με το παιχνίδι έκανα φίλους –κολλητούς- (κι η V for Vallia ξέρει) αυτό όμως τελικά δεν σημαίνει πως τα πάντα είναι ρόδινα. Τα περισσότερα παιχνίδια μου είναι πλέον online, κι όπως και σε κάθε κόσμο άλλωστε- ειδικά σε αυτούς του Pen and Paper-είναι γεμάτος trolls.
Στα παιχνίδια φαντασίας τα trolls τα ξεκοιλιάζεις με το σπαθί σου ή τα εξοντώνεις με δυό-τρία μαγικά ξόρκια.
Όταν όμως είσαι αντιμέτωπος με αυτά σε chats και voicechats τα πράγματα δεν είναι τα ίδια. Και τότε τα όσα λένε ή όσα κάνουν έχουν άλλη βαρύτητα από αυτή του φανταστικού. Κι αν η φαρέτρα σου δεν είναι οπλισμένη με υπομονή, αν ο χαρακτήρας σου δεν έχει επενδύσει πόντους στην ψυχική δύναμη ή αν δεν έχεις αντιληφθεί σε ποιο κόσμο βρίσκεσαι, τότε μάλλον το gaming δεν είναι η ευχάριστη εμπειρία που θα περίμενες να έχεις.
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βίντεο κάποιας streamer που μόνταρε τα αίσχη που της έλεγαν ή έγραφαν κατά τη διάρκεια που έπαιζε. Η αλήθεια είναι πως τίποτε από αυτά που λέγονταν δεν μου προκάλεσε έκπληξη (δυστυχώς) καθώς μετά από τόσα χρόνια στην online gaming κοινότητα, οι απειλές για πρόκληση σωματικής βλάβης, βιασμών, τα βρισίδια σε μανάδες, οι Χριστοπαναγίες, οι ευχές για καρκίνους κι άλλες ευφάνταστες ασθένειες είναι σχεδόν καθημερινότητα.
Το βίντεο της Samantha
Το βίντεο με εξόργισε, παρόλα αυτά κι όχι για τον προφανή λόγο. Το βρήκα γεμάτο απελπισία να προσπαθήσει να υπονοήσει (ή να μας το τρίψει στη μούρη, αν θες) πως ό,τι λεγόταν ή συνέβαινε είχε έναν και μόνο λόγο να συμβαίνει: η streamerήταν γυναίκα. Και μου φάνηκε άκομψο, κρίμα, λίγο και στρατευμένο, όπως τα ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ με τα μοντάζ της χειραγώγησης.
Το abuse και το trashtalking (το βρισίδι, δηλαδή) στο gaming
Το abuse και το trashtalking (το βρισίδι, δηλαδή) στο gaming είναι ένα σοβαρότατο θέμα που αντανακλά ένα ικανό κομμάτι της κοινωνίας και δεν γνωρίζει φύλα. Γνωρίζει μόνο αδυναμία. Όπως ακριβώς συμβαίνει κι εκτός παιχνιδιού, δηλαδή. Κι αν είσαι gamer ή έχεις παίξει online έστω και για λίγο, το γνωρίζεις. Όσο πιο ευάλωτος είσαι τόσο περισσότερο σε πειράζουν, βρίζουν, προσπαθούν να σε κάνουν να βρίσεις, να εκνευριστείς, να εγκαταλείψεις το παιχνίδι. Είναι κάποιου είδους διαστρεβλωμένος ανταγωνισμός, ειδικότερα στα πιο competitiveπαιχνίδια και προέρχεται κυρίως από ανήλικα (γιατί πρέπει πάντα να γνωρίζεις το κοινό).
Δεν είναι τυχαίο που 9/10 voice chats ακούς 12χρονα να μιλάνε ενώ από κάτω τρέχουν γραμμές επί γραμμών για μανάδες και καρκίνους. Κι όταν δεν είναι 12χρονα, τότε είναι σίγουρα κάποιος που προσπαθεί να σου χαλάσει τη μέρα γιατί το να κερδίσει την παρτίδα είναι πιο σημαντικό από την ευημερία σου.
Και η ανάγκη του να σε κερδίσει, δεν κοιτάζει ούτε πως αυτοκαθορίζεσαι, ούτε τι υπάρχει ανάμεσα στα μπούτια σου.
Αν θες απόδειξη γι’αυτό, επειδή δεν παίζεις, μπορείς να ανοίξεις για λίγο TwitchTV ή να ψάξεις στο Youtube μεγάλα ονόματα της Ελληνικής gaming κοινότητας, όπως ο γνωστός τοις πάσι Hayate ή η HelenaLive (που πρόσφατα μπαναρίστηκε απο το TwitchTV για toxicity) ή να δεις πώς η διεθνής καριέρα σου τελειώνει, επειδή δε μπορείς να κρατήσεις το στόμα σου, όπως αυτή του Forg1venGR (Ναι, δεν φταίει που πήγε στρατό!).
Ακόμη κι αν πιστεύεις όμως πως ο μόνος λόγος που λαμβάνεις απειλές και βρισιές online είναι το ότι είσαι γυναίκα και πάλι συνεχίζεις να με θυμώνεις. Γιατί επιλέγεις την μόδα της εποχής, το «raise awareness». Υπάρχει μεγάλη διαφορά στο δείχνεις και στο να κάνεις και κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, το δεύτερο έχει περισσότερη βαρύτητα. Αν επιλέγεις να θίξεις κάτι, δοκίμασε να κάνεις κάτι για να το βελτιώσεις, επίσης.
Κάνε το gaming industry να σε ακούσει, όχι τους φίλους σου στα socials.
Βάλε τις εταιρίες μέσα σε αυτό που επιδιώκεις. Δώσε feedback, μίλα για το penalty system του εκάστοτε παιχνιδιού, πες στο targe group σου πως με αυτο-οργάνωση και διάλογο μπορείς να σταματήσεις το χόμπι σου απ’το να νοσεί. Αν κάτι κάνουν χρόνια –καλύτερα από κάθε άλλο κλάδο- οι εταιρίες παιχνιδιών, είναι να ακούν τους καταναλωτές τους.
Μη χύνεις μόνο δάκρυα για κάτι που νομίζεις ότι στρέφεται γύρω από εσένα. Κάποιες φορές ο εχθρός είναι ένας και είναι για όλους μας.
Ο κόσμος του gaming,που γεννάται από τη φαντασία των παικτών του, δε θα γίνει καλύτερος αν τελικά δημιουργείς εντυπώσεις και φυτεύεις σκιάχτρα για τα κορίτσια που θα ήθελαν –και θα θέλαμε κι εμείς- να παίζουν μαζί μας.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι δέχεται βρισιές, το πρόβλημα είναι ότι δέχεται βρισιές που βασίζονται στο φύλο της.
Θα μπορούσαν να την πουν απλά μλκισμενη αλλά επιλέγουν να την προσβάλουν με βάση το φύλο της.
Αυτό δείχνει ότι στο μυαλό τους υπάρχει μία βαθιά αντίληψη υποτίμησης του γυναικείου φύλου (πες με και μισογυνισμό).
Επίσης δεν καταλαβαίνω το κόλλημα σου με το awareness.
Από την στιγμή που ακόμα και εσύ αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει πρόβλημα γιατί να μην το σπρώξει.
Εστιάζει στις γυναίκες αλλά και τι με αυτό. Αν αλλάξει η αντιμετώπιση προς τις γυναίκες, δεν θα αλλάξει συνολικά και για όλους;
Θα παίζουνε counter κι αν οι γυναίκες είναι περισσότερες θα κρατιούνται με τις παναγίες αλλά όταν θα ναι όλα τα μπροζ (αντε και καμία γυναίκα) θα ναι full on καντίλια!;