Όσο πλησιάζουμε την επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική αστική επανάσταση, τόσο πληθαίνουν οι ανορθολογικές και μισαλλόδοξες κραυγές στο εσωτερικό του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.
Αυτές οι φωνές είναι οι ίδιες που έγραψαν την ιστορία μετά τη λήξη της επαναστατικής κοινωνικής σύρραξης του 1946 – 49. Η Καμπάνια 1821 Καταρρίπτοντας τους Εθνικούς Μύθους. Ιστορία, Θεωρία, Μνήμη και Αρχειακό Υλικό έχει ως στόχο τη συγκέντρωση αρχειακού υλικού και το συντονισμό της θεωρητικής συζήτησης για την κατάρριψη των σύγχρονων εθνικών μύθων της σημερινής εθνικής ιδεολογίας του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους.
Δεν επιδιώκουμε να χαράξουμε μια και μόνο διαχωριστική γραμμή με τον ελληνικό εθνικισμό, ούτε με ένα απλοϊκό τρόπο να δαιμονοποιήσουμε την ελληνική επανάσταση του 1821. Στόχος μας είναι η ανταλλαγή απόψεων ανάμεσα στις λιγοστές αντιεθνικιστικές φωνές μέσα στη χώρα και η ανάδειξη εκείνων των σκοτεινών πλευρών της ελληνικής αστικής επανάστασης που η κυρίαρχη εθνική αφήγηση έχει καταδικάσει στη λήθη.
Στόχος είναι επίσης, να αντιπαρατεθούμε με ένα διαλεκτικό τρόπο στη μηχανιστική προσέγγιση της «προόδου» που έφερε ο Διαφωτισμός και η αστική κοινωνία της νεωτερικότητας. Είναι αυτονόητο ότι αντιλαμβανόμαστε αυτή τη διαδικασία μετάπτωσης της «διαφωτιστικής προόδου», της μετατροπής της στο αντίθετο της, που κυοφορεί τη βαρβαρότητα και της μετατροπής της στο αντίθετό της, αυτή που γνωρίσαμε στα κατοπινά χρόνια της διαδικασίας της ιστορίας του ελληνικού κράτους.
Η ελληνική εθνική ιδεολογία συγκροτήθηκε τόσο πάνω στον αντισημιτισμό, όσο και στον αντιμουσουλμανισμό. Η σφαγή του εβραϊκού και μουσουλμανικού πληθυσμού στη Τριπολιτσά του 1821 από τους ήρωες και ηρωίδες του ελληνικού έθνους, τα αντισημιτικά πογκρόμ όπως αυτό στη Κέρκυρα το 1891, η αναγκαστική αφομοίωση του εβραϊκού πληθυσμού μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης το 1912, αλλά και η μοίρα, που επιφύλαξε η συνεργασία των ελληνικών αρχών και μεγάλου μέρους του πληθυσμού με τις αντίστοιχες ναζιστικές αρχές κατοχής στην εκτόπιση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς, ξυπνούν μαύρες μνήμες.
Η αριστερά, αντί να δει ως δική της υπόθεση την κριτική της εθνικής ιδεολογίας και κυρίως ως μια απόπειρα ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος ύστερα από την ήττα στον εμφύλιο, ενσωματώθηκε από το ίδιο τον εθνικό κορμό, υιοθέτησε το κυρίαρχο αφήγημα του ηρωικού ελληνικού λαού απέναντι στον κατακτητή και παρέβλεψε το μεγάλο ποσοστό της συνεργασίας μεγάλες μερίδες της ελληνικής κοινωνίας προερχόμενες κυρίως από τα αστικά και μικροαστικά στρώματα.. Το ίδιο έκανε η αριστερά και με την ελληνική επανάσταση του 1821, που στο όνομα της “προόδου” και της ανάπτυξής των παραγωγικών δυνάμεων, κλείνει τα μάτια στο σκληρό, εκείνο το σκοτεινό πρόσωπο αυτής της επανάστασης.
Για να επιβιώσει, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στον αγώνα του με τα αντίπαλα στρατόπεδα έπρεπε δώσει προτεραιότητα στην εθνική ομογενοποίηση του πληθυσμού. Έπρεπε δηλαδή να δώσει λύση σε ένα βασικό πρόβλημα: Η πλειοψηφία του πληθυσμού μέσα σε αυτό νεοκατασκευασμένο κράτος δεν μιλούσε ελληνικά, ούτε είχε ελληνική συνείδηση.
Στον ελλαδικό χώρο ζούσε ένα μωσαϊκό διαφορετικών μειονοτήτων με διαφορετική γλώσσα και παράδοση, ενώ το πλήθος των χωριών και των τοποθεσιών δεν είχαν ελληνική ονομασία. Στη γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό κράτος, πριν την ελληνική αστική επανάσταση του 1821 και μετά, ζούσαν μειονότητες όπως οι Βλάχοι, οι Αρβανίτες, Μακεδόνες, Εβραίοι, Τσιγγάνοι και πάρα πολλοί άλλοι. Οι μειονότητες που ενσωματώθηκαν σταδιακά μέσα στο ελληνικό κράτος, γνώρισαν τι σημαίνει βία και καταπίεση και περιθωριοποίηση.
Απαγορεύτηκε στις μειονότητες αυτές να μιλούν την γλώσσα τους, ακόμα και στο σπίτι, τα τραγούδια και τα έθιμα τους απαγορεύτηκαν. Όσοι-ες αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με την εντολή της ελληνικής εξουσίας αντιμετώπισαν το σκληρό πρόσωπο της, μέσω των μικρών και μεγαλύτερων υπαλλήλων της, με αποτέλεσμα κάποιοι να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς και άλλοι αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με τις εντολές των αρχών. Από τον χαφιέ της χωροφυλακής, στον παπά και τον δάσκαλο αλλά και τον στρατό, οι άνθρωποι αυτοί ένιωσαν στο πετσί τους την ελληνική εξουσιαστική επιβολή για την ομογενοποίηση του πληθυσμού.
Η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές ανέλαβε τον εξελληνισμό της ονομασίας τοποθεσιών, χωριών και πόλεων. Το ίδιο συνέβη και με τα επώνυμα των ανθρώπων που είχαν μειονοτική καταγωγή.
Η επέτειος από τα 200 χρόνια της ελληνικής αστικής επανάστασης, μια από τις πρώτες που ακολούθησαν την γαλλική, είναι μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε από την πλευρά μας και να διαχωριστούμε από τα ανορθολογικά παραληρήματα της ελληνικής αριστεράς.
Επομένως, η επέτειος αυτή πρέπει να την δούμε και ως μια ιστορική ευκαιρία απεγκλωβισμού της επαναστατικής πολιτικής από τις αγκυλώσεις της εθνικής ιδεολογίας. Η διαλεκτική του ζητήματος μας επιτρέπει και ταυτόχρονα μας επιβάλει να δούμε εκείνες τις ιστορικές στιγμές, που δημιουργήθηκαν ρήγματα σε βάρος της εθνικής ελληνικής καπιταλιστικής εξουσίας και που δημιουργεί ρωγμές στο κυρίαρχο εθνικό αφήγημα.
Για παράδειγμα, οι σκληρές απεργίες των καπνεργατών στο Βόλο και στη Βόρεια Ελλάδα, το κίνημα των Εβραίων εργατών στη Θεσσαλονίκη (Φεντερασιόν), οι συγκρούσεις με τους φασίστες της ΕΕΕ στη περιοχή Κάμπελ (151), καθώς και η κορύφωση του επαναστατικού πολέμου κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και μετά στον “εμφύλιο” είναι μερικές από αυτές, ασχέτως των θεωρητικών και υλικών ορίων τους. Ειδικά για την περίοδο του 40 – 50 όπου ο πατριωτικός λόγος των λαϊκών μετώπων κυριάρχησε στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος.
Η «Αντιεθνικιστική Καμπάνια για το 1821 – Καταρρίπτοντας τους εθνικούς μύθους. Ιστορία , Θεωρία, Μνήμη, Αρχειακό Υλικό» είναι μια ανοιχτή διαδικασία σε όποια-ον θέλει να συμβάλει στις θεωρητικές και ιστορικές διεργασίες όπως και στη διάδοση της.
Πηγή: theshadesmag.wordpress.com
