Από το FB profile: Χρύσα Αναστοπούλου
Αυτός, είναι ο δρόμος όπου βρίσκεται η δουλειά μου.
Εδώ έρχομαι τα τελευταία πέντε χρόνια και σκλαβώνω τις πιο παραγωγικές ώρες της ημέρας μου για να βιοποριστώ.
Αυτός ο δρόμος, λοιπόν, είναι από τους πιο θλιβερούς δρόμους της Αθήνας. Καμιά φορά, μάλιστα, σκέφτομαι, ότι ίσως να είναι από τους πιο θλιβερούς δρόμους, γενικά. Αυτόν τον δρόμο τον διασχίζουν άνθρωποι ταλαιπωρημένοι, βιαστικοί, σκυθρωποί και παραιτημένοι.
Και στα πεζοδρόμιά του, αράζουν ανθρώπινα κουρέλια, παραβατικοί και φτωχοδιάβολοι, όσοι δε χώρεσαν πουθενά αλλού, κι έτσι, κατέληξαν εδώ αραδιασμένοι και ξεχασμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.
Σε αυτόν τον δρόμο κανένας δε χαμογελά, «κανένας δε χορεύει». Οι περαστικοί βιάζονται να προσπεράσουν και όταν θα απομακρυνθούν λίγο, θα έχουν ξεχάσει το πέρασμά τους από δω, γιατί δεν υπάρχει και κάτι να θες να θυμάσαι. Μουντάδα, σκοτεινιά, εγκατάλειψη και η έντονη αποφορά του ξεχασμένου. Αυτό, ναι!
Αυτός ο δρόμος είναι ξεχασμένος.
Ένα αναγκαστικό πέρασμα είναι για κάποιους τυχερούς και ένα αναπόφευκτο τέλος διαδρομής για κάποιους άλλους, πολύ μα πολύ άτυχους. Ακόμα και οι ήχοι του είναι μουδιασμένοι, κερματισμένοι και λειψοί, σαν από ταινία με κακή ηχοληψία.
Το πρωί πρωί που έρχομαι να πιάσω δουλειά, αλλά και το απόγευμα που σχολάω, στα αυτιά μου φοράω ακουστικά και ακούω τους δικούς μου ήχους, τις μουσικές μου. Το βλέμμα μου είναι στυλωμένο κάτω, στη βρώμικη άσφαλτο, αφοσιωμένο στον ρυθμό των βημάτων μου και κρατάω την ανάσα μου για να κρατήσω μακριά από τα πνευμόνια μου τις πνιγηρές μυρωδιές. Ακόμα κι εγώ, λοιπόν, που ζω παρατηρώντας, προσέχοντας και αναλύοντας κάθε λεπτό της ζωής που ζω, προδίδω με όλες μου τις αισθήσεις τον δρόμο αυτό.
Και όταν βγαίνω στο μπαλκόνι του γραφείου να καπνίσω, η ματιά μου δε θέλει να σταθεί κάπου, σαν να αρνείται να αφομοιώσει την εικόνα αυτού του σκηνικού που μοιάζει ακίνητο στον χρόνο, κάθε μέρα άθλια ίδιο και απαράλλακτο. Και προτιμώ να ακούω τον ήχο των σκέψεών μου, παρά να αφήσω πέρασμα για το μυαλό μου στους πνιγμένους ήχους του δρόμου.
Τώρα, όμως, που γράφω όλα αυτά, σκέφτομαι ότι ο λόγος που μιλάω για τον δρόμο αυτόν, είναι ότι, μάλλον, ήρθε ο καιρός να συμφιλιωθώ μαζί του, όσο άσχημος και μίζερος κι αν είναι. Αρκετά μάλωσα μαζί του, φαίνεται. Άλλωστε, εμένα ο προορισμός μου είναι να φιλιώνω και όχι να μαλώνω.
Κι αφού η ζωή οδήγησε κι εμένα προς τα δω, είναι κουτό και άσκοπο να αρνούμαι το ίδιο το πέρασμά μου. Άδικο για μένα, άδικο και για τον δρόμο μου.
