Απόδοση στα Ελληνικά: Συλβάνα Παπαϊωάννου
Για το #ifi
Αρχικό κείμενο: People simply empty out
Το 1969 ο εκδότης John Martin προσέφερε στον Charles Bukowski 100$ το μήνα, για όλη την υπόλοιπη ζωή του, για να παραιτηθεί από το ταχυδρομείο στο οποίο εργαζόταν και να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Στα 49 του ο Bukowski το πήρε απόφαση και μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες τελείωσε το πρώτο του βιβλίο.
Το Post Office, κατά μια έννοια αυτοβιογραφικό, είναι η ιστορία του Henry Chinaski – το alter ego του Bukowski – ενός υπαλλήλου στο αμερικάνικο ταχυδρομείο, που μετά βίας τα βγάζει πέρα. Εκδόθηκε το 1971 από τον εκδοτικό: Martin’s Black Sparrow Press. Δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Bukowski έγραψε ένα γράμμα στον Martin, μιλώντας για την ευχαρίστηση που του προσφέρει μια ζωή χωρίς καθημερινή δουλειά 8ώρου.
8 Δεκεμβρίου 1986.
Γειά σου John,
Ευχαριστώ για το γράμμα σου. Κάποιες φορές είναι καλό να θυμάσαι από πού ξεκίνησες. Εσύ ξέρεις από πού έρχομαι. Όσοι προσπαθούν να το περιγράψουν την κατάσταση ή να γυρίσουν μια ταινία για το θέμα, ποτέ δεν το ‘χούν. Λένε 9 με 5. Ποτέ όμως δεν είναι 9 με 5, δεν υπάρχει διάλειμμα μέσα σε αυτές τις ώρες. Σε πολλές μάλιστα δουλειές αποφεύγεις να κάνεις διάλειμμα, αν θες να παραμείνεις εκεί. Έπειτα είναι και οι υπερωρίες, που κάπως δεν θα έχουν περαστεί σωστά στα βιβλία και αν παραπονεθείς, κάποιο άλλο θύμα θα πάρει τη θέση σου.
Ξέρεις τι λέω πάντα: η δουλεία ποτέ δεν καταργήθηκε, απλά πλέον περιλαμβάνει όλες τις φυλές.
Και το χειρότερο είναι η ανθρώπινη υπόσταση που ξεγλιστράει, μέσα από εκείνους που καθημερινά παλεύουν να κρατήσουν μια δουλειά που σιχαίνονται, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς. Απλώς αδειάζουν. Σώματα με μυαλά που υπακούν, γεμάτα φόβο. Το χρώμα φεύγει από τα μάτια τους. Η φωνή τους ασχημαίνει. Και το σώμα. Τα μαλλιά. Τα νύχια. Τα παπούτσια. Όλα ασχημαίνουν.
Όταν ήμουν νέος δεν μπορούσα να πιστέψω ότι οι άνθρωποι σπαταλούν τη ζωή τους μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Και τώρα που μεγάλωσα, πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω. Γιατί το κάνουν; Για το σεξ; Την τηλεόραση; Το αμάξι; Τον μισθό; Για τα παιδιά; Για τα παιδιά που θα κάνουν τα ίδια με εκείνους;
Παλαιότερα, τότε που άλλαζα συνεχώς δουλειές, ήμουν αφελής και προσπαθούσα να μιλήσω σε συναδέλφους: Το αφεντικό μπορεί να έρθει ανά πάσα στιγμή και να μας απολύσει όλους, δεν το καταλαβαίνετε; Με κοιτούσαν με κενό βλέμμα. Υπερασπιζόμουν κάτι που δεν ήθελαν καν να σκεφτούν.
Σήμερα, στις βιομηχανίες γίνονται εκατοντάδες απολύσεις (λόγω της ανάπτυξης και των τεχνολογικών αλλαγών). Απολύονται και λένε σοκαρισμένοι: «Ξόδεψα 35 χρόνια…», «δεν είναι δίκαιο», «δεν ξέρω τι θα κάνω τώρα».
Ποτέ δεν πληρώνουν τους σκλάβους αρκετά ώστε να είναι ελεύθεροι, μόνο τόσα ώστε να επιβιώνουν και να επιστρέφουν στη δουλειά. Αφού εγώ τα βλέπω όλα αυτά, αυτοί γιατί δεν τα βλέπουν; Κατάλαβα πώς να κάθομαι σε ένα παγκάκι στο πάρκο ή να περνάω όλη μέρα σε ένα μπαρ ήταν καλύτερα από τη δουλειά. Γιατί να μην «φτάσω» εκεί πρώτος, πριν με οδηγήσουν οι καταστάσεις;
Έγραφα αηδιασμένος για όλα αυτά. Ήταν μεγάλη ανακούφιση να τα βγάζω από μέσα μου. Και να τώρα, «επαγγελματίας» συγγραφέας στα πενήντα μου, βρήκα ότι υπάρχουν πολλά σκατά πέρα από το σύστημα.
Κάποτε σε ένα συσκευαστήριο που δούλευα, ξαφνικά ένας συνάδελφος είπε: «ποτέ δεν θα είμαι ελεύθερος!» Εκείνη την ώρα περνούσε το αφεντικό (ο Morrie) και γέλασε δυνατά με τη διαπίστωση του τύπου ότι ήταν παγιδευμένος για μια ζωή.
Οπότε, ότι τελικά κατάφερα να ξεφύγω από τέτοια μέρη μου δίνει χαρά, τη χαρά που σου προσφέρει ένα θαύμα. Γράφω πλέον μέσα από ένα γερασμένο σώμα και ένα γερασμένο μυαλό. Οι περισσότεροι θα είχαν ήδη σταματήσει στη θέση μου, αλλά μια και άργησα να ξεκινήσω οφείλω στον εαυτό μου να συνεχίσω. Και όταν οι λέξεις ξεθωριάσουν και κάποιος θα πρέπει να με βαστάει στις σκάλες, όταν δεν θα μπορώ να ξεχωρίζω ένα πουλί από έναν συνδετήρα, ακόμη και τότε θα θυμάμαι (όσο μακριά και αν έχω φτάσει) πώς ξέφυγα από το σκότωμα, το χάος και τη βιοπάλη, προς έναν τουλάχιστον λίγο πιο αξιοπρεπή τρόπο να πεθάνει κανείς.
Το να μην ξόδεψε άσκοπα κανείς τη ζωή του είναι κατόρθωμα, τουλάχιστον για μένα.
δικός σου,
Hank
