Ελεύθερη απόδοση κειμένου στα Ελληνικά: Αμάντα Πατσοπούλου
Αρχικό κείμενο: Suicidal from working or am I just a trash human?
Για το #IFI
Δεν θα έλεγα ότι η δουλειά με κατάντησε να έχω αυτοκτονικές τάσεις αλλά είμαι βέβαιος ότι έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο σε αυτό.
Χαρακτηρίστηκα ως αυτοκτονικός από όταν ήμουν περίπου 13, 14 ετών γιατί δεν έβρισκα κανένα νόημα στο να σπαταλάω το χρόνο μου στο σχολείο. Επίσης, για μία πολύ μεγάλη περίοδο, δεν είχα καθόλου φίλους. Τελικά κράσαρα στα 17 μου, έχοντας μία αποσταθεροποιημένη διανοητική κατάσταση και διέκοψα το σχολείο για ένα χρόνο. Κάποια στιγμή αργότερα επέστρεψα και κατάφερα να πάρω απολυτήριο με έπαινο.
Το δεύτερο μισό της περιόδου απραξίας [Στ.Μ: NEET-year = Not in Education, Employment, or Training], όπου τα συμπτώματά μου είχαν εξασθενήσει, η τελευταία σχολική χρονιά καθώς και η μετέπειτα περίοδος μέχρι να βρω δουλειά, είναι η καλύτερη εποχή της ζωής μου, η μόνη περίοδος που αναπολώ, αφού μόνο τότε ένιωσα ζωντανός και αποδεκτός, χωρίς ίχνος κατάθλιψης.
Αλλά όλα μου τα προβλήματα «έσκασαν ξανά στα μούτρα μου» όταν ξεκίνησα να εργάζομαι. Στην «καλή» μου περίοδο είχα τόσα χόμπι και τόσους φίλους και μετά, χάθηκαν όλα. Μέσα στους πρώτους κιόλας μήνες εξαφανίστηκαν οι φίλοι μου.
Τα χόμπι μου άρχισαν και αυτά με τη σειρά τους να εξασθενούν καθώς η ενέργειά μου μειωνόταν, μέρα με τη μέρα, εξαιτίας του γραφείου.
Κάποτε ζωγράφιζα, έγραφα άρθρα, έπαιζα videogames (μέχρι και αυτό έπαψε να είναι διασκεδαστικό στο τέλος), έκανα skate και γενικά ένιωθα ζωντανός. Μετά άρχισα να καπνίζω λιγότερο, να πίνω λιγότερο και απλά να πηγαίνω γυμναστήριο -και αυτό ίσως είναι το μόνο πράγμα που συνέχισα να κάνω με εβδομαδιαία συνέπεια.
Και όσο περνούσαν οι μήνες…
…συνειδητοποίησα ότι ο χαρακτήρας που έχω δε θα μου επιτρέψει να προσαρμοστώ ποτέ.
Οι γονείς παρατήρησαν κάποια στιγμή ότι κατρακυλώ ξανά αλλά το μόνο τους μέλημα ήταν να σταματήσω να πηγαίνω στη δουλειά μου.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάφερα να κάνω μία σταθερή ερωτική σχέση και ίσως και αυτό να τροφοδοτεί τη νοητική μου διαταραχή. Δεν είναι θέμα εμφάνισης -δεν είμαι άσχημος- απλά η προσωπικότητα μου δυσκολεύει τους άλλους, τόσο που συχνά δεν γίνομαι καν συμπαθής. Δε ξέρω αν έχω τη συναισθηματική ικανότητα να κάνω σχέση.
Όπως είπα και στους γονείς μου, όσο έχω όρεξη να ακούω ή να γράφω μουσική, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.
Μια μέρα, πήρα τηλέφωνο στη δουλειά, δήλωσα ασθένεια, έβαλα να παίζει ένα ντοκιμαντέρ και απλά «έλιωσα» στον καναπέ.
Πλέον δεν έχω καν την όρεξη να ακούσω μουσική και είναι η πρώτη φορά που είμαι τόσο χάλια.
Δε ξέρω αν μπορώ να βγάλω άλλα 5 χρόνια πάνω στον πλανήτη.
Είμαι 20 χρονών, έχασα κάθε φιλοδοξία, κάθε συναισθηματική ικανότητα και ενδιαφέρον για ζωή, τόσο γρήγορα. Ειλικρινά δε ξέρω τι πρέπει να κάνω από ‘δω και πέρα.
