Τόπος: Αθήνα
Έτος: 2010
Εργοδότης: Όμιλος ναυτιλιακών εταιρειών
Διηγείται ο/η: Black hook
– Όλοι υπάλληλοι είμαστε!
– Σαφώς, απλά δεν παίρνουν όλοι οι υπάλληλοι τον ίδιο μισθό!
Φίλοι σχετικοί με το χώρο μου είχαν πει, με είχαν προετοιμάσει, για το φαινόμενο “ναυτιλιακή”. Είχα μόλις πατήσει τα 25 και συνειδητοποιούσα ότι το εργασιακό τοπίο στην Ελλάδα μοιάζει με ναρκοπέδιο, λίγοι φτάνουν στο τέλος της διαδρομής κι αυτοί σίγουρα αποκτούν ψυχολογικά τραύματα κατά την προσπάθειά τους.
Αν και ήταν εκτός του ενδιαφέροντος και των σπουδών μου, μετά από λίγη σκέψη είχα “ψηθεί” να στείλω το βιογραφικό μου σε καμιά 10αριά ναυτιλιακές – στις “μεγαλύτερες” για την ακρίβεια- και βλέπουμε. Στην τελική, τεχνικό υπόβαθρο είχα, πτυχίο πολυτεχνείου είχα, προϋπηρεσία μηχανολόγου 2ετή είχα , μια χαρά παιδί ήμουν.
Όταν με πήραν τηλέφωνο από τη ναυτιλιακή να μου ζητήσουν να περάσω για συνέντευξη, με πέτυχαν μέσα σε έναν ψυκτικό θάλαμο κρεάτων να παίρνω διαστάσεις των πάνελ για να ετοιμάσω προσφορά για υποψήφιο πελάτη. Είχα δύο εβδομάδες απασχολούμενη σε έναν “περίεργο” εργοδότη χωρίς πρόσληψη, χωρίς ένσημα, χωρίς σαφείς αρμοδιότητες, χωρίς ωράριο και χωρίς μέλλον, οπότε παράλληλα συνέχισα να στέλνω το βιογραφικό μου παντού. Απαντώντας το τηλέφωνο ξεκίνησε η γνωριμία μου με τον μαγικό κόσμο της ναυτιλίας:
-Καλησπέρα σας, έχουμε το βιογραφικό σας, ενδιαφέρεστε για δουλειά;
– Μάλιστα, αναζητώ εργασία. Από ποια εταιρεία καλείται;
– Από την Χ. Θέλετε δουλειά;
– Μάλιστα.
– Μπορείτε να έρθετε για μία συνέντευξη;
– Ναι φυσικά. Πότε θέλετε να κανονίσουμε;
– Εμμμ… Που βρίσκεστε;
– Κουκάκι.
– Μπορείτε σε μισή ώρα να είστε εδώ, Κηφισιά;
– Δυστυχώς είναι ανέφικτο λόγω απόστασης και επιπλέον δεν είμαι ενδυματολογικά προετοιμασμένη.
– Μμμμμάλιστα. Αύριο το πρωί στις 09:00 να είστε εδώ και να ζητήσετε τον κ.Τάδε.
Παράτησα το δύστυχο πελάτη μου όπως-όπως και πανικόβλητη έτρεξα να προλάβω κάποιο μαγαζί ανοιχτό να ψωνίσω ένα φόρεμα, ένα σακάκι, ένα “κάτι” για την περίσταση. Την επομένη και ώρα 08:30, φορτωμένη με άγχος και με μία κυριλέ τσάντα γιάπικη που δε μου άρεσε καθόλου, έπαιζα κλακέτες με τις γόβες μου στο πεζοδρόμιο καφετέριας λίγα μέτρα πριν την είσοδο της εταιρείας. Τσιγάρο ένα , τσιγάρα δύο, τσιγάρα τρία- σιδέρωσα ξανά με τα χέρια το business αποπνικτικό φόρεμά μου και βάδισα προς την κεντρική πύλη.
Η ρεσεψιόν πήρε τα στοιχεία μου, φόρεσα το καρτελάκι στο λαιμό και πέρασα στο χώρο αναμονής. Η γραμματέας που με υποδέχθηκε μου εξήγησε ότι λόγω φόρτου εργασίας ίσως να χρειαστεί να περιμένω λίγο. Με ένα πλαστικό ποτηράκι νερό από τον ψύκτη, έμεινα μία ώρα και κάτι στην άβολη καρεκλίτσα της υποδοχής μέχρι να έρθει η μεγάλη στιγμή.
Συνέντευξη, μέρος 1o:
Συναντάω τον προϊστάμενο του τμήματος που ενδιαφέρεται για νέο υπάλληλο -ο ίδιος που με πήρε και τηλέφωνο- σε ένα κλειστό γυάλινο conference room και αφού μου υποδεικνύει που να καθίσω, ο ίδιος “χύνεται” στην περιστροφόμενη καρέκλα του σαν να βλέπει ταινία στον καναπέ του σπιτιού του. Παίρνει το βιογραφικό μου μπροστά του και γουρλώνει τα μάτια.
– Τι έχεις σπουδάσει;
– Μηχανικός ….(μπλα μπλα μπλα…)
– Όχι ρε πούστη μου, δε θέλω μηχανικούς!
– ….. (απορία και ανασηκωμένο φρύδι , δεν είχα να πω κάτι)
– Τι να πω τώρα, τι να πω! Δεν χρειάζεται τέτοιο πτυχίο η θέση. Γιατί ήρθες ρε παιδί μου;
– Αν θυμάμαι καλά εσείς μου ζητήσατε να έρθω και υπέθεσα ότι αυτό έγινε αφού είχατε διαβάσει το βιογραφικό μου. Επιπλέον δεν με έχει ενημερώσει κανείς ποια είναι η θέση οπότε η ερώτησή σας θεωρώ πως είναι κάπως …άστοχη.
– Α μπα; Μμμμμάλιστα. Ξέρεις από καράβια;
– Όχι. Ειδικεύομαι στη μαζική παραγωγή προϊόντων και …
– Καλά, καλά τα’ χω δει αυτά στο βιογραφικό σου, κάτσε να σου φέρω ένα σχέδιο να δούμε τι μπορείς να καταλάβεις.
Ο αγαπητός φίλος επέστρεψε με ένα τεχνικό σχέδιο μεγέθους “σεντόνι”και ξεκίνησε μία πληθώρα ερωτήσεων τεχνικής, υπολογιστικής αλλά και ανούσιας φύσης που διήρκησαν μία ώρα και 15 λεπτά μέχρι να καταλήξει σε ένα φαρδύ χαμόγελο.
– Μ’αρέσεις, έχεις τσαμπουκά, δεν είσαι σαν τις άλλες. Μου κάνεις και άσε που πρέπει να βρω και άτομο σύντομα.
– Να σας ρωτήσω… ποια ακριβώς είναι η θέση;
– Κοίταξε …Αυτή η θέση είναι “θέση – κλειδί”. Θα είσαι στο τεχνικό τμήμα και θα ασχολείσαι με την οργάνωση των νέων έργων συν κάποιες άλλες αρμοδιότητες. Τι σημασία έχει η θέση μωρέ άλλωστε! Όλοι υπάλληλοι είμαστε!
– Σαφώς, απλά δεν παίρνουν όλοι οι υπάλληλοι τον ίδιο μισθό! (χαμόγελο δήθεν χαριτωμένο)
– Εμμμ , χμμ ναι μμμμάλιστα. Η θέση είναι στα 1100 ευρώ και βλέπουμε. Θα περιμένεις λίγο να σε δει ο Τεχνικός Διευθυντής και η manager πληρωμάτων και προσωπικού, εντάξει;
Συνέντευξη, μέρος 2ο.
Η 50άρα αυστηρή manager με σκάναρε από την κορφή ως τα τακούνια λες και ήμουν η αχαϊρευτη νύφη που της κουβάλησε ο γιος της. Διάβαζε το βιογραφικό μου σιωπηλή μέχρι που ξερόβηξε και με μπάσα φωνή θαλασσόλυκου:
– Να σας συγχαρώ για το ντύσιμο σας. Είναι άκρως κατάλληλο για την περίσταση.
– Σας ευχαριστώ.
Αφού με ρώτησε που μένω, γιατί μένω εκεί, πώς μένω εκεί, πώς θα έρχομαι στη δουλειά εάν προσληφθώ, τι οδηγώ, αν κάνω γυμναστική, αν έχω σκοπό να μάθω τρίτη ξένη γλώσσα, με τι βαθμό τελείωσα το λύκειο φτάσαμε και στο επίμαχο:
-Δηλώνετε ελεύθερη στο βιογραφικό σας όσον αφορά την οικογενειακή σας κατάσταση. Έχετε σκοπό να παντρευτείτε σύντομα;
– Από όσο γνωρίζω όχι αλλά πώς αυτό…
– Έχετε σκοπό να κάνετε παιδιά άμεσα;
– Τι να σας πω, δε νομίζω ότι θέλω κάτι τέτοιο. Αλλά πώς σχετίζεται αυτό με..
– Να σου εξηγήσω κάτι κοπέλα μου. Αν θες να δουλέψεις εδώ και να σε πάρουν στα σοβαρά , να ξεχάσεις οικογένειες και τέτοια γλυκανάλατα. Σε αυτές τις δουλειές ή θα κάνεις καριέρα ή θα το παίζεις νοικοκυρά. Και τα δύο δε γίνονται.
– Από υπολογιστή πώς τα πας;
– Γνωρίζω AutoCAD, ProE, SolidWorks, MatLab…
– Δε καταλαβαίνω τι μου λες. Τυφλή δακτυλογράφιση ξέρεις;
– Όχι!
– Κακώς. Τελοσπάντων, μου κάνεις, είσαι σκληρή.
Συνέντευξη μέρος 3ο
Ευγενικότατος και άψογα ντυμένος, μετά από 40 λεπτά αναμονής, ήρθε στο conference ένας άνδρας. Μου συστήθηκε στα ελληνικά και αναφώνησε:
– Well, we will discuss the details of your CV in english of course!
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και βαριά αμερικανική προφορά ρώτησε τα πάντα για τη διπλωματική μου, για τις επιδόσεις μου σε επιμέρους μαθήματα της σχολής, για το project στον προηγούμενο εργοδότη μου, για την κοσμοθεωρία μου και τις οικολογικές μου ανησυχίες. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ό,τι πιο ταιριαστό με το όνομα-κύρος της εταιρείας. Τα λέγαμε για άλλη μία ώρα.
Συνέντευξη, μέρος 4ο
Μετά από αναμονή 45 λεπτών, μπήκε ατσαλάκωτος και βιαστικός ένας γκρι άνθρωπος. Γκρι κουστούμι, γκρίζα μαλλιά, γκρι γραβάτα, γκρίζα μάτια. Με ρώτησε κάποια πράγματα για την προϋπηρεσία μου, για το πτυχίο μου και για τον μισθό που έπαιρνα πριν και αποχώρησε εξίσου βιαστικός και ατσαλάκωτος. Ήταν ο Τεχνικός Διευθυντής και δεν είχε χρόνο για κανέναν.
Ο αγαπητός νούμερο 1, ο “μμμάλιστα” ας λέμε απο ‘δω και πέρα, ήρθε χαμογελαστός να μου πει ότι “λοιπόν σε θέλουμε, συγχαρητήρια. Μένει να σε δει ο “μεγάλος” και να πει το οκ”!
Σκέφτηκα “Πόσο μεγάλος; Πολύ μεγάλος; Θα μείνω κι άλλο εδώ; Λίγο νερό ρε παιδιά! Πεινάω κιόλα!”
– Μπορείς να περιμένεις λίγο να βρει χρόνο έτσι; Να κάτσε εκεί στην υποδοχή και θα σε φωνάξουμε όταν μπορέσει ο CEO!
– Σας ευχαριστώ!
– Να σου πω και δύο πράγματα μη τα κάνεις σκατά και ψάχνουμε πάλι από την αρχή. Λοιπόν άκου! Δε θα καθίσεις εάν δε σου πει αυτός. Μπαίνοντας δε θα του μιλήσεις εάν δε σου μιλήσει πρώτος. Αν σου μιλήσει Αγγλικά, θα απαντήσεις Αγγλικά. Αν σου μιλήσει Γαλλικά, τότε Γαλλικά. Θα απαντάς μονολεκτικά και μόνο σε ό,τι σε ρωτήσει. Κι αν χαμογελάσει , λέμε τώρα, να χαμογελάς και εσύ. Μην τον κοιτάς στα μάτια, να ΄σαι σεμνή!
– Είναι ανθρώπινος;
– Έλα, έλα άσε τις βλακείες. Και δε χρειάζεται να του πεις τίποτα εσύ. Μπορεί και να μη σου μιλήσει καθόλου. Περίμενε εδώ, θα σε φωνάξουν!
Συνέντευξη, μέρος 5o
Και περίμενα. Περίμενα 4 ώρες και 10 λεπτά. Εκεί, στην άβολη καρέκλα της υποδοχής, σταυροπόδι και τάχα μου άνετη. 4 ώρες και 10 λεπτά. Ήρθε μία κοπέλα – φάντασμα, με πήρε μαζί της στο ασανσέρ να ανηφορίσουμε για τα πάνω πατώματα:
– Φοράτε τακούνια ε;
– Ναι.
– Αχ, αν μπορείτε να περπατάτε αθόρυβα, μη χτυπάνε στο παρκέ, τσαντίζεται!
Καθώς άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ και καθώς η διάθεσή μου είχε φτιαχτεί άγρια για ηρωική αποχώρηση και επιστροφή στον ψυκτικό θάλαμο της προηγούμενης μέρας, ακούστηκε ο “μεγάλος” (που ουσιαστικά δεν ήταν και τόσο μεγάλος, αφού πιο πάνω από αυτόν βασιλεύει φυσικά ο μέγιστος, ο ανυπέρβλητος, ο τιτανοτεράστιος εφοπλιστής!):
– Που στο διάολο είναι αυτή που θέλει να δω ο Τάδε;
Πέρασα μέσα στο γυάλινο αποστειρωμένο δωμάτιο κάνοντας όσο πιο πολύ θόρυβο μπορούσα με τα τακούνια μου. Στάθηκα μπροστά από το πραγματικά “μεγάλο” γραφείο του ξεδιάντροπα και χαμογέλασα σαν τον Τζόκερ. Άπλωσα το χέρι σε μία τρανή χειραψία και αυτοσυστήθηκα. Δεν άπλωσε ποτέ το δικό του χέρι, με στραβοκοίταξε, γρύλισε κάτι και πήρε το βιογραφικό μου στα χέρια του.
– Μηχανικός είσαι;
– Μάλιστα
..και πέταξε το CV μου στα σκουπίδια δίπλα από την δερμάτινη καρέκλα του.
-Έχεις ξαναδουλέψει σε ναυτιλιακή;
– Όχι. Δούλευα στο R&D κατασκευαστικής εταιρείας!
– ΔΕΝ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΑΥΤΟ. ΜΗ ΣΠΑΤΑΛΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΜΟΥ. ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΕ ΝΑΥΤΙΛΙΑΚΗ! (γκάριξε και κοκκίνισε σηματοδοτώντας πιθανό εγκεφαλικό επεισόδιο )
– ΚΑΙ ΓΩ… σας απάντησα ήδη “όχι”. Μόνος σας χαλάτε το χρόνο σας.
– ΠΗΓΑΙΝΕ!
“Άραξα” άλλο ένα 40 λεπτό στην οικεία καρεκλίτσα της υποδοχής ώσπου ήρθε ο “μμμάλιστα” , μου πρότεινε μια χειραψία και μου ανακοίνωσε ότι προσλαμβάνομαι.
– Ο μεγάλος είπε να σε στρώσουμε λίγο μωρέ, ‘ντάξει είσαι μικρή ακόμα, θα μάθεις. Μπορείς αύριο το πρωί να είσαι εδώ έτσι;
– Μα σας είπα απασχολούμαι κάπου, θα ήθελα να κλείσω τις δουλειές μου εκεί. Αν γίνεται να ξεκινήσω από Δευτέρα εδώ.
– Δεν έχει τέτοια. Παραιτήσου απόψε τηλεφωνικά αν τη θες τη δουλειά. Μη με εκθέσεις στον “μεγάλο”. Αύριο ξεκινάς.
Ο μόνος λόγος που σπατάλησα τόσες λέξεις σε αυτή τη διήγηση είναι η προσπάθειά μου να σας μεταδώσω το κλίμα μιας ολοήμερης σχεδόν συνέντευξης μέσα από τους αληθινούς διαλόγους. Εκείνη την ημέρα αποχώρησα από το κτίριο γύρω στις 19:30 το βράδυ. Για πάρα μα πάρα πολλούς μήνες αυτό ήταν το μικρότερο ωράριό μου.
Καλή δύναμη σε όσους αναζητούν εργασία!
