#mind_opener
Από το FB profile: Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Αυτή η βρόχη δεν φτάνει για να ξεπλύνει τους δρόμους από τ’ ανθρώπινα σκουπίδια, μόνο γεμίζει και φράζει τους υπονόμους πού’ χεις για στόμα, σε βάζει στην άκρη να μην μιλάς γιατί όλο και κάποιος θα περιμένει με το δάχτυλο στημένο προς υπόδειξη μιας και δεκαοκτώ χρόνια μετά το τέλος του κόσμου, ο κόσμος συνεχίζει να μη τελειώνει.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει για να ξεπληρώσει την απουσία της φαντασίας μας, μικρά κι ανέραστα ανθρωπάκια στους πεζόδρομους της κατανάλωσης κι από όπου κι αν το πιάσεις όλα είναι ισοπεδωμένα σαν τα χωνευτήρια των νεκροταφείων, καλά και κακά κόκκαλα μπερδεμένα στον ίδιο λάκκο μέχρι να γίνουν σκόνη ή απολιθώματα για τις μελλοντικές γενιές που θα ξεθάψουν τις ντροπές μας και θα τις αρχειοθετήσουν σε κάποιο μουσείο του μέλλοντος.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει για να σε φέρει κοντά σε κάποιον, ούτε για ν’ ανατριχιάσει το δέρμα που μόνο υπόκωφα σου χτυπάει ”ζήσε” τις ώρες εκείνες που ζυγίζεις λίγο περισσότερο απο αυτό που έβαλες στα πνευμόνια σου και λίγο λιγότερο απο το τσιμέντο που αυτή η πόλη βάζει στα πόδια μας, για να πνιγούμε μια όμορφη μέρα που δεν χρειάζεται να δούμε.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει για να κάτσεις αρκετά κάτω απο ένα υπόστεγο και να σκεφτείς την υπόμονη ενός αδέσποτου σταγόνα σταγόνα πάνω στο βρεγμένο του τομάρι κι εμείς χωρίς ντροπή ευλογάμε το τομάρι μας που και σήμερα κατάφερε να τη βγάλει με ένα ένσημο ακόμα, με ένα ίδιο καλοκαίρι που ξεχνιούνται όλα όσα έχουν συμβεί και τον Σεπτέμβρη που όλοι ξομολογάνε τις ελπίδες τους για επανάσταση, για καλό χειμώνα, για τον χρόνο που περνάει αξόδευτος απο ζωή και ξοδεμένος σε όλα τ’ άλλα.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει για να πνίξει ούτε την άμμο που έχεις στα μάτια και βλέπεις θολά τις μέρες που έρχονται, γιατί οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν τα ίδια. Οι γέροι θα πηγαίνουν στις εκκλησίες ζητιανεύοντας μια μετα θάνατον συγχώρεση κι όταν ψοφήσουν για τα καλά και περάσουν τα σαράντα παιδιά κι εγγόνια θ’ αλληλοσκοτωθούν για ντουβάρια, τροχοφόρα και αποποίηση κληρονομιάς για όσα χρέη δεν μπορούν να ξεπληρώσουν.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει ούτε για έναν έρωτα αφού πια πλειοδοτείται με όσα μπορείς να έχεις για να φαίνεσαι ή ποιός θα γαμήσει ποιόν, δεν φτάνει ούτε για ένα γρήγορο φιλί όταν σε προσπερνάει ένα ταξί που πάει όσα και σε γεμίζει λάσπη κι εσύ γελάς με το αστείο πως γύρω μας υπάρχει παντού το ”χους εις χουν” αλλά κανείς δεν δίνει σημασία παρά μονάχα στη ”σημαντικότητά” τους.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει ούτε για ζήτω παρά μονάχα για μια σκέψη κρυφή, λίγο πριν το βράδυ, λίγο μετά το απόγευμα, που λέει να τέλειωνε ο κόσμος μέσα σ’ ένα απέραντο σφαγείο για όλους, οι άνθρωποι να μη ξεχωρίζουν πια απο το αίμα ή τα απλωμένα σπλάχνα πάνω τους σαν ρούχα καλοφόρετα σε κάποιον γάμο ή βάφτιση που πήγαν, να μη ξεχωρίζει τίποτα και κανείς, να πέσει πάνω μας η φύση και να μας αποδομήσει σε νάτριο, άζωτο κι ανόργανη ύλη γιατί δεν έφτασαν ούτε τα ποίηματα, ούτε η φιλοσοφία, ο κινηματογράφος, τα χρώματα και ο έρωτας για να αφήσουν έναν κόσμο έστω και ελάχιστα καλύτερο.
Αυτή η βροχή δεν φτάνει.
Για τίποτα
