Από το FB profile: Alexandros Klon
Πραγματικά δεν ξέρω τι νόημα έχει να ελπίζουμε πως θα επιβιώσουμε από αυτόν τον εφιάλτη.
Σήμερα πέθανε ο 4ος νεκρός από τον κορωνοϊό στην χώρα μας.
53 χρονών, όχι κανένας υπερήλικας.
Και τα, καταγεγραμμένα, κρούσματα αυξάνονται συνεχώς.
Είμαστε σε κομβικό σημείο και κανένας δεν φαίνεται να το έχει καταλάβει.
Σε όλα τα επίπεδα.
Ατομικό, κοινωνικό, πολιτικό.
Συμπολίτες μας ξεχύνονται σε καφέ και παραλίες για να μην κάτσουν σπίτι.
Συνάνθρωποι μας θεωρούν οκ να συνωστίζονται σε κλειστούς χώρους και να μεταλαμβάνουν από κοινό ποτήρι.
Την κοινωνική ανευθυνότητα όμως την εξάγουν κιόλας και αφού έκλεισαν τα καφέ εδώ, περνάνε τα σύνορα να πάνε στην Βουλγαρία για το καφεδάκι τους.
Την ίδια στιγμή, η πολιτική ηγεσία κρύβει την πλήρη έλλειψη οργάνωσης και κεντρικού σχεδίου πίσω από επικοινωνιακά τρικ.
Στέλνουμε μηνύματα σε κινητά, αλλά γιατρούς δεν προσλαμβάνουμε.
Μιλάμε για θωράκιση της δημόσιας υγείας και τα τελευταία δέκα χρόνια την βιάζαμε και πουλούσαμε το σκυλεμένο κουφάρι σε ιδιώτες.
Κλείνουμε τα σχολεία, αλλά αφήνουμε ανοιχτές τις καφετέριες, να έχουν και κάπου να πάνε τα παιδιά.
Ανακοινώνουμε το #menoumespiti, αλλά δεν παίρνουμε κανένα μέτρο για την, αναμενόμενη, πανικοβλημένη λαοθάλασσα στα σούπερ μάρκετ.
Δεν θέλουμε να συνωστίζεται ο κόσμος, αλλά αντί να το λέμε ολοκληρωτικά, το κάνουμε σπασμωδικά. Και σαν θαλαμοφύλακες θα κυνηγάμε μια τα καφέ, μία τις πλαζ και σε λίγο τα πεζοδρόμια.
Για την εκκλησία επίσημα λέμε κάτι μισόλογα, ενώ ο κος. Γεωργιάδης απαγορεύει να εγείρουν το (υγειονομικό πλέον) θέμα της Θείας Κοινωνίας οι μη χριστιανοί, ενώ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σε τηλεοπτικό του διάγγελμα μας ενημερώνει πως αυτός άναψε ένα κεράκι και όλα καλά θα πάνε.
Την ίδια στιγμή φορείς της Αριστεράς κράζουν τα παραπάνω σχιζοφρενικά και δολοφονικά γεγονότα (και καλά κάνουν) αλλά ταυτόχρονα οργανώνουν (μεμονωμένες μεν, αλλά εκτός τόπου και χρόνου) πορείες και συναυλίες αλληλεγγύης.
Ενδεχομένως με όλους αυτούς τους συλλογικά και ατομικά ανεύθυνους και επικίνδυνους να μην υπάρχει επιστροφή.
Αλλά ίσως να υπάρχει μέλλον.
Αρκεί να κάνουμε το αυτονόητο.
Να κάτσουμε να σκεφτούμε και να μην ξεχάσουμε τι νοιώθουμε και αντιλαμβανόμαστε αυτή τη στιγμή.
Την απόγνωση του να μην ξέρεις αν έχεις μέλλον.
Την παραλυτική κατανόηση πως μια οικογένεια με έναν άνεργο και τον άλλον άρρωστο θα πεινάσουν τουλάχιστον τέσσερις.
Την φονική πραγματικότητα πως αν δεν μπορείς να πληρώσεις γιατρό μόνος σου, απλά καλή σου τύχη.
Την εφιαλτική συνειδητοποίηση πως η απουσία αδειών, αποζημιώσεων, ταμείων και συμβατικών εργασιακών σχέσεων, είναι θάνατος.
Σας παρακαλώ όλους.
Μπείτε σε καραντίνα.
Καθήστε σπίτι.
Προστατέψτε τον εαυτό σας, τους δικούς σας και όλους μας.
Αλλά προπάντων μην ξεχάσετε.
Μόνο έτσι θα σωθούμε και από αυτήν αλλά και από την επόμενη πανδημία.
