Η “Χωματερή” δεν έχει ήρωες ανθρώπους, παρά συγχυσμένα σκουλήκια, διαβολικές κατσαρίδες, φασιστικά μυρμήγκια, παρανοϊκούς γλάρους, ποντίκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και αυτοκτονικού ντελίριου, κρανία που φιλοσοφούν και καρχαρίες που τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε έναν βιομηχανικό πολιτισμό που παράγει μόνο σκουπίδια, η “Χωματερή” ήρθε να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να απολαύσει χαιρέκακα το δύσκολο θάνατο της ειρωνείας. [goodreads.com]
Ο Λέανδρος, ένας από τους σημαντικότερους underground έλληνες δημιουργούς κόμιξ της γενιάς του, ξεκίνησε την διαδρομή του μέσα από τις σελίδες του ιστορικού περιοδικού «Βαβέλ», με κόμιξ όπως ο Παρίας.
Βαθιά πολιτικοποιημένος, στα τέλη της δεκαετίας του 2000 δημιούργησε μια προφητική-δυστοπική σειρά κόμιξ, για το περιοδικό «9» της Ελευθεροτυπίας (r.i.p) που κυκλοφορούσε κάθε Τετάρτη σαν ένθετο με την εφημερίδα.
Το κόμικ αυτό λεγόταν «Χωματερή» και είχε πρωταγωνιστές, σε μια λίγο παρανοϊκή και δυστοπική εκδοχή του Αισώπου, διάφορα ζώα, μυρμήγκια, γλάρους, γάτες, αρουραίους, ψάρια και κατσαρίδες. Μια παράξενη πανίδα που, σαν εμάς καλή ώρα, ζούσε και δρούσε εγκλωβισμένη μέσα σε ένα αλλοπρόσαλλο σύμπαν γεμάτο σκουπίδια, μια χωματερή.
Οι καταθλιπτικοί αρουραίοι, θύματα πειραμάτων, έρμαια των ορέξεων σαδιστών πιτσιρικάδων. Κυνικοί γλάροι, μια χούντα από πολεμοχαρή ναζιστικά μυρμήγκια που εκμεταλλεύονται το είδος τους, Σκουλήκια που φιλοσοφούν, αναρχικές κατσαρίδες που πίνουν μεζκαλ που αποστρέφονται κάθε εξουσία, μια κακομαθημένη γάτα από ένα πλουσιόσπιτο που βρίσκεται προσγειωμένη ανάμεσα στα σκουπίδια και μια νεκροκεφαλή ψυχολόγος που επικοινωνεί με τους ασθενείς της μέσα απο ένα κοκκινο ακουστικό τηλεφώνου.
Αυτό είναι το σύμπαν της Χωματερής.
Το 2001 που η Χωματερή τυπωνόταν στις σελίδες του «9» η Ελλάδα γιόρταζε στα χρώματα μιας γαλανόλευκης ονείρωξης, έχοντας μόλις βγει από το χρηματιστιριακό ιλουστρασιόν ρολελκόστερ των 90’s και έχοντας μπει σε μια ακόμα δεκαετία θριάμβου, λίγο πριν πανηγυρίσει την Eurovision, το Euro, τους Ολυμπιακούς της.
Χαμένη μέσα σε ένα ροζ σομόν σύννεφο από επίπλαστη ευημερία, ντόπα, καταστολή, μεγάλες διαφημιστικές πινακίδες, καλοσιδερωμένες σημαίες στα μέγαρα που υποδέχονταν τους ξένους αξιωματούχους και πλατιά χαμόγελα στα τηλεοπτικά παράθυρα των 8 και μισή.
Αυτή η Ελλάδα που δεν γνώριζε ακόμα τι εστί μνημόνιο και όπου η Χρυσή Αυγή έπαιρνε 0.1% είχε κρυμμένο κάτω απο το χαλί ένα πρόσωπο που τότε δε φαινόταν πολύ καθαρά, τώρα όμως είναι αυτό που βλέπουμε κάθε μέρα στον καθρέφτη και γύρω μας. Αυτή η Ελλάδα μέσα από τα λίτρα από πατσουλί των κοσμικών εκδηλώσεων προσπαθούσε να κρύψει την δυσώδη μπόχα της. Αυτή τη μπόχα που ζούμε ακριβώς σήμερα.
Ο Λέανδρος συνεχίζει την σειρά, 10+ χρόνια μετά, μέσα από τις σελίδες της Εφημερίδα Συντακτών.
Πηγή: Γιώργος Τσαγκόζης / luben.tv
Το εξαντλημένο κομικ -που ελπίζουμε κάποια στιγμή να επανακυκλοφορήσει σε μια ωραία έκδοση- μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
