#oi_istories_sas
Διηγείται ο/η: ANDI
Τόπος: Ένα εμπορικό κέντρο στην Κηφισίας
Σηκώθηκα ένα πρωινό, ξυρίστηκα, πλύθηκα, ντύθηκα έβαλα στο σακίδιο μου το ταπεράκι με το μεσημεριανό που θα φάω στην δουλειά -κοτόπουλο με μπάμιες που μου είχε στείλει η μανούλα μου- και καμιά 20αριά βιογραφικά που με το ζόρι το καθένα ήταν δίφυλλο αφού είχα προσθέσει ότι ήμουν πρόσκοπος, κατασκηνωτής στην ΧΑΝΘ, ενδιαφερόμουν για μοντελισμό, μουσική, για εξόδους με τους φίλους μου, είχα παίξει σε ομάδα μπάσκετ, μπάλα, σε ομάδα πίνκ πόνκ τέτοιες σαχλαμαρούλες που μας είχαν πει στην σχολή ότι ενδιαφέρουν έναν μελλοντικό μας εργοδότη και ξεκίνησα να πάω σε ένα εμπορικό κέντρο στην Κηφισίας όπου θα γινόταν οι πολυδιαφημιζόμενες «ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ» με την χορηγία ενός σάιτ εύρεσης εργασίας, ας το πούμε Minimumwage.gr και την παρουσία 100+ μεγάλων εταιρειών.
Φτάνοντας έξω από το εμπορικό κέντρο παθαίνω το πρώτο σοκ αφού καταλαβαίνω ότι μάλλον υπάρχει κάποιο dress code το οποίο δεν έχω τηρήσει. Άντρες με πουκάμισα σακάκια και χαρτοφύλακες, γυναίκες καλοντυμένες με τακούνια και βαμμένες στην εντέλεια σε αντίθεση με τα δικά μου ρούχα και γενικά το όλο παρουσιαστικό που δεν έδειχνε ιδιαίτερα κομψό και δεν φώναζε «ΠΡΟΣΛΑΒΕΤΕ ΜΕ» και πώς να γινόταν δηλαδή, αφού θα πήγαινα στην δουλειά που είχα ήδη και δεν υπήρχε χρόνος να αλλάζω ρούχα. Όχι φυσικά ότι έχω και «καλά» ρούχα αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας.
«Δεν γαμείς σκέφτομαι σιγά μην κοιτάξουν αυτά οι άνθρωποι, σοβαροί θα είναι και στην τελική είμαι διαφορετικός μπορεί ναι είναι στα συν μου»
Πάω να περάσω και με σταματάει μια κοπελίτσα και μου λέει «5 ευρώ η είσοδος Κύριε» -ή 7 δε θυμάμαι-.
Ώπα λέω τι γίνεται εδώ θα πληρώσω κιόλας; Δεν δείχνω την έκπληξή μου στην κοπελίτσα και άνετος βγάζω τα λεφτά. «Δεν έχει καφέ στην δουλειά» σκέφτηκα. Και μπαίνω στο εμπορικό κέντρο.
Αμέσως μου κάνουν εντύπωση οι ουρές που έχουν σχηματιστεί μπροστά από ψηλά σταντ σαν αυτά που έχουν στα μπαράκια που το καθένα αντιπροσώπευε μια εταιρεία και πίσω από αυτά να κάθονται όμορφες γυναίκες και όμορφοι άντρες. Μπαίνω σε μια ουρά και παρατηρώ ότι αυτή «προχωράει» σχετικά γρήγορα καθώς κάθε ενδιαφερόμενος περνάει μπροστά από το σταντ για την συνέντευξη. Φτάνει η σειρά μου οπλίζομαι με δύναμη και καλησπερίζω την κοπέλα που κάθεται εκεί φέρνοντας στο μυαλό μου όλες τις πιθανές απαντήσεις που πρέπει να δώσω στα «σιγουράκια». Δηλαδή…
«Πώς φαντάζεστε το εαυτό σας σε μερικά χρόνια;», «Ποια είναι τα αρνητικά και ποια τα θετικά σας;»
αυτές δηλαδή τις μπούρδες που για κάποιο λόγο μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι είναι οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσεις σωστά και όχι όπως θέλεις για να έχεις πιθανότητες να πάρεις την θέση.
Βγάζω ένα δίφυλλο από την τσάντα μου -βιογραφικό ρε- και το δίνω στην κοπέλα.
-Τ ΌΝΟΜΑ ΣΑΣ;
(το γράφει πάνω ρε με μπόλντ αντερλάιν και τα σχετικά)
Απαντάω το όνομά μου
-ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ Ε;
-Μάλιστα.
-ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ. ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΠΩΛΗΤΗ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
Αυτό ήταν. Αυτή ήταν η συνέντευξη για την δουλειά. Αυτό έγινε και στα δέκα σταντ που πήγα.
(Πήγα σε 10 γιατί τόσα δίφυλλα μου έμειναν αφού εν τω μεταξύ είχε ανοίξει το τάπερ και είχε χυθεί στην τσάντα μου το λάδι από τις μπάμιες και οι μπάμιες)
Φυσικά πήγα σε μια εταιρεία που έδινε με φραντσάιζ μίνι μάρκετ, πήγα σε μία άλλη που αγόραζες αυτόματους πωλητές τσιγάρων, σε μια που εμπορευόταν μπαλόνια (!!) και σε αρκετές άλλες που όμως θα έπρεπε να έχεις ήδη φράγκα που εγώ δεν.
Με τα χέρια γεμάτα από προσπέκτους (που μου θύμισαν είναι αλήθεια τα παιδικά μου χρόνια στην Σαλόνικα όταν πηγαίναμε στην ΔΕΘ και μαζεύαμε από παντού διαφημιστικά) ανηφόρισα για το σουπερμάρκετ όπου δούλευα στεναχωρημένος από την μία, για το 5ευρω που έδωσα αλλά και τσατισμένος, με το όλο σόου αυτοπροβολής των εταιρειών, μαζέματος βιογραφικών για το συρτάρι. Και για τις μπάμιες.
Πραγματικά ελπίζω κάποιους να τους βοήθησαν αυτές οι ημέρες καριέρας και εγώ να είμαι η εξαίρεση και ο γκρινιάρης.
