Κάθε φορά που κάνουμε μια παραγγελία για φαγητό στο σπίτι, συνήθως σουβλάκι ή πίτσα, σπάνια σκεφτόμαστε ότι ο μεταφορέας, ο αποκαλούμενος και «ντελιβεράς» που μας το φέρνει, κάνει ένα από τα σκληρότερα, πιο άχαρα, αλλά και επικίνδυνα επαγγέλματα που υπάρχουν.
Κι αυτό επειδή, πέραν τού ότι είναι κακοπληρωμένο, ο εργαζόμενος βρίσκεται διαρκώς εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης, καύσωνα, κρύο, βροχή και χιόνι, και κυρίως βρίσκεται απροστάτευτος απέναντι στα αυτοκίνητα τα οποία στη χώρα μας (δυστυχώς) δεν σέβονται διόλου τα δίκυκλα.
Οι μεταφορείς φαγητών στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι από 25-30 χρόνων και πάνω. Πρόκειται για ανθρώπους, οι οποίοι δεν μπορούν να (ξανα)μπουν στην αγορά εργασίας, είτε για άτομα άνω των 40, πρώην ανέργους, οι οποίοι για να ζήσουν την οικογένειά τους αναγκάζονται να πάρουν τους δρόμους, καταλήγοντας σ’ αυτή τη δουλειά, όπως μας εκμυστηρεύτηκαν, όχι από επιλογή, αλλά για να επιβιώσουν. Ο μέσος όρος του δεκάωρου και πολλές φορές 12ωρου μεροκάματου είναι περίπου 25-30 ευρώ. Απ’ αυτά αφαιρώντας τη βενζίνη και τη συντήρηση του σκούτερ ή του «παπιού», τους απομένουν καθαρά κάπου 20. Κι όπως μας λένε, ακόμη κι όταν είναι άρρωστοι με πυρετό ή με σπασμένο πόδι ή χέρι από ατύχημα την ώρα της δουλειάς του, συνεχίζουν το delivery γιατί να μη χάσουν την… επίζηλη θέση.
Σχεδόν όλοι ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, ενώ δεν έχουν συνδικαλιστικό όργανο για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Οι «Νησίδες» μίλησαν με «ντελιβεράδες», οι οποίοι περιέγραψαν γλαφυρά τον δύσκολο αγώνα τους για την κατάκτηση του επικίνδυνου μεροκάματου.
Επάγγελμα διανομέας
Ο Αποστόλης Τριανταφύλλου είναι 46 χρόνων και κάνει αυτή τη δουλειά σε ψησταριά της Νέας Φιλοθέης εδώ κι ένα χρόνο. Όπως μας λέει, έχει τελειώσει αρχιτεκτονικό σχέδιο και δούλεψε σε αυτόν τον τομέα για 14 χρόνια έως το 2004. Μεταξύ 2000 και 2004 δούλευε παράλληλα και σε ξυλουργείο, μια δουλειά την οποία συνέχισε μέχρι το 2008-2009 αφού στη συνέχεια η οικονομική κρίση έπληξε βαριά την οικοδομή και τις συναφείς δραστηριότητες.
«Οι απολαβές σας σήμερα ποιες είναι; Πόσο είναι το μεροκάματο;» τον ρωτώ.
«Εξαρτάται από το ωράριο. Συνήθως είναι 20 έως 25 ευρώ. Σ’ ό,τι αφορά στα έξοδα του “παπιού”, δηλαδή βενζίνη και συντήρηση, είναι όλα δικά μας, οπότε καθαρά μας μένουν 15-20 ευρώ. Δουλεύουμε έξι ημέρες την εβδομάδα. Όσο για το ωράριο κυμαίνεται από 6 έως 10-11 ώρες.
»Το μεγαλύτερο άγχος που αντιμετωπίζουμε είναι ο χρόνος και το απρόοπτο ατύχημα, δηλαδή η αντιμετώπιση του ασυνείδητου οδηγού και, πιστέψτε με, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι», μας λέει με ένα πικρό χαμόγελο. «Έχω τραυματιστεί στη διάρκεια της δουλειάς μου, ωστόσο συνέχισα να εργάζομαι γιατί είχα απόλυτη ανάγκη τα χρήματα. Πουρμπουάρ άλλες μέρες παίρνουμε, άλλες όχι. Είναι περισσότερα κάποιες ημέρες, όπως το Σαββατοκύριακο κι όταν έχει κρύο και βροχή. Η πιο δύσκολη μέρα που έχω εργαστεί ήταν τον περσινό χειμώνα, όπου είχε 2 βαθμούς Κελσίου, δυνατό αέρα και βροχή».
Όταν τον ρωτώ ποια ηλικία έχουν συνήθως οι συνάδελφοί του, ο Αποστόλης μού απαντά: «Από 20 έως 65 ετών» και συμπληρώνει ότι «οι πολύ νέοι δύσκολα αντέχουν τις αντίξοες συνθήκες της δουλειάς».
Γκεντιάν Γκιάτα
Ο 44χρονος, αλβανικής καταγωγής, Γκεντιάν Γκιάτα δουλεύει κι αυτός σε ψησταριά.
«Κάνω αυτή τη δουλειά σχεδόν 15 χρόνια και έχω δει πολλά στους ελληνικούς δρόμους. Το δικό μου άγχος είναι τα πουρμπουάρ γιατί αν δεν συγκεντρώσω κάποια χρήματα απ’ αυτά δεν θα μπορώ να συντηρήσω το μηχανάκι μου και να μου μείνει κάποιο κέρδος. Φυσικά είναι και ο χρόνος, αλλά και το γεγονός ότι είμαστε καθημερινά περίπου 10 ώρες πάνω στο μηχανάκι, κάτι που αυξάνει πολύ τους κινδύνους ατυχήματος, αφού δεν είναι λίγοι οι οδηγοί που παραβιάζουν τα στοπ και τα κόκκινα φανάρια. Πριν από λίγο καιρό ενώ ήμουν στο φανάρι, έπεσε επάνω μου ένα αυτοκίνητο και μου έσπασε και τα δυο πόδια με αποτέλεσμα να μείνω τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο. Οι πιο δύσκολες ημέρες για μας είναι τον χειμώνα όπου με κρύο, βροχή ή ακόμη και χιόνι οι παραδόσεις πρέπει να γίνουν. Εγώ δουλεύω καθημερινά ένα οκτάωρο, αλλά αν χρειαστεί κάνω και περισσότερες ώρες».
Ο 53χρονος Δημήτρης Κασούτσας εργάζεται στις παραδόσεις φαγητών σε σουβλατζίδικο της Νέας Ιωνίας και κάνει αυτή τη δουλειά έξι χρόνια.
Δημήτρης Κασούτσας
«Ήμουν οικοδόμος και πλέον, όπως ξέρετε, η οικοδομή έχει πεθάνει γι’ αυτό στράφηκα στο delivery. Όταν δούλευα στην οικοδομή το μεροκάματο ήταν 68 ευρώ! Τώρα δουλεύει όταν μπορεί ο αδελφός μου, αλλά το μεροκάματο έχει πέσει πλέον στα 35 ευρώ. Εργάζομαι περίπου 6-8 ώρες και παίρνω 3,5 ευρώ την ώρα. Αν ψάξεις για τέτοια δουλειά στο Διαδίκτυο σήμερα η αμοιβή έχει πέσει στα 3 ευρώ την ώρα! Τα έξοδα για το μηχανάκι μου τα πληρώνω ο ίδιος. Όσο για τα πουρμπουάρ άλλοι δίνουν, άλλοι όχι. Όταν πάντως έχει κακοκαιρία μας δίνουν κάτι παραπάνω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα σ’ αυτή τη δουλειά είναι ότι κυκλοφορούν πολλοί τρελοί στον δρόμο! Δεν το λέω με την κακή έννοια, επικριτικά, αλλά όλοι τρέχουν για να προλάβουν τις υποχρεώσεις τους κι αυτή η βιασύνη είναι που προκαλεί τις περισσότερες φορές ατυχήματα και τραυματισμούς. Εγώ πάντως, σε αντίθεση με πολλούς συναδέλφους μου, είμαι μάλλον τυχερός και δεν έχω τραυματιστεί στη διάρκεια της δουλειάς μου. Πιτσιρικάδες δεν βλέπω παρά ελάχιστους σ’ αυτό το επάγγελμα. Δεν ξέρω το γιατί. Δεν αντέχουν; Δεν θέλουν; Τα βρίσκουν έτοιμα; Δεν ξέρω τι να σου πω! Πάντως σίγουρα προτιμούν να συχνάζουν πολύ περισσότερο στις καφετέριες παρά να κάνουν αυτή την κουραστική δουλειά».
Συντάκτης: Δημήτρης Φαναριώτης / Πηγή: efsyn.gr
Cover artwork: “Ramer Delivery Boy” by olivier2016
