#Oi_istories_sas
Είμαι 32 ετών και μηχανικός ενώ δουλεύω εδώ και 1 χρόνο περίπου στην ίδια εταιρία. Το άγχος μου ξεκίνησε όταν έμεινα έγκυος. Αφού είμαι με μπλοκάκι κ στην ουσία χωρίς καμία σύμβαση, θεώρησα ότι θα μπω σε μπελάδες, ότι θα χάσω τη δουλειά μου, ότι δε θα πάρω φυσικά καμία άδεια, μιας και εννοείται ότι δε δικαιούμαι ούτε 1 μέρα.
Ένα ωραίο πρωινό βρήκα το θάρρος και το είπα. Όχι στο αφεντικό, αλλά στον ας το πούμε προϊστάμενό μου, που φυσικά ενημέρωσε με τη σειρά του το αφεντικό.
Την επόμενη με κάλεσε το αφεντικό στο γραφείο του. Ωχ είπα, τώρα αυτό δε θα είναι για καλό. “Κάθισε”, μου είπε, “έχουμε να συζητήσουμε κάποια πράγματα”.
Κοκκίνησα ολόκληρη, άρχισα να σκέφτομαι που σκατά θα βρω τώρα άλλη δουλειά σε αυτή την κατάσταση και άλλες ωραίες ευχάριστες σκέψεις.
“Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από εσένα”, συμπληρώνει και ένα “ΑΛΛΑ”, άρχισε να τριβελίζει τη σκέψη μου. Έλα, πες το το ΑΛΛΑ, να τελειώνουμε.
“…και επειδή οι ανάγκες σου αυτή την περίοδο σίγουρα θα αυξηθούν, αποφασίσαμε ότι είναι μια καλή περίοδος για να σου κάνουμε αύξηση!”
ΑΥΞΗΣΗ;;; Άκουσα καλά; είπε αύξηση;
Και σίγουρα θα θέλεις αφού γεννήσεις κάποιο διάστημα άδειας. Τι θα έλεγες να πάρεις άδεια για 2 μήνες κι έπειτα να δουλεύεις αν σε βολεύει από το σπίτι;
Δε μπορεί, κάποιος μου κάνει πλάκα.
Κι όχι δεν ήταν πλάκα.
Αυτό θέλησα να το μοιραστώ για 2 λόγους. Αφενός για τη θέση στην οποία έρχεται μια έγκυος στις μέρες μας, να ανησυχεί για το προφανές, να μη μπορεί να κάνει παιδί γιατί μια απόλυση θα την περιμένει.
Και αφετέρου γιατί κάπου εκεί έξω, πολύ καλά κρυμμένοι και ελάχιστοι, βρίσκονται όχι αφεντικά, αλλά άνθρωποι.
Καλο θα ηταν εργοδοτες σαν εκεινον θα επρεπε να ματηουμε πια ειναι η επηχειρηση του να τους στηριζουμε