Υπερωριάκηδες: κατηγορία 2 | Μία βουτιά στο μυαλό τους

Δημοσιεύτηκε στις 13 March 2017 στo Lunch break/Ημερολόγιο Καταστρώματος

Μετά τους Υπερωριάκηδες #1, όπως το υποσχεθήκαμε, σας σκιαγραφούμε τους Υπερωριάκηδες #2

Οι εργασιακοί χώροι θα έπρεπε να διαμορφωθούν όπως τα καζίνο σχετικά με την αίσθηση του χρόνου που πρέπει να έχει ο εργαζόμενος. Τα παράθυρα να αντικατασταθούν με διαδραστικά μόνιτορ με εναλλασσόμενες εικόνες και θέματα από φύση μέχρι κάποιο αρτίστικ αστικό τοπίο. Οτιδήποτε εκτός από το φως του ήλιου, οτιδήποτε εκτός από την οπτική επαφή με την «έξω» πραγματικότητα. Η ώρα να αφαιρεθεί από τα taskbar των υπολογιστών και οι υπάλληλοι ν’ αφήνουν τα ρολόγια τους στην είσοδο μπαίνοντας στο χώρο.

Είμαι σίγουρος ότι πολλά πειθήνια ρομποτάκια θα συμφωνήσουν με θέρμη σ’ αυτά τα μέτρα! Θα τα θεωρήσουν πρωτοποριακά και πως «σκοτώνουν» τους τεμπέληδες υπαλλήλους που στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη της μαμάς εταιρίας, αυτούς με δημοσιοϋπαλληλίστικη συμπεριφορά που φεύγουν στην ώρα τους και κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο ή για τηλέφωνο. Η ώρα της αποχώρησης ενός “σωστού υπαλλήλου” θα πρέπει να είναι ένα τέταρτο πριν τον προϊστάμενο του! Έτσι πρέπει να ταυτοποιείται ο εργασιακός χρόνος σε έναν υγιή οργανισμό.

Ο δεύτερος τύπος Υπερωριάκια είναι το πλέον σαρκοβόρο σκουλήκι που εκτρέφεται συνειδητά από τις διοικήσεις των επιχειρήσεων και απαντάται σε ποικίλες μορφές σε μεγάλες εταιρίες – οργανισμούς.

Η ώρα προσέλευσής του στη δουλειά

Η ώρα προσέλευσής του στη δουλειά ποικίλει. Αν θέλει να επιδείξει κύρος, έρχεται λίγο πριν τ’ αφεντικά – προϊσταμένους του, σχετικά αργοπορημένα δηλαδή, αν όμως επιθυμεί να παρουσιάσει υπερβάλλοντα ζήλο αρχίζει να ζεσταίνει την καρέκλα του από πολύ νωρίς, ώσπου στο τέλος της μέρας, ο κώλος του έχει εξομοιωθεί με το μαξιλάρι της. σε τέτοιο βαθμό που αν σηκωθεί απότομα μπορεί να πάρει μαζί του και την καρέκλα.

Αυτό που δεν αλλάζει με τίποτα όμως είναι η ώρα αποχώρησης. Αργά, πολύ αργότερα από τους «άλλους» (τους τεμπέληδες ντε!) και συνήθως “ένα τεταρτάκι νωρίτερα από τον προϊστάμενό του”, ώστε να μη νιώσει απειλή “τ’ αφεντικούλι του” · κι άλλες φορές, που ο φόρτος εργασίας είναι πιο αυξημένος, φεύγει τελευταίος των τελευταίων.

Θα διερωτηθείτε βέβαια πως ο «ήρωας» μας οσμίζεται πότε θα φύγει το αφεντικό και αναχωρεί ένα τεταρτάκι νωρίτερα; Για το λόγο ότι ίδιον του «Υπερωριάκια 2» είναι το γλείψιμο, από το πολύ γλείψε-γλείψε έχει αναπτύξει και έναν ιδιαίτερο τρόπο όσφρησης. Οσμίζονται τις κινήσεις του προϊστάμενου τους, ξέρουν τα χούγια του, τις συνήθειές του σε τέτοιο βαθμό, που σαν λαγωνικά αναγνωρίζουν τις προθέσεις του ακόμα και από το πώς αφήνει το στυλό στο τραπέζι, πόσο μάλλον όταν ετοιμάζεται προς αποχώρηση. Τα πρώτα του χρόνια στην εταιρία ρωτούσε: «Κύριε Παπαρόπουλε, θα με χρειαστείτε κάτι άλλο; Μπορώ να φύγω;» κι αργότερα που ανέπτυξε πιο στενές σχέσεις μαζί του (μπορεί και κανένα κουμπαριλίκι): «Κώστα δε με χρειάζεσαι κάτι άλλο έτσι;».

Ποια είναι όμως τα απώτερα και χαμερπή κίνητρα τους; Μα φυσικά η αργοπορημένη αποχώρησή τους εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του γλειψίματός τους, προκειμένου να ανέλθουν στην ιεραρχία, να διατηρήσουν τη θέση ή τη θεσούλα τους και φυσικά ο υπερβάλλων ζήλος που δείχνουν, μένοντας πολύ παραπάνω στο γραφείο, να είναι ένας επιπλέον πόντος στη μάχη με επίδοξους ανταγωνιστές–συναδέλφους τους για μια θέση, για μια προαγωγή, τη μάχη για ένα καλύτερο γλείψιμο βρε αδερφέ! Τι καλύτερο από το πλέον αποτελεσματικότερο όπλο του «φαίνεσθαι», την εθελούσια (κι απλήρωτη εννοείται) υπερωρία!

Πνίξιμο στη δουλειά;

Πάντα ο «Υπερωριάκιας 2» πνίγεται στη δουλειά. Ό,τι ώρα και να του απευθυνθείς για κάτι, είναι τρομερά απασχολημένος και πάντα πολυάσχολος.

Άντρας «Υπερωριάκιας»

Οι άντρες «Υπερωριάκηδες» είναι συνήθως κολλημένοι στην οθόνη ενός υπολογιστή (ανεξάρτητα αν πίσω από το excelόφυλλο είναι ανοιχτό και το site με τα νέα της ομαδάρας). Είναι “πελαγωμένοι” ανάμεσα σε τόνους χαρτούρας, όπου κάτω από αυτόν τον πακτωλό βρίσκεται και το κινητό τους για να γίνεται και η απαραίτητη καυλάντα με το πιπίνι του 1^ου ορόφου ή «την παλιά συμμαθήτρια» που βρήκαν τυχαία στο ΦΒ. Ακολουθούν τα ενδυματολογικά πρότυπα των προϊσταμένων τους (ένα σκαλί πιο κάτω βέβαια), έχουν άποψη επί παντός επιστητού (από πολιτική μέχρι γυμναστήρια και γαστρονομία) κι εντάσσονται πολιτικά στο χώρο της κεντροδεξιάς, συστρατευόμενοι με το «ΝΑΙ» σ’ όλες του τις εκφάνσεις. Ο άντρας «Υπερωριάκιας 2» καλύπτει ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα και τύπο ανδρός, από τον άξεστο μπάρμπα–Γιώργη που είναι χρόνια στην εταιρία και ξέρει τους πάντες (από τον σεκιουριτά, μέχρι την πρώτη γραμματέα του αφεντικού που τώρα έχει πάρει σύνταξη), μέχρι τον ανερχόμενο 30άρη (wannabe) γιάπη που θέλει «να ξεχωρίσει από τη μάζα και να ηγηθεί στο χώρο των επιχειρήσεων», κατά το μότο του βιογραφικού του.
Αγαπημένο του μέρος : Η κουζίνα. Ο χώρος που βρίσκεται με τα τσιράκια του (ειδική μνεία γίνεται πιο κάτω για αυτά) ώστε να «μαγειρέψουν» τις πλεκτάνες τους και να σχολιάσουν τα κακώς κείμενα. Επίσης, εκεί του δίνεται η ευκαιρία φτιάχνοντας έναν γρήγορο καφέ, να χαχανίσει και να κομπάσει στις σέξι κι ανυποψίαστες γραμματείς, να αναπτύξει τη γνώμη του για τα διεθνή πολιτικά δρώμενα, τις τάσεις στην αγορά, για το γνωστό που έχει “μέσα στα πράγματα” (στην καρδιά του κέντρου των αποφάσεων!) και τροφοδοτεί με ακλόνητες και μυστικές πληροφορίες για τα μελλούμενα, τις οποίες μοιράζεται εμπιστευτικά με τους αδαείς.

Γυναίκα «Υπερωριάκιας 2»

Η γυναίκα «Υπερωριάκιας 2» έχει σαφώς πιο τακτοποιημένο γραφείο και κύριο χαρακτηριστικό της, όταν της απευθύνονται ή απευθύνεται σε τρίτους (εκτός προϊσταμένων), είναι το απαξιωτικό μπλαζέ προϊσταμενίστικο υφάκι της. Όλοι, της φαίνονται κατώτεροι, λες και έχουν βγει από το Μπύθουλα κι αυτή γεννήθηκε στα “πίπουλα” κι είναι προορισμένη για μεγάλα πράγματα…

Αψεγάδιαστο ντύσιμο, σωστό βάψιμο και προσεγμένο νύχι, άπταιστα αγγλικά, που πολλές φορές η εταιρική αργκό μπλέκεται με τα ελληνικά που καταλήγει σε ένα “in” ή “must” γλωσσολογικό εμετό εταιρικού ύφους. Δηλώνει “βίγκαν” και παραγγέλνει κάθε πρωί καπουτσίνο μακιάτο, με 1,5 κουταλιά μαύρη ζάχαρη, 18 κόκκους κανέλα και 3 κουταλιές του γλυκού γάλα εβαπορέ. Τις φιλοφρονήσεις από συναδέλφους άντρες τις εκλαμβάνει ως σεξιστικές επιθέσεις λιγούρηδων, ενώ όταν έρχονται από προϊσταμένους, τότε τις θεωρεί asset για την εξέλιξή της!
Αγαπημένο της μέρος: Το γραφείο της! Ένα μικρό βασίλειο, ένα προσωπικό φρούριο με όλα τα απαραίτητα: από πολύχρωμα στυλό, μαρκαδοράκια, συρραπτικά πολλών ειδών, συνδετήρες διαφόρων μεγεθών, κάποια ιδιαίτερα διακοσμητικά που δίνουν “άλλο τόνο” στο χώρο της κι ίσως κάποιο συρτάρι με μικρά σνακ και λιχουδιές (μπάρες δημητριακών κλπ), ώστε να αντέξει στο busy schedule!

Γενικά χαρακτηριστικά και άλλες σιχαμένες συμπεριφορές

Φυσικά, πέρα από γλείφτες, είναι τσάτσοι, σπιούνοι, παρτάκηδες, εκμεταλλευτές και σίγουρα κλικαδόροι.

Δημιουργούν μια συνομοταξία από τσιράκια περί αυτών –αυλικών, με δραστηριότητες που αναπτύσσονται από από το απλό κουτσομπολιό, μέχρι το πραγματικό «άνοιγμα» λάκκου όσων “τους μπαίνουν στο μάτι”. Η πιο επικίνδυνη κλίκα για αυτούς είναι κυρίως οι πραγματικά άξιοι, αυτοί με καλύτερα προσόντα, οι οποίοι έχουν αποδείξει ότι δε χρειάζεται να καθίσουν 2 ώρες μετά το πέρας του καθορισμένου ωραρίου ώστε να ολοκληρώσουν την αντίστοιχη δουλειά. Για τους «άξιους» συνήθως λιγότερος από το μισό χρόνο αρκεί σε σχέση με τους «Υπερωριάκηδες 2». Δε χρειάζεται να τραβήξουν τη δουλειά από τα μαλλιά για να δείξουν ότι δουλεύουν περισσότερο. Και τότε αρχίζει η πραγματική μάχη. Τα τσεκούρια από τη συνομοταξία των «Υπερηρωριάκηδων 2» έχουν ξεθαφτεί και βρίσκουν καθετί αρνητικό για να ράψουν ράμματα για τη γούνα των «άξιων» (πλην τίμιων):

-Από τον τρόπο που ντύνονται : «Από τα ZARA το αγόρασε ή από το πανέρι της γειτονιάς αυτό που φοράει;»

– Ότι είναι τεμπέληδες αφού φεύγουν στην ώρα τους, βγαίνουν για κάπνισμα και μιλούν στο τηλέφωνο με τα παιδιά ή τους γονείς τους : «Καλά Δημόσιο την έχουν δει;»

– Φέρνουν στο γραφείο φακές και σπανακόρυζο από το σπίτι αντί να παραγγείλουν σούσι ή φιλέτο κοτόπουλο με λάδι λευκής τρούφας και κόλιανδρο, όπως εμείς.

– Σνομπάρουν τα εταιρικά πάρτυ ή τα λεγόμενα after/early office drinks, τα εταιρικά meals, γιατί λένε ότι έχουν οικογένεια, φίλους και ζωή εκτός εταιρίας.

– Συχνάζουν σε μπαράκια στα Εξάρχεια, σε ταβέρνες στον Πειραιά, διαβάζουν φιλοσοφία και βλέπουν θέατρο, αποστρέφονται τα wine bars και τα εκλπεπτυσμένα finger foods : «Άξεστοι παιδί μου, άξεστοι, ψευτοκουλτουριάρηδες».

– Δεν είναι προτεραιότητά τους η καριέρα και δε δείχνουν στην εταιρία το απαραίτητο loyalty που απαιτείται.

Δεν είναι λίγα τα φαινόμενα σε εταιρίες όπου οι «Υπερωριάκηδες 2», με ή χωρίς τους τσάτσους τους, ψάχνουν τα συρτάρια ή τα προσωπικά είδη των «άσπονδων» συναδέλφων τους, «δανείζονται» πράγματά τους, τους κατηγορούν για παραλήψεις ή λάθη που εσκεμμένα έχουν δημιουργήσει οι ίδιοι στα αφεντικά, με λίγα λόγια σκάβουν με μεθοδευμένους ρυθμούς το λάκκο τους. Βέβαια όταν τα γραφεία είναι άδεια από κόσμο, τότε δημιουργούνται οι πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για να ραδιουργήσουν με την ησυχία τους. Δηλαδή, κατά την υπερωρία τους!

Φροντίζουν να συγκεντρώνουν καθήκοντα, ώστε να ενδυναμώνουν τη θέση τους κι αν έχουν υφισταμένους μοιράζουν το έργο με σχεδόν ανύπαρκτη ή λανθάνουσα εποπτεία. Όμως σε περίπτωση σφάλματος δε μοιράζονται και την ευθύνη, αλλά την αποποιούνται με κάθε τρόπο.

Φροντίζουν να δείχνουν τυπικοί στη δουλειά τους, ακολουθούν πάντοτε το πρωτόκολλο «τα procedures» όπως τα λένε, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργούν δικούς τους κανόνες και γραφειοκρατικές διαδικασίες, ώστε να κάνουν το έργο τους να δείχνει ακόμα πιο πολύπλοκο και «σοβαρό», ενώ από την άλλη είναι οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του Δημοσίου!

Φροντίζουν να δείχνουν «γνώστες» του αντικειμένου τους εις βάθος και το αναγάγουν σε πυρηνική φυσική είτε πρόκειται για γραμματειακή υποστήριξη, είτε για τυποποιημένες λογιστικές εγγραφές. Και αυτός βέβαια είναι ένας ακόμα λόγος για να “καθίσουν” παραπάνω.

Ενδιαφέρον έχει η υποτακτικότητά τους! Πάντα πρόθυμοι για τους προϊσταμένους τους, να πραγματοποιήσουν για αυτούς την κάθε τους επιθυμία, κάθε τους προσταγή, είτε χώνοντας άλλους, είτε «χαλώντας» την πιάτσα, αφού δεν έχουν μάθει να λένε «δε μπορώ» ή «να το κοιτάξω κάποια άλλη στιγμή, ίσως αύριο», οπότε καταπιάνονται με την περάτωση του έργου πάραυτα! Τα «Μάλιστα κυρία Απαυτοπούλου μου», «Ο,τι πείτε κύριε Κωλοπετσωμένε μας» δίνουν και παίρνουν. Με ένα “Yes Sir” στην άκρη των χειλιών τους να δηλώνει την αιώνια αφοσίωση και υποταγή τους. Είναι ικανοί να βαράνε προσοχές ακόμα κι από το τηλέφωνο!

Με λίγα λόγια, πρόκειται για εργασιακά εθελόδουλες πόρνες που ξεπουλάν ψυχή τε και σώματι για να μη χάσουν την ανούσια δουλίτσα τους, με απώτερο πάντα στόχο (ή ματαιοδοξία) να μπουν αύριο–μεθαύριο στο club των “πετυχημένων κλαπαρχίδιδων του τίποτα”.

ΥΓ: Εμπλουτίστε με τα δικά σας σχόλια τα χαρακτηριστικά της κατηγορίας αυτής, ώστε να είναι πιο ευδιάκριτοι στους απανταχού ανυποψίαστους…