από το Σωματείο εργαζομένων στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ
Ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ
Πράξη 2η
Με έναν μισθό να έχει καταβληθεί από τον Αύγουστο και την πληρωμή των δεδουλευμένων των εργαζομένων στους ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων να εμφανίζεται πλέον δρομολογημένη, τείνει να παγιωθεί μία συνθήκη που εμφανίζεται ως κανονικότητα καθώς μέσα στο ίδιο έτος βρέθηκαν και πάλι απλήρωτοι/ες για διάστημα 5 μηνών. Με την κατάσταση, τότε, να γίνεται ασφυκτική, οι εργαζόμενοι/ες αποφάσισαν να μην μείνουν αμέτοχοι/ες και να μην επιτρέψουν να συνεχιστεί το παιχνίδι του «ποιος έχει την ευθύνη», που έπαιζαν στις πλάτες τους η διοίκηση της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ και το Υπουργείο Οικονομικών, προχωρώντας σε μία σειρά από επισχέσεις εργασίας στους ξενώνες φιλοξενίας ασυνόδευτων ανήλικων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η δυναμική στάση και κινητοποίηση των εργαζομένων ήταν αυτή που ανάγκασε τη διοίκηση της ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ να πράξει το αυτονόητο: να καταβάλει σε όλους/ες τα δεδουλευμένα ως όφειλε. Ενδεικτικό της σημαντικότητας και της αποτελεσματικότητας των κινητοποιήσεων είναι πως, ακόμα και σήμερα, διοικήσεις άλλων ΜΚΟ χρωστάνε δεδουλευμένα μηνών σε συναδέλφους/ες που εργάζονται σε αντίστοιχους ξενώνες και δεν προέβησαν στην επιλογή της επίσχεσης.
Έχοντας παρακολουθήσει τη σκηνή να γεμίζει με τα σκηνικά του ίδιου έργου και τους πρωταγωνιστές να προβάρουν τα ίδια λόγια, εμείς θέλουμε να τονίσουμε πως αυτό το έργο μιλάει για ζωές πραγματικών ανθρώπων: εργαζόμενους/ες που εξαρτώνται από τη σταθερή καταβολή του μισθού τους και παιδιά για τα οποία η ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ έχει αναλάβει την προστασία τους. Στο θέατρο του παραλόγου και της απεμπόλησης της ευθύνης που δείχνει να έχει και μελλοντικές πράξεις, δηλώνουμε σε όλους τους τόνους πως οι εργαζόμενοι/ες δεν είναι ούτε στελέχη ούτε συνεργάτες ούτε εθελοντές. Η ευθύνη για την αναζήτηση πόρων και τη χρηματοδότηση των έργων που αναλαμβάνει η ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ ανήκει αποκλειστικά στη διοίκησή της και δεν είναι δυνατόν να μετακυλύεται στους/ις εργαζόμενους/ες με την μη καταβολή των μισθών τους. Η στάση αυτή από τη διοίκηση μίας οργάνωσης που δηλώνει περήφανη για το ανθρωπιστικό της πρόσωπο μας κάνει να αναρωτιόμαστε για την ηθική (ή την ανηθικότητα) που προτάσσει η πραγματική της στάση απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους αναπτύσσει σχέσεις εξάρτισης, είτε πρόκειται για σχέσεις εξαρτημένης εργασίας, είτε για σχέσεις προστασίας.
Δηλώνουμε την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μας στους συναδέλφους/ισσες και καλούμε τη διοίκηση να αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες της:
Πηγή: http://www.toperiodiko.gr/
