«Εγώ λέω πάντα αυτό που βλέπω. Είπε ο ένας ότι είσαι πολύ συμπαθητική, “είσαι πολύ ωραία” είπε η Βίκυ, εγώ δεν βλέπω τίποτα από αυτά, πραγματικά. Ούτε σε θεωρώ πολύ ωραία, ούτε συμπαθητική. Πραγματικά, απορώ γιατί ήρθες εδώ. Όχι.», είπε πριν λίγες ‘βδομάδες ο Δ.Σ., ένα γελοίο υποκείμενο κι έκανε την Σοφία να βάλει τα κλάματα βγαίνοντας έξω.
Και αρχίζοντας κάπως έτσι, το όνομα αυτού του γελοίου τύπου μεταφέρθηκε, χάρις στο Ίντερνετ, από τα πλατώ του Next Top Model σε πολλά περισσότερα ζευγάρια μάτια από όσα θα το διάβαζαν ποτέ. Κυρίως, για να λέμε την αλήθεια, με επικριτικό τρόπο.
Eλληνική τηλεόραση
Οι δηλώσεις αυτού και κάθε ανάλογου τύπου σε αυτό ή σε οποιοδήποτε άλλο σόου σκουπίδι είναι της μόδας σε αυτήν την ελληνική τηλεόραση που τελικά μπορούσε να πέσει και χαμηλότερα από τα 90s βρίσκεται δυστυχώς σε κλειστό κύκλωμα με όλους εμάς: που θα το σχολιάσουμε γεμάτοι φρίκη το επόμενο πρωί με ποστς στο Ίντερνετ, σε κουβέντες εκτός Ίντερνετ, στα τηλεοπτικά πάνελ.
Όλα αυτά, ο Δ.Σ. και οι κάγκουρες οπαδοί του εναντίον των ανθρώπων με μια στοιχειώδη ηθική, οι τάχα μου tough love, κυνικές δηλώσεις εναντίον των απαιτήσεων της πολιτικής ορθότητας, δεν μπορούν να ιδωθούν ως συγκρουόμενα κομμάτια ιδεολογίας που το καθένα αποσκοπεί να εγκαταστήσει την δική του πολιτική τάξη. Αντίθετα, είναι θραύσματα που, στο μπαγκράουντ όλης αυτής της υπόθεσης, συνενώνονται στο ίδιο μετα-τηλεοπτικά προϊόν. Ο καμβάς που τα συνέχει περιλαμβάνει ένα μηχανάκι της AGB, έναν σέρβερ διαφημίσεων, το virality της υπόθεσης, το user generated κεφάλαιο που στροβιλίζεται γύρω της με μορφή λάικς, σερς, μημς.
Φυσικά, αυτή μαγματική φύση του κεφαλαίου, που μπορεί να μεταβολίζει τα πάντα και να τα μετατρέπει σε κερδοφορία, δεν είναι κάτι το καινούριο: έχει διαπιστωθεί ήδη από τις πρώτες παραγράφους του κομμουνιστικού μανιφέστου το 1848 (“All that is solid melts into air”).
Αυτό που είναι καινούριο είναι η προσοδοφόρα τάση που έρχεται πακέτο με την ραγδαία άνοδο των πολιτικών ταυτότητας: η βιομηχανία παραγωγής LGTBQ+ θεάματος (ειδικά στο σινεμά και στη μουσική) και το scandal capital που παράγει αυτός ο τελειωμένος τύπος στο Next Top Model λέγοντας αυτά τα πράγματα από βήματος ενός διαγωνισμού ομορφιάς είναι δύο όψεις-παιδιά μιας όντως προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής αποκρυσταλλωμένης στο κεφάλαιο.
Όμως η ζωή έχει πραγματικό υπόλοιπο πέρα από το κεφάλαιο, εκφράζεται σε μορφές και περιεχόμενα που δεν είναι μειώσιμα στο κεφάλαιο. Ας πούμε, μέσα από τα σχετικά σχόλια ανθρώπων που ασχολούνται με τις πολιτικές ταυτότητας (και καλά κάνουν) συχνά αναδύεται ένα αίτημα για πιο ποικιλόμορφους ή και πιο ανθρώπινους διαγωνισμούς ομορφιάς. Αυτό δεν είναι απλώς ένα επιφανειακό, χαζό αίτημα.
Σίγουρα, ένας διαγωνισμός ομορφιάς εγκαθιστά έναν νέο κανόνα καταπίεσης αφού κάποιος κερδίζει: η ομορφιά χρειάζεται την ασχήμια σαν το οντολογικό της συμπλήρωμα: το άγγιγμα δεν μπορεί να είναι τρυφερό αν δεν μπορεί να είναι και βίαιο, δεν μπορεί να είναι βίαιο αν δεν μπορεί να υπάρξει και τρυφερό όπως μας είπε πρόσφατα στην ΑΣΚΤ η Nina Power.
Παρ’ όλα αυτά, το να συμπεριλαμβάνεται στο ψηφιδωτό του ιδεότυπου ομορφιάς και το μαύρο δέρμα, η τρανς υποκειμενικότητα, η αλωπεκία (πραγματικά παραδείγματα από διαγωνισμούς του εξωτερικού) και τα λοιπά έχει πραγματικό κοινωνικό αποτέλεσμα: είναι μια υποχώρηση της λευκότητας, του cis-ness, και τα λοιπά ως πολιτικών συστημάτων καταπίεσης. Και φυσικά και η ίδια η ευγένεια και ανθρωπινότητα είναι χαρακτηριστικό και των αστών, αλλά είναι και πολύ πιο σημαντικά προϋποθέσεις της συλλογικότητας, οποιασδήποτε κοινοτικής ύπαρξης.
Απλά εδώ το αίτημα για ευγένεια δεν είναι το κράξιμο σε αυτόν τον μαλάκα που ούτε με ενδιαφέρει να μάθω πως τον λένε:
είναι το να σβήσεις την τηλεόραση.
Θέμης Πανταζάκος
Πηγή: http://skra-punk.com
