Ναι είμαι μισάνθρωπος και δεν είμαι περήφανος γι αυτό.Έχω αναπτύξει βέβαια με τα χρόνια έναν μηχανισμό απώθησης αυτού του συναισθήματος που μου μασουλάει τη ψυχή.Ένας μηχανισμός που ευτυχώς ενεργοποιείται ακόμα στο “άκουσμα” της γνώριμης μυρωδιάς μιας ευωδιαστής ψυχής.
Λουτρό αίματος, ασύμμετρη απειλή, υγροί τάφοι,φανατικοί φονταμεταλιστές, δουλέμποροι, εκτελεστές, σφαγή και τρόμος στο Παρίσι,σοκ και δέος,τραγωδία στο αιγαίο,κλείσιμο συνόρων,κήρυξη κόκκινου συναγερμού….Και η ζωή συνεχίζεται σε ένα καλά οχυρωμένο πλαίσιο άθλιου σταρχιδισμού.
Πέρασα από μια πιάτσα ταξιτζήδων και τους παρατηρούσα να γδύνουν με το βρώμικο, μισογύνικο βλέμμα τους τη φοιτήτρια που διέσχιζε το δρόμο για να περάσει απέναντι.Πέρασα από το καφενείο της γειτονιάς μου και άκουσα τους θιασώτες του τρίπτυχου πρέφα ,σκατό και τσίπουρο να διαφωνούν με επιχειρήματα οπαδικού χαρακτήρα για το ποιός θα είναι ο νέος πρόεδρος της νέας δημοκρατίας. Μπήκα στο σούπερ μάρκετ να αγοράσω ένα πακέτο μακαρόνια και το ανθρωπάκι που η διοίκηση έχει διορίσει ως προϊστάμενο απευθυνόμενος με έντονο ύφος στη ταμία τη διέταξε να κάνει πιο γρήγορα. Μπήκα στο λεωφορείο να γυρίσω σπίτι μου και μια παρέα φοιτητών γελούσαν προκλητικά με μια τύπισα που μετά από ένα απότομο φρενάρισμα του οδηγού βρέθηκε κολημένη στο τζάμι.
Είμαστε το χείριστο είδος ζωής. Το είδος μας αν συγκριθεί με τα προηγούμενα με βάση την εξελικτική διαδικασία είναι το χειρότερο που έχει ποτέ υπάρξει στη γη. Δηλαδή, πώς χαμογελάς, πώς είναι δυνατόν να μην ξυπνάς κάθε πρωί με σφίξιμο στο στομάχι, πώς γιορτάζεις τη παγκόσμια μέρα της αποταμίευσης και πάσης άλλης μαλακίας,πώς στολίζεις με λαμπάκια τα δέντρα στη πλατεία συντάγματος,πώς γίνεται να μην σε επηρεάζει τίποτα,να μην σε αγγίζει τίποτα πια;;; Τί πρέπει να γίνει για να ταράξει την επιβαλλόμενη κανονικότητα; Πώς ξυπνάει όλος αυτός ο λοβοτομημένος συρφετός; Πώς λήγει το καθεστώς της ιδρυματοποίησης;
Κατέβηκα από το λεωφορείο,και στο πρόσωπό μου ενστικτωδώς,με καμία διάθεση επιτήδευσης, διαγράφονταν ξεκάθαρα μια αηδία,σαν να κοιτούσα έναν κουβά με σκατά και παρότι δεν είχα τίποτα να κάνω έτρεξα λες και με κυνηγούσαν προς το σπίτι μου. Με το που έκλεισα τη πόρτα πίσω μου χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν υποτακτικά ευγενικός πωλητής που ήθελε να μου πασάρει ένα καινούργιο πρόγραμμα σταθερής τηλεφωνίας…Άρχισα να χτυπάω με δύναμη το τηλέφωνο επάνω στο τραπέζι, σιωπηλός, χωρίς καν να αναπνέω…
Όταν πια είχα διαλύσει κάθε πλαστικό κομμάτι από το τελευταίο αντικείμενο που θα μπορούσε να με φέρει σε επαφή με τον έξω κόσμο κάθισα στο πάτωμα κοιτάζοντας το ταβάνι και άρχισα πότε να κλαίω γελώντας και πότε να γελάω κλαίγοντας, ήρθε ο σκύλος μου και άρχισε να γλύφει τα δάκρυα μου, στοργικά και λαίμαργα μην αφήνοντας κανένα να πέσει στο πάτωμα, θέλοντας με κάποιο τρόπο να εξαφανίσει κάθε σημάδι από αυτό το ξέσπασμα,τον αγκάλιασα και ξαπλώσαμε μαζί στο πάτωμα.
Είναι σαφές πως όλοι αυτοί οι τζιχαντζιστές,,όπως τους λένε, είναι οι καινούργιοι μπίν λαντεν, δημιουργήματα αυτών που κινούν τα νήματα,είναι σαφές πως άν ήθελαν όλο αυτό το διάστημα οι δολοφόνοι του νατο, ο πλανητάρχης και οι λοιποί σφαγιαστές αμάχων θα το είχαν λήξει το πανηγύρι,αλλά θέλουν κι άλλο αίμα, θέλουν κι άλλο τρόμο.
Είναι επίσης απολύτως σαφές πως η αστυνόμευση κατασταλτικού χαρακτήρα θα εντείνεται,ο περιορισμός προσωπικών ελευθεριών θα γίνει ρουτίνα και η ποινικοποίηση των ριζοσπαστικών ιδεών νόμος του νέου κράτους-φυλακή.
Όλα αυτά με τις κυβερνήσεις να έχουν στα χέρια τους το απόλυτο όπλο μαζικής καταστροφής,τον φόβο, θα δημιουργήσουν κι άλλους »μπιν λάντεν», καινούργιους »τζιχαντζιστές», που θα είναι περισσότεροι και περισσότερο βίαιοι και η έμφυτη κακία μας θα βρίσκει διέξοδο σε πράξεις που ούτε έχεις διανοηθεί και τη ζωή μας θα τη τρώει το σαράκι του φόβου με τις στιγμές μας να χαρίζονται στους εξουσιαστές μας στο όνομα της ασφάλειας.
Δηλώνω πως μισώ το είδος μου .
Όλοι αυτοί οι φανατικοί φονταμελιστές δεν δημιουργήθηκαν μετά από κάποιο λάθος πείραμα σε ένα εργαστήριο. Η μαμά μηχανή τους δημιούργησε, η ανθρωποφάγα καπιταλιστακή κοινωνία,ο ασφυκτικός εκμηδενισμός των πάντων,η αυτιστική αυτο-απομόνωση,η μοναξιά,ο φόβος και η επιφυλακτικότητα για τους »άλλους»,τους έξω από »εμάς».
Ο σεξιστής,ο καφενόβιος,ο αγενής,το αφεντικό, o γλύφτης, ο ρουφιάνος, ο φασίστας, ο βολεμένος, ο παρτάκιας,ο δουλέμπορος, είναι οι εκκολαπτόμενοι» τζιχαντζιστές»,οι εκκολαπτόμενοι αιμοσταγείς, πέραν πάσης υποψίας, δολοφόνοι,που όταν τελειώσει η εκπαίδευσή τους από την ίδια τη κοινωνία μας βγαίνουν στο σεργιάνι σαν κανίβαλοι κυνηγοί κεφαλών.
Μισώ το είδος μου λοιπόν μα δεν σου κρύβω πως το βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου,δημιουργώ το δικό μου άλλοθι,το καλά καμουφλαρισμένο απάγκιο μου και φαντασιώνομαι πως δεν είμαι εγώ ο μισάνθρωπος,μα όλοι αυτοί…
Πηγή: artbloggr.wordpress.com
