Διήγημα | Εκδοχή ενδεχομένως ενδεχόμενα
Την ώρα που οι περισσότεροι/ συνάδελφοι έχουν σχολάσει, την απογευματινή ώρα μετά τις 17.00…
Ένα μόνο θέλω γιε μου, να είσαι ο τελευταίος | Διήγημα
Οι μηχανές δούλευαν στο φουλ. Ασταμάτητα. Φόρεσαν τα κράνη τους, υπέγραψαν την ώρα προσέλευσης και ο καθένας στο πόστο του.
Τα χαμόγελα των δέκα εκατοστών | Μέρος Α’
Γράφει η Αμάντα Πατσοπούλου Για το #IFI Μέρος Α’ : Καθώς δίπλωνε το πουλόβερ σε σχήμα ρόμβου για να το βάλει στην χαρτοσακούλα, τον έπιασε ένας αδιανόητος πόνος στον αυχένα. Έσφιξε δυνατά τα δόντια του για να διατηρήσει το χαμόγελό του ανέπαφο. Τι βλακεία, δεν το υπολόγισε καλά.
Διήγημα: Ένα εργασιακό όραμα
Βάδιζε ξανά ακόμα μια φορά, άλλη μια μέρα, άλλο ένα από τα αμέτρητα πρωινά, μια στροφή πριν απ’ το δρόμο, την τελική ευθεία, που οδηγούσε στο χώρο της δουλειάς του, βιαστικός από το φόβο της αργοπορίας, σκυφτός από το βάρος της αδιαθεσίας και της ανορεξίας, σφιγμένος από το άγχος του αγνώστου που τον περίμενε σε…