Συχνά διαπιστώσεις, που εκκινούν από κινηματικές αφετηρίες, αποδεικνύονται απλουστευτικές με αποτέλεσμα την αδυναμία συμβολής, έστω και στο ελάχιστο, στην κατανόηση τόσο της κοινωνικής πραγματικότητας ευρύτερα, όσο και των εμποδίων, που φράζουν αποτελεσματικά, δυστυχώς, τους απελευθερωτικούς δρόμους.
Χειρότερα όμως, ή μάλλον πιο επώδυνα, αποδεικνύονται τα αποτέλεσμα εκείνων των διαπιστώσεων ή και προταγμάτων, που επιλέγονται αποκλειστικά λόγω της κινηματικής εντρύφησης στην πολιτική και συνειδητά κινούνται στην κατεύθυνση της απόκρυψης της πραγματικότητας. Οι λογικές αυτές εμφανίζονται και καλλιεργούνται σε διάφορες συνθήκες είτε κινηματικής ευμάρειας, είτε κινηματικής κάμψης, για διαφορετικούς λόγους, αλλά απολύτως αλληλοεξαρτώμενους.
Στις περιπτώσεις που καταγράφεται έντονα η λεγόμενη κινηματική κάμψη ή αδράνεια, οι εξηγήσεις που δίνονται είναι γενικόλογες, είτε έχουν να κάνουν αόριστα με την δυνατότητα της αριστεράς να αφομοιώνει τους κοινωνικούς αγώνες ή το ίδιο αόριστα με την απουσία ενός ανατρεπτικού κινήματος. Ο τραγέλαφος εδώ είναι άλλωστε ολοφάνερος αφού το «κίνημα» χωρούσε, χωρά και εξακολουθεί να χωρά και να αποτελείται από κάθε λογής αριστερούς και κομμουνιστές, από κομματίδια μέχρι τις γνωστές συνιστώσες του Σύριζα. Η εξαπάτηση, ίδιον της πολιτικής, μ’ άλλα λόγια, είναι τόσο φανερή που πραγματικά σε άλλες συνθήκες το μόνο που θα άξιζε να κάνουμε είναι να προσπεράσουμε ζητήματα, που για εμάς είναι προ καιρού καταγεγραμμένα και μάλιστα με τον πλέον διεξοδικό τρόπο.
Έχουμε επίσης στο παρελθόν μιλήσει για την ικανότητα της εξουσίας, ιδιαίτερα της αριστερής εκδοχής της, να παραχωρεί κινηματικούς πόρους, να συνδέεται με τα κινήματα ιδιαίτερα τις δύσκολες στιγμές για την κυριαρχία και στο τέλος να εισπράττει τα δέοντα εκλογικά ή άλλα οφέλη.
Θα θυμίσουμε σ’ αυτό το σημείο ότι μόλις ανέλαβε ο Συριζα την διαχείριση των εξουσιαστικών υποθέσεων το Γενάρη του 2015, επιφανή στελέχη του προέτρεπαν δημόσια ή μη το κίνημα, όχι μόνο να προχωρήσει σε καταλήψεις, αλλά να αποφύγει την αδράνεια προχωρώντας με κάθε τρόπο σε αντιπολιτευτικές κινήσεις. Όπερ και εγένετο. Και καταλήψεις για την στέγαση προσφύγων πραγματοποιήθηκαν με την ανοικτά ενεργή συμμετοχή συνιστωσών του κυβερνώντος κόμματος και με τις δημόσιες δηλώσεις στήριξης γνωστών βουλευτών του. Και θα ρωτήσει κάποιος, και εσείς γιατί ενοχλείστε; Δεν ενοχλούμαστε στο ελάχιστο. Απλά καταγράφουμε μια πραγματικότητα: θεωρούμε το κράτος ενιαίο και με αδιάλειπτη συνέχεια και, θεωρούμε ότι κάθε εκδοχή του, με τα όποια ιδεολογικά χαρακτηριστικά, αλληλοσυμπληρώνεται από τις υπόλοιπες, ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς που χαρακτηρίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις.
Ας δούμε, όμως, και ορισμένα ζητήματα ακόμη, τα οποία θα μας βοηθήσουν στην μεγαλύτερη κατανόηση όσων μάς προβληματίζουν.
Τα κοινωνικά υποκείμενα βρίσκονται σε μια διαρκή, ρευστή σχέση μεταξύ τους, αλλά και με το κράτος. Όταν προσπαθούν να μεταβάλλουν την σχέση τους μετέρχονται σε «στιγμές» πολέμου, αλλά και ειρήνευσης. Η διαμεσολάβηση του κράτους είναι δεδομένη, αφού τελικά το κράτος είναι εκείνο που πιστοποιεί την υπάρχουσα σχέση μεταξύ τους, αλλά και επεμβαίνει για να επιβεβαιώσει και τους μεταξύ τους συμβιβασμούς.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία όχι μόνο δεν είναι στατική, κλειστή και δεδομένη, αλλά αντίθετα ιδιαίτερα δυναμική, ρευστή και επηρεαζόμενη από διάφορους παράγοντες. Μ’ άλλα λόγια η κάθε είδους ρύθμιση από την πλευρά του κράτους δεν κλείνει το «ζήτημα» δια παντός, δεν οριστικοποιεί το αποτέλεσμα μιας διαμάχης ή μιας αντίθεσης, που συχνά οδηγεί ακόμα και σε πόλεμο τους εμπλεκόμενους.
Το κράτος σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορεί με την ίδια ευκολία να ευνοεί μια μερίδα από τους εμπλεκόμενους την μια στιγμή και μια άλλη μερίδα στη συνέχεια, εφ’ όσον αυτό ορίζουν τα συμφέροντά του. Εδώ όμως μιλάμε για συμμετέχοντες σ’ ένα πλέγμα εξουσίας, έστω και αν το μερίδιο που αφορά τους εμπλεκόμενους σχετίζεται με την πρόσκαιρη μικροεξουσία σε μια περιοχή (διακίνηση ναρκωτικών, προστασίες από ντόπιους ή αλλοδαπούς) ή στο πεδίο των κινητοποιήσεων με διάφορες αφορμές ή στον χώρο των φυλακών.
Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι συνομαδώσεις, κοινωνικά δίκτυα, κινήματα, οικολογικά ή άλλα, πολιτικές ομάδες, ριζοσπαστικές ή μη, συμμετέχοντες στην Κοινωνία των Πολιτών, όπου συμπεριλαμβάνονται βεβαίως και οι ΜΚΟ, διεκδικούν ιστορικά έμμεσα ή άμεσα μια θέση στο εκάστοτε πλέγμα εξουσίας, έστω και αν πρόκειται για την αναζήτηση της κατοχύρωσης, όπως μιας μικροεξουσίας, αμελητέας με μια πρώτη ματιά. Η διείσδυση αυτή διαφέρει και δεν ταυτίζεται με την αντίστοιχη, που επιχειρείται μέσω των γνωστών πελατειακών δικτύων.
Η προσχώρηση, λοιπόν, σε ένα συγκεκριμένο πλέγμα εξουσίας πραγματοποιείται με πολλούς τρόπους και παρ’ ότι μπορεί να φαίνεται στα πρώτα στάδια αμελητέα, στην συνέχεια τα πράγματα αποδεικνύονται πολύ διαφορετικά, όπως καταγράφηκε στην παραχώρηση εξουσίας σε κινηματικούς «παίκτες» της δυνατότητας διαχείρισης εκατοντάδων ή και χιλιάδων προσφύγων συνολικά.
Αυτή η δυνατότητα, αυτή η εκχώρηση πρώτον δεν αποτέλεσε μια στατική κατάσταση, όσον αφορά τους ανταγωνισμούς όπου δημιούργησε σε αλληλοσυγκρουόμενα κινηματικά συμφέροντα, και δεύτερον δεν θα μπορούσε να διαρκεί για πάντα.
Άλλωστε η διάρκεια αυτών των καταστάσεων είναι τόσο ρευστή όσο και οι συσχετισμοί που αλληλοανατρέπονται από την στιγμή, που ορισμένοι εμπλεκόμενοι θεωρούν ότι θα μπορέσουν αφ’ ενός να διατηρήσουν την όποια ισχύ τους και την «επόμενη ημέρα», ενώ άλλοι γνωρίζουν ότι η συμμετοχή τους στο πλέγμα εξουσίας είναι πρόσκαιρη και αμελητέα. Οι τελευταίοι ενίοτε αποδεικνύονται και πιο «καυγατζήδες» στα λόγια ή κάπως ανεξέλεγκτοι, καθώς μοιάζουν πολύ με τους νεόπλουτους.
Η άσκηση, όμως, εξουσίας, όπως είπαμε, γίνεται τόσο με συμβιβασμούς όσο και με πολεμική, η οποία όχι μόνο σκοπεύει στην μείωση της εξουσίας ορισμένων εταίρων, αλλά και στην εκδίωξή τους από το πλέγμα εξουσίας σε μια ιστορική στιγμή, γεγονός που δεν αναιρεί την δυνατότητά τους, και βασικά την επιθυμία τους να ξανακερδίσουν την χαμένη τους ισχύ σε μια διαφορετική συνθήκη στον ζωτικό, όπως τον χαρακτηρίζουν χώρο, χωρίς αυτό να εξασφαλίζεται με σιγουριά.
Μόνο που οι διεργασίες στα πλαίσια του κοινωνικού ανταγωνισμού ποτέ δεν ήταν γραμμικές, και ευτυχώς, ολοένα και περισσότεροι «καθαροί» άνθρωποι και αγωνιστές όχι μόνο το κατανοούν αλλά και έχουν κατορθώσει να μείνουν σε ασφαλή απόσταση από τον κινηματικό βούρκο.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι δρόμοι παραμένουν ανοικτοί…
Συσπείρωση Αναρχικών
Πηγή: https://anarchypress.wordpress.com/
Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 197, Οκτώβριος 2019
