Οι μυλόπετρες του καπιταλιστικού κέρδους αλέθουν καθημερινά εργάτες. Άλλοι δυο εργάτες πότισαν με το αίμα τους το έδαφος όπου ανθίζουν τα κέρδη των εργοδοτών.
Η πρώτη εργατική δολοφονία ήταν ενός 60χρονου οικοδόμου και σημειώθηκε χθες το απόγευμα, 11/5, σε οικοδομή στο Κορακοβούνι Ηρακλείου της Κρήτης. Ο εργάτης έχασε την ζωή του όταν έπεσε από ύψος οκτώ μέτρων κατά τη διάρκεια της εργασίας του σε οικοδομή. Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ -ΜΠΕ ο Πρόεδρος του Συνδικάτου Οικοδόμων Ηρακλείου Γιάννης Γωνιανάκης ο εργάτης αυτός πάλευε για να συγκεντρώσει τα 200 ένσημα που του έλειπαν για να συνταξιοδοτηθεί.
Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε. Στο μεροκάματο του συνάντησε τον θάνατο.
Κι αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, αλλά έχει αιτίες. Τις αναφέρει ο πρόεδρος των οικοδόμων:
«Με την εντατικοποίηση της δουλειάς, βλέπουμε ότι οι εργάτες εξαντλούνται, οπότε τα ατυχήματα αυξάνεται η πιθανότητα να συμβούν. Επιπλέον τα ανύπαρκτα σε πολλές περιπτώσεις ή τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, ενισχύουν τους κινδύνους». Αυτονόητο είναι ποιος υποχρεώνει τους εργάτες να δουλεύουν εντατικά, χωρίς τα στοιχειώδη μέσα προστασίας. Επίσης ο πρόεδρος του ΣΟΗ υπογραμμίζει την ανεπαρκέστατη λειτουργία της τοπικής Επιθεώρησης Εργασίας, “που με εννέα άτομα και δίχως οχήματα, αντιλαμβανόμαστε όλοι, κατά πόσο μπορεί να συμβάλει στην ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος».
Την ίδια στιγμή από την ιστοσελίδα 902 πληροφορούμαστε για άλλο ένα νέο εργοδοτικό έγκλημα με έναν νεκρό εργάτη σε κατασκευαστικά έργα στη Ν. Εύβοια.
Η Γραμματεία Εύβοιας του ΠΑΜΕ σημειώνει ανάμεσα στα άλλα:
«Είναι ο δεύτερος δολοφονημένος για τα κέρδη της εργοδοσίας που έχει καταγραφεί μέσα σε λίγες μέρες στην Εύβοια και μάλιστα είναι και αυτός μετανάστης, όπως μετανάστης ήταν και ο συνάδελφος στην ΑΓΡΟΖΩΗ του ομίλου ΠΙΝΔΟΣ. Δεν είναι ατυχήματα, είναι εγκλήματα που επαναλαμβάνονται συνέχεια και παντού, όπως και στην περιοχή μας. Δεν οφείλονται στην κακιά ώρα, ούτε στην απροσεξία των εργαζομένων. Δεν οφείλονται ούτε στην αδιαφορία και την ανευθυνότητα μιας μερίδας «κακών» εργοδοτών και διευθυντικών στελεχών.
Όταν η παραγωγή έχει σαν μοναδικό στόχο το κέρδος, για το οποίο οι κεφαλαιοκράτες ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο, τότε η ανθρώπινη ζωή περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Το ωράριο είναι από το πρωί έως το βράδυ και πολλές φορές γίνεται λάστιχο, χωρίς τα απαραίτητα διαλείμματα, χωρίς να επιτρέπει στον εργαζόμενο να ξεκουραστεί. Οι ρυθμοί δουλειάς εντατικοποιούνται μέχρι εκεί που δεν παίρνει, συνοδεύονται συχνά και από μεγάλη πίεση και άσχημη συμπεριφορά προς τους εργαζόμενους. Τα μέτρα ασφαλείας σπανίζουν γιατί θεωρούνται κόστος. Τα μέσα ατομικής προστασίας είτε δεν δίνονται, είτε είναι ακατάλληλα, είτε δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τις συνθήκες δουλειάς.
Οι μηχανισμοί ελέγχου του κράτους είναι απογυμνωμένοι από το αναγκαίο, σε αριθμό, προσωπικό και από τα κατάλληλα υλικά εφόδια για να γίνουν οι απαραίτητοι έλεγχοι.
Το σημαντικότερο όμως για την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων είναι οι συνολικότερες συνθήκες εργασίας.
Πόσο υγιής μπορεί να είναι ο εργαζόμενος χωρίς την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Τι ασφάλεια μπορεί να έχει ο εργαζόμενος που για να τον φτάσουν τα χρήματα κάνει δυο και τρεις δουλειές; Τι ασφάλεια μπορεί να έχει ο εργαζόμενος με μισθό πείνας, που δεν τρέφεται σωστά; Έχει την απαραίτητη ανάπαυση ο εργαζόμενος που τον χειμώνα μένει σε σπίτι ψυγείο και το καλοκαίρι σε σπίτι καμίνι;
Πόσο προσεκτικός μπορεί να είναι κανείς όταν ζει μες στο άγχος γιατί δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα;
Πόσο επικίνδυνο είναι να δουλεύει κανείς μέχρι τα βαθιά γεράματα;
Κι όμως αυτή η κόλαση είναι ο παράδεισος της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται τα αφεντικά, η ΕΕ, τα κόμματα που τους στηρίζουν και οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές μαζί. Γι’ αυτό και σε μια περιοχή όπως η Ν. Εύβοια, παρόλο που θεωρείται ενεργειακό Ελντοράντο, κοντά στον υπόλοιπο πλούτο που διαθέτει, εξακολουθούν να ισχύουν εργασιακές σχέσεις γαλέρας και εργάτες να έχουν την τύχη του συνάδελφου, μετανάστη από την Αλβανία, αφού τον πλούτο τον λυμαίνονται μονοπώλια για το κέρδος τους.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Να ξεπεράσουν τους φόβους και να οργανωθούν στα συνδικάτα τους, γιατί όσο μένουμε ο καθένας μόνος του, δεν χάνουμε μόνο δικαιώματα, αλλά και την ίδια μας τη ζωή. Μόνο με την αύξηση της συμμετοχής και τη δράση, άλλωστε, θα ξεφορτωθούμε τη συνδικαλιστική μαφία από τα συνδικάτα, που είναι συνένοχη στο έγκλημα, γιατί ξεπουλά τους αγώνες και κάνει την πλειοψηφία των εργαζομένων να αποστρέφονται το συνδικαλιστικό κίνημα.
Να καταδικαστούν πολιτικά και στις εκλογές οι πολιτικοί εκπρόσωποι της εργοδοσίας και της ΕΕ, που στήριξαν την αντεργατική επίθεση, από το Ευρωκοινοβούλιο και τις Περιφέρειες έως τους δήμους και τα τοπικά συμβούλια.
Η διέξοδος βρίσκεται στους δικούς μας αγώνες, για δουλειά και ζωή με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής».
Πηγή: https://tsak-giorgis.blogspot.com
