Αναδημοσιεύουμε στοιχεία και δηλώσεις από την εφημερίδα «Νέα Κρήτη» που έκανε ρεπορτάζ για το θέμα.
«Η κλαδική σύμβαση των ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι υποχρεωτική για τους εργοδότες και για τους εργαζόμενους. Υπάρχουν βασικοί μισθοί και επιδόματα (…) Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κάποιοι εργοδότες που προσπαθούν να μην εφαρμόσουν τις συμβάσεις και να πληρώνουν τους εργαζόμενους με επαχθείς όρους. Εμείς έχουμε καλέσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ώστε να διασφαλιστεί ότι εφαρμόζεται και τηρείται η σύμβαση, όπως και η εργατική νομοθεσία. Δυστυχώς, όμως, η Επιθεώρηση Εργασίας δεν έχει αυτοκίνητο. Εμείς διαθέτουμε τα αυτοκίνητά μας ώστε να γίνουν πιο εντατικοποιημένοι οι έλεγχοι στα ξενοδοχεία. Πρέπει και τα αρμόδια υπουργεία να το χειριστούν έτσι ώστε να είναι εντατικοί οι έλεγχοι και να διασφαλιστούν οι μισθοί των εργαζομένων. Από την άλλη, υπάρχει και μεγάλο άγχος σε όλα τα πόστα, με αποτέλεσμα να έχει αντίκτυπο στην υγεία»
(πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Ξενοδοχοϋπαλλήλων Νομού Ηρακλείου, Νίκος Κοκολάκης)
Εκμετάλλευση και… τρέξιμο
Τρέξιμο, εκμετάλλευση και δουλειά είναι τα τρία χαρακτηριστικά του ξενοδοχοϋπαλλήλου, σύμφωνα με τον Γιάννη Δουκιαντζάκη, ο οποίος είναι μέλος του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων:
«Πολλή δουλειά, πολύ τρέξιμο, πολλή εκμετάλλευση. Είμαι χρόνια ξενοδοχοϋπάλληλος και μέλος της διοίκησης του Σωματείου. Γενικά, δεν μπορούν ή μάλλον δε θέλουν τα εκάστοτε κρατικά στελέχη ή οι εκάστοτε κυβερνήσεις να διορθώσουν την κατάσταση. Οι ξενοδόχοι το μόνο που ξέρουν να λένε είναι ότι έχουν προβλήματα: ότι “έχουμε μειώσεις” και ότι “δεν έχουμε κόσμο”. Κάθε χρόνο βλέπουμε και εμείς ως εργαζόμενοι και ο κόσμος απέξω ότι η Κρήτη και γενικά τα νησιά “πνίγονται” από δουλειά. Έχουμε μάθει να λέμε ότι δεν έχουμε δουλειά. Το πρόβλημά μας είναι ότι δε βοηθάει η κυβέρνηση… Και δεν αναφέρομαι μόνο στη συγκεκριμένη, αλλά η κάθε κυβέρνηση(…)
Δεν υπάρχουν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ώστε να ελέγξουν τον εκάστοτε εργοδότη, ο οποίος απειλεί έναν παλιό εργαζόμενο. Μπορεί το Σωματείο να έχει υπογράψει μια τοπική σύμβαση, αλλά εκεί θα απολυθείς με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτό το ζω χρόνια στη δουλειά μου – όχι εγώ, γιατί προφανώς δεν απειλούμαι λόγω της συνδικαλιστικής μου ιδιότητας. Δεν είναι όμως το θέμα αυτό, αλλά τι κάνουν όλοι οι συνάδελφοι του κλάδου μας, οι οποίοι δίνουν όλο τους τον εαυτό για κάποια χρήματα(…)
Πολλοί εργαζόμενοι υπερβαίνουν το 8ωρο (…)Στο Σωματείο γίνονται πολλά παράπονα για υπερωρίες απλήρωτες και άγραφες, αλλά και απολύσεις. Είναι σημαντικό να έχουμε νέα παιδιά στον χώρο εργασίας μας, αλλά το θέμα είναι πως δεν έρχονται. Γιατί να έρθουν; Για να παίρνουν 580 ευρώ μικτά ή να κοιμούνται στο ξενοδοχείο και να παίρνουν 380 ευρώ;».
Στρες, ατελείωτα ωράρια και δύσκολες απαιτήσεις
Ο Μιχάλης Μυρτάκης, ο οποίος εργάζεται για πολλά χρόνια σε ξενοδοχειακές μονάδες, περιγράφει τους ρυθμούς εργασίας και όχι μόνο:
«Με μια λέξη: στρες! Πολλή δουλειά, η οποία πρέπει να βγει σε σύντομο χρονικό διάστημα και με όσο γίνεται καλύτερο τρόπο. Όσον αφορά τα ωράρια, θα μιλήσω με βάση τα προσωπικά βιώματα που έχω από τα δυο-τρία ξενοδοχεία από το 2008 και μετά όπου έχω εργαστεί. Υπάρχουν ξενοδοχεία που λειτουργούν με συγκεκριμένους κανόνες, όπου κάνεις το ωράριο των 8,5 ωρών (η μισή ώρα είναι το φαγητό), υπάρχουν όμως και ξενοδοχεία όπου δεν υφίσταται το 8ωρο. Είναι τόσος ο όγκος δουλειάς που στο 8ωρο δε βγαίνει.
Υπάρχουν ξενοδοχεία όπου ο μάγειρας μπορεί να δουλέψει και 9, 10 ή ακόμη και 11 ώρες. Υπάρχουν καμαριέρες που δουλεύουν 9 και 10 ώρες για να βγει η δουλειά. Όσον αφορά τους μισθούς, υπάρχει ανομοιομορφία. Υπάρχουν περιπτώσεις μονάδων όπου το ίδιο το προσωπικό πληρώνεται με τελείως διαφορετικούς όρους. Υπάρχει προσωπικό που πληρώνεται με μισθό Χ, ποσό το οποίο αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη κρατική σύμβαση, και υπάρχει προσωπικό στην ίδια σύμβαση που αμείβεται με ένα ποσό πολύ υποδεέστερο. Υπάρχει ανομοιομορφία στις ίδιες επιχειρήσεις, κάτι το οποίο δημιουργεί συγκρουσιακές σχέσεις μεταξύ των ατόμων που συνιστούν το προσωπικό(…).
Οι άνθρωποι μικρής ηλικίας, είτε βρίσκονται σε ανέχεια είτε επιζητούν κάποιο χαρτζιλίκι, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, αφού ο μισθός τους αγγίζει τα 400 με 500 ευρώ. Με αυτήν την έννοια δε θεωρώ ότι αξίζει να δουλέψει ένας νέος με αυτό το ποσό και μετά να μπει στο Ταμείο Ανεργίας. Δε νομίζω ότι το ποσό δίνει κίνητρο».
Με πληροφορίες από neakriti.gr (από το ρεπορτάζ του Νίκου Κοσμαδάκη)
Πηγή: https://www.imerodromos.gr
