Σαν σήμερα εκτελέστηκαν στο Γουδή ο Νίκος Μπελογιάννης, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης.
Πρόκειται για μια ακόμα δολοφονία του συστήματος, της εξ ορισμού ενσάρκωσης των νόμων του αδηφάγου και φασιστοστεφούς κράτους στην προσπάθειά του να λυγίσει το ηθικό όσων αντιστέκονται και να πείσει με δικαστήρια παρωδίες για τη χρησιμότητα και την αναγκαιότητα δραστικών περιστολών.
Όμως οι κομμουνιστές εκείνης της εποχής είναι φτιαγμένοι από μια πάστα διαφορετική, δεν υποτάσσονται και δε χαμηλώνουν το βλέμμα σ’ αυτούς που θέλουν να τους σωφρονίσουν.
Με ιστορική αυταπάρνηση γίνονται το εν σπέρματι άλυτο αίνιγμα της σχέσης του ανθρώπου με την ελευθερία, με το χαμόγελο φωτίζουν τους αγώνες του μέλλοντος για να φέρουν “το μπόι στο ύψος των ονείρων μας”. Ο θάνατός τους είναι η ουτοπία που πραγματώνεται, αμφισβητώντας τον φρικτό ευκοινωνισμό αυτών που θέλουν να μας θρυμματίσουν.
Αυτοί μας κυβερνάνε σήμερα, νεοφιλελεύθεροι δολοφόνοι σε συσκευασία καμουφλαρισμένης φρουτόκρεμας. Οι κύριοι εκφραστές μιας αθλιότητας που θα παραμείνει σταθερή όσο που οι προσδοκίες ν’ αλλάξουν και να μεγαλώσουν και η πάσα αθλιότητα να καταντήσει αβάσταχτη και εκρηκτική.
Διότι δεν υπάρχει μόνο το έγκλημα όπως το γνωρίζουμε με την ευρεία έννοια. Τα πολιτικά πλοκάμια του εγκλήματος γεννιούνται από τη σιωπηρή συναλλαγή ανάμεσα στον πολιτικό και το πρόθυμο θύμα του:
το πρόθυμο θύμα που συγκαλύπτει τον κοινωνικό όγκο του αναγνωρίζοντας τη νομιμότητα των διεκδικήσεων που του προβάλουν μέσα στην αποκτηνωμένη διάταξη του καπιταλισμού.
Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι το ζωτικό χρώμα της ουσιαστικής αγωνιστικότητας που διατρέχει τα κύτταρα στους δρόμους και όχι μόνο,αποτελεί την καύσιμη ύλη, εκείνο το λαμπρό παράδειγμα του καλλιεργημένου και τρυφερού ανθρώπου που βάζει οδόφραγμα το σώμα του για να προστατέψει τα δίκαια αιτήματα του κόμματος, αλλά και όλων των ανθρώπων, συντρίβοντας το φασισμό στο φως των τελικών του αποτελεσμάτων: την ιστορία.
Δε μου αρέσουν τα μνημόσυνα και οι επαναλαμβανόμενες νεκρολογίες.
Μ’ ενδιαφέρει όμως να παραμένει η μνήμη ενεργή, όχι απλώς για να μην βουλιάξουμε με το σκυλολόι της λήθης, αλλά για να εντοπίζει η μνήμη την πυξίδα της, το πρόπλασμα της πρώτης ύλης, με την οποία θα πάρει σχήμα η φωνή των καταπιεσμένων και θα γίνει το βαρύ όχημα για την ανατροπή και τη διάλυση του αυταρχισμού.
Ευχαριστούμε, Νίκο Μπελογιάννη, που ήσουν τόσο ευφυής για να αφήσεις τα πρώτα ίχνη στο μονοπάτι του ακατόρθωτου και να ενσαρκώσεις το φαινόμενο της ουτοπίας ενός ομορφότερου κόσμου, που κατοικεί μέσα σε κάθε ανήσυχο μυαλό.
Από την προσωπική σελίδα του Δημήτρη Κατριβέση
