Εκτός από τα ακραία καιρικά φαινόμενα, τα κραυγαλέα, υπάρχουν και τα ύπουλα, τα διαβρωτικά φαινόμενα της καθημερινής ζωής.
«Μια σπουδαία ιδιότητα του ανθρώπου είναι η ικανότητά του προσαρμόζεται», είχε πει σε μια πρόσφατη συνέντευξή του ο Τζούλιαν Ασάνζ. «Αλλά και μια ολέθρια ιδιότητα του ανθρώπου είναι η ικανότητα του να προσαρμόζεται στην αδικία, την καταπίεση, την ανελευθερία», πρόσθεσε. Και αυτή η δεύτερη ιδιότητα μοιάζει σήμερα να κυριαρχεί. Μαθαίνουμε να ζούμε με τις αθετημένες υποσχέσεις της κυβερνώσας Αριστεράς, με το παιχνίδι των εκβιασμών, με το φόβο και, γιατί όχι, με το κρύο.
Ζωή εν πάγω κατάντησε η ζωή ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού – και δεν μιλώ για τους πρόσφυγες στις σκηνές ούτε για τους άστεγους, αλλά για τους «νοικοκυραίους». Δεν επιστρέφουμε σε πρωτόγονες μορφές ζωής, όμως πολλοί έχουν τη δικαιολογημένη αίσθηση ότι ο χρόνος γυρίζει προς τα πίσω και ολοταχώς επιστρέφουμε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες όταν η επαρκής θέρμανση ήταν προνόμιο των λίγων.
Ακόμα κι ένας πρωτοετής σπουδαστής της Ψυχολογίας γνωρίζει την «πυραμίδα των αναγκών» του Μάσλοου, σύμφωνα με την οποία οι ανθρώπινες ανάγκες ιεραρχούνται με μορφή πυραμίδας. Στη βάση της βρίσκονται οι στοιχειώδεις βιολογικές ανάγκες (για τροφή, νερό, θέρμανση, στέγη) ενώ, όσο ανεβαίνουμε προς την κορυφή της πυραμίδας, οι ανάγκες αποκτούν κοινωνικό χαρακτήρα (ανάγκες για επικοινωνία, δημιουργία, αναγνώριση, αυτοπραγμάτωση κ.ά.). Στα χρόνια των μνημονιακών παγετώνων κάνουμε βουτιά στη βάση της πυραμίδας ενώ στον πάγο δεν μπαίνει μόνο η καθημερινή μας ζωή, αλλά και τα όνειρα, οι διεκδικήσεις, ακόμα και οι ευγενικές προσωπικές φιλοδοξίες.
της Μαριάννας Τζιαντζή / Πηγή: prin.gr
Cover artwork: Catching Dreams by KeithEric
