Από Dimitris Tsirkas
Από την πρώτη στιγμή της εκλογής της, οι οπαδοί της νέας κυβέρνησης και τα κανάλια δεν σταμάτησαν να εκθειάζουν την αισθητική της: το επίσημο ένδυμα, το άψογο στήσιμο, οι κομψές σύζυγοι των υπουργών κλπ. Σε αντιδιαστολή πάντα, με την αντι-αισθητική της απελθούσας:
την τσιγαρίλα στο Μαξίμου, τις κατσαρίδες στο Εργασίας, τους «χύμα» και αγραβάτωτους συριζαίους.
Ένα μεγάλο επιφώνημα ανακούφισης αντηχεί πάνω από τα μεσοαστικά μετερίζια της χώρας:
Η ασχήμια και η κακογουστιά εκδιώχθηκαν στο περιθώριο, ο αστικός πολιτισμός και η καλαισθησία επανήλθαν στο προσκήνιο. Επιτέλους! Μια κυβέρνηση στην οποία η μεσαία τάξη μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό της – οι άντρες στα πρόσωπα των υπουργών, οι γυναίκες σε εκείνα των συζύγων τους που τους καμάρωναν στην ορκωμοσία από τις θέσεις του αυτοσχέδιου γυναικωνίτη.
Ο Μπένγιαμιν εξηγούσε πως στην εποχή της μαζικής αναπαραγωγής του έργου τέχνης, με την απώλεια της αύρας του και την υποβάθμιση του πρωτότυπου (έργου), εμφανίζεται ταυτόχρονα και μια έντονη λαχτάρα για την ανάκτησή της. Εδώ ακριβώς προκύπτει η αισθητικοποίηση του πολιτικού.
Ο φασισμός προσποιείται ότι ικανοποιεί αυτή τη λαχτάρα προσφέροντας ένα κακέκτυπο του απολεσθέντος μεγαλείου. Η φασιστική αισθητική, σημείωνε ο Μπένγιαμιν, υποβιβάζει την πολιτική σε θέαμα. Ο φασισμός προσφέρει στις μάζες, όχι τα δικαιώματά τους, αλλά έναν τρόπο να εκφραστούν, ικανοποιεί τις συναισθηματικές ανάγκες τους, αλλά αγνοεί τον Λόγο, είναι έμπλεος σε συναίσθημα αλλά φτωχός σε κρίση. Η αισθητική θριαμβεύει επί της ηθικής.
Το συντηρητικό πλήθος αγαλλιάζει μπροστά στη θέα των καθώς πρέπει υπουργών και των κομψών συζύγων τους.
Τι σημασία έχουν οι πολιτικές και τα πεπραγμένα τους;
Η αυτοανακηρυχθείσα αριστεία και η καρικατούρα υψηλής αισθητικής επέστρεψαν, η τάξη αποκαταστάθηκε.
Ζήτω ο κατά φαντασίαν αστικός πολιτισμός!
Από Dimitris Tsirkas