ΕΛΠΙΔΑ: Από το συναίσθημα, στον τίτλο
Και κάπως έτσι, από εργαζόμενη έγινα εργάτρια.
Στην αρχή ένιωθα χαρά και ευτυχία καθώς κρατούσα στα χέρια μου ψυχούλες ημερών, ψυχούλες μηνών και τις γιάτρευα. Πλέον νιώθω υποκρισία. Υποκρισία, ένα συναίσθημα πλημμυρισμένο από συναισθήματα. Τα πρωινά νιώθω αγωνία. Αγωνία στο ωράριο -στις 8 και 1 πρώτο λεπτό με ένα μαγικό τρόπο απολυόμαστε-. Όσοι όμως είμαστε νωρίς εκεί, κερδίζουμε επιβράβευση. Νιώθω μικρή απέναντι σε όλους, κάτι που οι δεκαετίες μου δεν επιτρέπουν!
Έπειτα έρχεται η ώρα των λευκών· έτσι την ονομάζουν. Ντυνόμαστε στα λευκά και αγκαλιάζουμε αυτές τις ψυχές μέσα στο βαρύ κτίριο στην οδό Μικράς Ασίας. Οι τοίχοι στάζουν ένα παχύρρευστο διάφανο υγρό και ορισμένα πλακάκια τρίζουν. Κάθε εικοσιπέντε λεπτά κάνουμε διάλειμμα καθώς κουραζόμαστε να καθόμαστε. Τόσα χρόνια ένιωθα ευτυχία, το διάλειμμα ήταν μία λέξη άγνωστη και σιγά-σιγά έγινε υποχρέωση. Όχι ανάγκη, υποχρέωση. Παλιότερα ήταν όνειρα και ζωή· μυήθηκα όμως στην ανάγκη.
Πλέον, βαδίζω στα σκαλιά αυτού του άχαρου κτιρίου με εικόνες γονέων να κλαίνε, και να με κοιτούν στα μάτια. Μάτια πλημμυρισμένα με πόνο και φόβο. Ναι, αυτά είναι τα συναισθήματα. Πόνος και φόβος. Έτσι κάθε φορά προσπαθώ να υλοποιήσω όλες αυτές τις ανάγκες. Πλέον η χαρά των πρώτων χρόνων έγινε καταπίεση. Καταπίεση, χωρίς νοιάξιμο στον ανθρώπινο πόνο και στην ανθρώπινη ψυχή. Κάθε φορά αισθάνομαι λύπη, αγκαλιάζω αυτά τα παιδιά, με κοιτούν στα μάτια και θαρρώ τα ξέρουν όλα. Νιώθουν τα παιδιά, αντιλαμβάνονται, δέχονται και στέλνουν. Αυτό όμως οι περισσότεροι με λευκές ποδιές δεν το σκεφτόμαστε.
Το μεσημέρι, δεχόμαστε επισκέψεις. Πρέπει να γίνεται και η ενημέρωση. Κάθε φορά θέλω να τους ουρλιάξω “Μα γιατί δεν ασχολείστε κι άλλο; “. Αλλά η γαλήνη μου δε μου το επιτρέπει· η γαλήνη μου και ο φόβος! “Δεν αντιμιλάμε σε συνάδελφο δεσποινίς”, ήταν τα πρώτα λόγια που μου δίδαξαν εκεί.
Όλοι οι συνοδοί έρχονται με λουλούδια και μας κοιτούν ξανά στα μάτια, αναμένοντας μιαν απάντηση στοργής που πολλοί δεν τη δίνουν. Ακόμη προσπαθώ, νιώθω δηλαδή πως προσπαθώ.
Τα παιδιά με κάνουν να νιώθω πως προσπαθώ. Και τα παιδιά σε επιβραβεύουν μονάχα αν το αξίζεις.
Σταδιακά ενωνόμαστε και γινόμαστε ένα. Όλοι όσοι φοράμε λευκές ποδιές γινόμαστε ένα.
Όταν σουρουπώνει, κάποιοι απλά παραδίδουν τους φακέλους και σιγά-σιγά κατευθύνονται από το ιδιωτικό τους πάρκινγκ, στη μονοκατοικία τους –συνήθως, σε εντυπωσιακές γειτονιές, όπως αυτές της Φιλοθέης. Πολλοί από εμάς, κάθε βράδυ επιστρέφουμε σε ένα συμβατικό διαμέρισμα στην οδό Δραγατσανίου –κοντά στο λιμάνι του Πειραιά, μελετώντας τρόπους ώστε να κάνουμε τις ψυχούλες να γελάσουν το επόμενο πρωί ξανά.
Η παράδοση των φακέλων κάθε βράδυ είναι επώδυνη. Τίτλοι ασθενειών χωρίς συναισθήματα και διάθεση. Φάκελοι με φωτογραφίες και με ιστορικά παιδιών. Παιδικές ιστορίες γραμμένες σε ένα πρόγραμμα Excel αναμένουν τις ποδιές για να τις σώσουν· αναμένουν λευκές ποδιές και άσπρα μηχανήματα.
Δυσκολεύομαι αρκετά όταν τα παιδιά καταλήγουν σε “χρήματα”. Άψυχα χρήματα και ένας ακόμη φάκελος σε ένα γραφείο. Ένα γραφείο με το ταμπελάκι της θέσης του υπαλλήλου, αφού μάλλον αυτό θαρρούν πως θα δηλώσει την αξία μας:
“Επίκουρη Καθηγήτρια Παιδιατρικής Αιματολογίας Ογκολογίας”
Έτσι πορεύομαι. Μα δική μου αξία θέλω να είναι τα παιδιά μου, οι ψυχούλες που κάθε μέρα κοιτούν με παράπονο και δάκρυ. Ένα δάκρυ για μια ζωή που ίσως δε ζήσουν.
Για αυτό θέλω να παλεύω. Για να κερδίσω ξανά το χαμόγελο, ακόμη και εάν οι συνθήκες μας άλλαξαν. Άραγε, θα το καταφέρω για ακόμη μία φορά;
Γράφει η Μάρω Καπίρη
Cover photo: “my daughter Kasydi” by Krystal Stephenson
