Με τη δουλειά ΔΕN παίζει κανείς | Τα ελληνικά σχόλια για την Madalyn

Δημοσιεύτηκε στις 14 July 2017 στo Workerland/Ημερολόγιο Καταστρώματος

Καταχωρημένη στις “Παράξενες” ειδήσεις για κάποια ελληνικά site, διαβάσαμε τη μετάφραση άρθρου που περιγράφει την εργασιακή ιστορία της Madalyn Parker. Με τη σειρά μας, μεταφράζουμε από το πρωτότυπο την ιστορία της:

Η Madalyn, μια σχεδιάστρια ιστοσελίδων στην εταιρεία Olark, μοιράστηκε πρόσφατα στο twitter τη συνομιλία που είχε με τον CEO όταν αιτήθηκε άδεια αναρρωτική για ψυχολογικούς λόγους. Οι αντιδράσεις των αναγνωστών – σχεδόν 10,000 άτομα έκαναν retweet και σχόλια πάνω στο γεγονός- είναι τόσο θετικές όσο και αρνητικές, με πολλούς να παραθέτουν τις αντίστοιχες δικές τους εμπειρίες.

Το σημαντικότερο φυσικά στην είδηση αυτή δεν είναι το αίτημα της υπαλλήλου, η οποία αντιμετωπίζει συχνά κρίσης πανικού, αλλά ο τρόπος που απάντησε ο Διευθυντής της. Η συνομιλία τους μέσω email έχει ως εξής:

Madalyn: “Καλησπέρα, θα ήθελα άδεια για σήμερα και αύριο για να επικεντρωθώ στην ψυχική μου υγεία. Ελπίζω να επιστρέψω ανανεωμένη και έχοντας εκατό τοις εκατό τις δυνάμεις μου”

Ben Congleton/ Εργοδότης: “Γεια σου Madalyn, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω προσωπικά που έστειλες ένα τέτοιο email. Κάθε φορά που θα κάνεις κάτι τέτοιο, θα λειτουργείς σαν υπενθύμιση για μένα, για το πόσο σημαντικό είναι να χρησιμοποιούμε τις ημέρες αδείας μας όταν δεν είμαστε καλά ψυχικά – και δε μπορώ να το πιστέψω πως δεν είναι καθιερωμένη αυτή η διαδικασία σε όλες τις επιχειρήσεις. Είσαι ένα παράδειγμα για όλους μας και μας βοήθησες καταλάβουμε καλύτερα ότι πρέπει να φέρνουμε στη δουλειά το 100% του εαυτού μας”.

When the CEO responds to your out of the office email about taking sick leave for mental health and reaffirms your decision. ? pic.twitter.com/6BvJVCJJFq

— madalyn (@madalynrose) June 30, 2017

Το πιο ενδιαφέρον σε όλο αυτό είναι φυσικά (τι άλλο;) τα σχόλια στο ελληνικό ίντερνετ περί του θέματος. Οι απόψεις όχι μόνο διίστανται αλλά και μας εκπλήσσουν και αποτελούν μεγάλο κοινωνικό ντοκουμέντο κατά την ταπεινή άποψη της γράφοντος:

Διαβάσαμε λοιπόν κατά κάποιον τρόπο, ότι:

α. Φυσικά και δεν έπρεπε να το δεχτεί αυτό ο εργοδότης, φυσικά και έπρεπε να την απολύσει και αφού δεν το έκανε, προφανώς “Κάτι Κρύβει”! Μάλλον κρύβει ανθρωπιά αγαπητέ σχολιαστή, καλά το κατάλαβες.

β. Αφήσαμε ένα βαθύ αναστεναγμό στην παραδοχή του επόμενου σχολιαστή, ότι δηλαδή “ένα Ελληνικό αφεντικό δε θα το έκανε αυτό” και αναρωτηθήκαμε με τη σειρά μας πόσο σάπια εργασιακή κουλτούρα έχουμε και για πόσο ακόμα;

Στη συνέχεια, συνειδητοποιούμε με θλίψη για άλλη μία φορά, ότι το μυαλό του “Ελληνάρα” (είτε εργαζόμενου είτε αφεντικού) έχει μάλλον χαλάσει, σαν γιαούρτι ξεχασμένο σε ράφι. Το να έχεις κάποιο ψυχικό/ψυχολογικό πρόβλημα, φαντασιώνεται ο Ελληνάρας, δεν είναι ασθένεια ούτε και λόγος να μη δουλέψεις, είναι “σαχλαμάρα” γιατί προφανώς είναι πρόφαση για να πας να κάνεις Ρέικι. Γιατί στο μυαλό των δουλοπρεπών, χρωστάς και τη ψυχή σου στο Αφεντικό προφανώς. Γιατί στο μυαλό τους, για να μη ζημιωθεί το αφεντικούλι, για να μη χαθεί ούτε ρανίδα πλούτου από τη τσέπη του, ο σκλάβος οφείλει να στάξει αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Αν δύναται να αρρωστήσει κιόλας λόγω της εργασίας του της ίδιας θα μπορέσει να αποδείξει την αφοσίωση του; Εδώ και τουλάχιστον μια 15ετία, συναντάμε όλο και πιο συχνά ανθρώπους 25-35 ετών, να υποφέρουν από Στρες, από Σύνδρομο Ευερέθιστου Εντέρου, από ψυχοσωματικά δερματικά ξεσπάσματα και τόσα άλλα που είναι ναι μεν σίγουρα δυσάρεστα αλλά δεν αναγνωρίζονται εύκολα σαν λόγοι αποχής από την εργασία! Και ρωτώ τον σχολιαστή (πρώτο σχόλιο στην πάνω εικόνα) -τον ρωτώ η ίδια σαν ασθενής που υποφέρει από ΣΕΕ εδώ και 6 χρόνια- “ξέρεις φίλε μου πώς είναι να διπλώνεις από πόνο στην κοιλιά κάθε φορά που πρεσάρεσαι ή τσαντίζεσαι αλλά κρατιέσαι να αντιμιλήσεις;” Ασθένεια δεν είναι μόνο ο πυρετός, οκ;