Ο Siavash Shahabi, εξόριστος Ιρανός κομμουνιστής που ζει στην Αθήνα, γράφει για το αυτολεξεί:
Η ισλαμική τρομοκρατία αποτελεί μία πραγματικότητα.
Η τρομοκρατία δεν είναι η γενική συμπεριφορά των Μουσουλμάνων, αλλά είναι η επίσημη πολιτική και δράση του ισλαμικού κινήματος. Αυτό είναι ένα ψεύτικο κίνημα που δημιουργήθηκε από τη Δύση το 1979 εναντίον της ιρανικής αριστερής Eπανάστασης στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου και εν μέσω μιας αντικομμουνιστικής αντιπαράθεσης με τους εργαζομένους και όσους αγαπούσαν την ελευθερία στη Μέση Ανατολή.
Είναι ένα αδύναμο και εύθραυστο κίνημα.
Δεν απολαμβάνει σοβαρής ηθικής και πολιτικής υποστήριξης στις μεγάλες χώρες της περιοχής, δεν συμβαδίζει με τις κοινωνικές πραγματικότητες της περιοχής. Χωρίς την υποστήριξη της Δύσης, το πολιτικό Ισλάμ θα είχε νικηθεί από τον σοσιαλισμό και την εκκοσμίκευση στην ευρύτερη περιοχή. Στο Ιράν, που όπως και η Παλαιστίνη είναι μια από τις κύριες σκηνές όπου θα καθοριστεί η μοίρα του πολιτικού Ισλάμ, έχει ήδη αρχίσει η κατάρρευση και η πτώση του πολιτικού Ισλάμ.
Δεν χρησιμοποιώ την έκφραση ισλαμικός φονταμενταλισμός επειδή πιστεύω ότι αποτελεί μια εσκεμμένη Δεξιά ερμηνεία, η οποία παρουσιάζει σκόπιμα μια παραπλανητική εικόνα του σύγχρονου Ισλάμ και των ισλαμικών κινημάτων. Αυτό που είναι, όμως, πραγματικό είναι η εμφάνιση του πολιτικού Ισλάμ. Κατά τη γνώμη μου, το πολιτικό Ισλάμ είναι ένα σύγχρονο αντιδραστικό κίνημα που δεν έχει καμία σχέση, εκτός από τη μορφή, με τα ισλαμικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα. Όσον αφορά το κοινωνικό του περιεχόμενο και τους κοινωνικοπολιτικούς και οικονομικούς του στόχους, το νέο αυτό κίνημα είναι πλήρως ριζωμένο στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν αποτελεί επανάληψη του ίδιου παλιού φαινομένου. Είναι το αποτέλεσμα ενός ηττημένου –ή για να το θέσουμε καλύτερα– ενός ματαιωμένου πλάνου του δυτικού εκσυγχρονισμού στις, κατοικημένες από μουσουλμάνους, χώρες της Μέσης Ανατολής από τα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70, καθώς και μια παρακμή του κοσμικού-εθνικιστικού κινήματος, το οποίο ήταν ο κύριος παράγοντας αυτού του οικονομικού, διοικητικού και πολιτιστικού εκσυγχρονισμού.
Η ιδεολογική και κυβερνητική κρίση στην περιοχή οξύνθηκε.
Με αυτό το πολιτικό-ιδεολογικό κενό και τη σύγχυση της τοπικής μπουρζουαζίας, το ισλαμικό κίνημα εμφανίστηκε στη σκηνή ως μια δεξιά εναλλακτική λύση για την αναδιοργάνωση της αστικής κυριαρχίας στην αντιμετώπιση της Αριστεράς και της εργατικής τάξης, που είχε αναδυθεί με την άνοδο του καπιταλισμού. Παρ’ όλα αυτά, χωρίς τις εξελίξεις του 1978-79 στο Ιράν, αυτά τα κινήματα δεν θα είχαν ως τώρα καμιά ευκαιρία και θα είχαν παραμείνει περιθωριακά. Ήταν στο Ιράν όπου αυτό το κίνημα οργανώθηκε ως κράτος και μετέτρεψε το πολιτικό Ισλάμ σε σημαντική δύναμη για την περιοχή.
Κατά την άποψή μου, το πολιτικό Ισλάμ είναι ένας γενικός τίτλος που αναφέρεται στο κίνημα που βλέπει το Ισλάμ ως το κύριο όχημα για την αναδιοργάνωση της Δεξιάς πτέρυγας της άρχουσας τάξης και τη δημιουργία ενός αντι-Αριστερού κράτους σε αυτές τις κοινωνίες. Ως εκ τούτου, αντιμετωπίζει και ανταγωνίζεται με άλλους πόλους στον καπιταλιστικό κόσμο, ειδικά τα ηγεμονικά μπλοκ, για το μερίδιο της εξουσίας και της επιρροής του στην παγκόσμια καπιταλιστική τάξη. Αυτό το πολιτικό Ισλάμ δεν έχει απαραιτήτως κάποια δοσμένη ή καθορισμένη ισλαμική νομολογία και σχολαστικό περιεχόμενο. Δεν είναι απαραίτητα φονταμενταλιστικό και δογματικό.
Οι δυτικές δυνάμεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ο ακαδημαϊκός τους κόσμος έχουν διατυπώσει την έννοια του φονταμενταλισμού για να διαχωρίσουν τις τρομοκρατικές και αντιδυτικές φλέβες αυτού του ισλαμικού κινήματος από τους φιλοδυτικούς και τους συμβιβαστικούς του κλάδους. Καλούν τα αντι-δυτικά τμήματα φονταμενταλιστικά και επιτίθενται στον φονταμενταλισμό, ώστε να μπορούν να διατηρήσουν το πολιτικό Ισλάμ στο σύνολό του, το οποίο προς το παρόν είναι ένα αναντικατάστατο θεμέλιο του αντι-σοσιαλιστικού και δεξιού Νόμου στην περιοχή.
Τα αντι-δυτικά ρεύματα, ωστόσο, δεν είναι απαραιτήτως οι φανατικές και άκαμπτες φράξιες αυτού του κινήματος. Τα πιο φονταμενταλιστικά τμήματα του ισλαμικού μπλοκ, όπως οι Ταλιμπάν και η Σαουδική Αραβία, αποτελούν τους πιο στενούς φίλους της Δύσης.
Η Δύση πρέπει να τερματίσει την αντιδραστική της υποστήριξη προς τις ισλαμιστικές και οπισθοδρομικές κυβερνήσεις και προς διάφορα κόμματα του ισλαμικού κινήματος στη Μέση Ανατολή. Χωρίς τη δυτική υποστήριξη, το ισλαμικό καθεστώς του Ιράν δεν θα είχε φτάσει στην εξουσία ή δεν θα παρέμενε στην εξουσία. Χωρίς την υποστήριξη της Δύσης, οι ανάμεικτοι σεΐχηδες στη Σαουδική Αραβία και τα μεγάλα και μικρά εμιράτα δεν θα διατηρούσαν τον βάναυσο και αντιδραστικό τους νόμο και το σύστημα δουλείας τους.
Χωρίς την υποστήριξη της Δύσης, όχι μόνο οι Ταλιμπάν αλλά και οι προηγούμενες ομάδες των μουσουλμάνων Μουτζαχεντίν δεν θα μπορούσαν να έχουν μετατρέψει το Αφγανιστάν σε μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία. Εάν η στρατιωτική, διπλωματική και πολιτική υποστήριξη της Δύσης στα ισλαμικά κινήματα σταματούσε, ο λαός της περιοχής θα ανέτρεπε γρήγορα αυτές τις κυβερνήσεις.
Το αίτημα για την ανατροπή των ισλαμικών κυβερνήσεων και για την αποτροπή τoυ πάρε-δώσε μεταξύ των δυτικών κυβερνήσεων και των ΗΠΑ με αυτές τις αντιδραστικές κυβερνήσεις θα πρέπει να είναι μια άλλη σημαντική πτυχή της αντι-τρομοκρατικής πλατφόρμας κάθε προοδευτικού και λαϊκού κινήματος.
Το κίνημα αυτό σκοτώνει, επειδή τα πολιτικά και κοινωνικά του θεμέλια της πίστης και της εξουσίας αποδυναμώνονται. Αυτό συνέβαινε πάντα στην ιστορία.
Αυτός δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών, είναι πόλεμος μεταξύ δύο αντιδραστικών πολιτικών κινημάτων, του ισλαμικού κίνηματος και της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Εάν πρέπει να σταματήσουν οι δολοφονίες από το ισλαμικό κίνημα στο Παρίσι, τα κυβερνώντα ισλαμικά κράτη στη Μέση Ανατολή πρέπει να πέσουν επίσης, όπως και η αποικιοκρατία και ο ρατσισμός στην Ευρώπη.
Πηγή: https://www.aftoleksi.gr/
