Από το FB profile: Nikoleta Dafnou
Όχι καλή σχολική χρονιά.
Όχι πια.
Κάθε χρόνο (εγώ 7 συναπτά έτη, άλλος 16, άλλος 20) αναπληρώνουμε τους εαυτούς μας. Το κράτος δ ε ν δ ι ο ρ ί ζ ε ι εκπαιδευτικούς. Δεν χρειαζόμαστε. Χρειάζεται αστυνόμους και παπάδες. Κι άλλους. Πιο πολλούς.
Τα παιδιά δεν χρειάζονται Θέατρο. Δεν χρειάζονται γράμματα. Αστυνόμευση και θρησκεία, θρησκεία κι αστυνόμευση.
Μη σκέφτεσαι. Μην αντιδράς. Θες να κάνεις αυτό που αγαπάς, να διδάσκεις Θέατρο σε ματάκια που λάμπουν; Θες να γιατρέψεις τις παιδικές ψυχές μέσω της Παιδαγωγικής του Θεάτρου; Θες να κάνεις ταινίες μικρού μήκους με παιδία, θες να κάνεις Θεατρικό Παιχνίδι εμπλέκοντας γονείς, δασκάλους και μαθητές; Τι θράσος!
Μη μιλάς. Μ η μ ι λ ά ς.
Τα σχολεία σου κάθε χρόνο θα αλλάζουν. Θα είσαι σε άλλη πολή. Θα απολύεσαι τον Ιούνιο και θα επαναπροσλαμβάνεσαι Σεπτέμβρη. Πακέταρε τη βαλίτσα σου. Αποχαιρέτησε την τάξη σου στη Ρόδο, την τάξη σου στην Ιεράπετρα, στο Καστελόριζο και τη Λάρισα. Δε θα τους ξαναδείς ποτέ.
Μην κλαις. Οι μεγάλοι δεν κλαίνε. Οι μεγάλοι δεν πάνε πια σε πορείες. Οι μεγάλοι κοιτάνε τη δουλίτσα τους, την αυλίτσα τους, το μαγαζάκι τους. Σκουπίζουν το μέτωπό τους και συνεχίζουν να οργώνουν οι μεγάλοι. Μην κοιτάς τον ουρανό, δεν είναι για ‘σένα. Κάτω το κεφάλι. Κάτω.
Κάθε χρόνο θα σου δίνουμε ό,σα σχολεία κρίνουμε ε μ ε ί ς ότι αξίζουν ή ότι μας βολεύουν να έχουν δάσκαλο, ή το μάθημα της Θεατρικής Αγωγής. Ή της Πληροφορικής. Ή των Εικαστικών. Ή οτιδήποτε άλλο. Εμείς αποφασίζουμε. Μόνιμοι διορισμοί; Χα, ας γελάσουμε. Ο νόμος έχει παραθυράκια. Μη μιλάς, δασκαλάκο. Να χαίρεσαι που έχεις δουλειά. Να χαίρεσαι που δουλεύεις. Κι άλλο κάτω το κεφάλι. Κι άλλο.
Σε τέσσερα σχολεία, σε πέντε σχολεία – αγόρασε αμάξι, δεν έχει λεωφορείο σε αυτά τα χωρία. Κάθε χρόνο σε άλλα χωρία.
Μην αντιδράς. Δε βλέπεις τους άλλους;
Κι αυτοί τα ίδια περνάνε αλλά δεν αντιδράνε. Όλο πρόβλημα θες να δημιουργείς. Αν δε σου αρέσει, μη δεχτείς την Πρόσληψή σου. Υπάρχουν 100 άλλοι που περιμένουν στην σειρά μετά από ‘σένα. Έξω! Βγες έξω, αν τολμάς. Φύγε. Καθόλου χρήσιμος δε μας είσαι.
Δε μας είσαι χρήσιμος, Δάσκαλε. Δε μας χ ρ η σ ι μ ε ύ ε ι ς, Θεατρολόγε, Μουσικέ, Εικαστικέ, Γυμναστή. Χρήσιμη είναι η αστυνόμευση και το σταυροκόπημα. Όχι η παιδεία.
Μην κλαις. Οι μεγάλοι δεν κλαίνε. Δυο ενοίκια μπροστά, αλλιώς το δίνω αλλού το σπίτι. Άνοιξε την κούτα με τα πράγματα της μετακόμισης. Στον πάτο της οι παιδικές ζωγραφιές. “Κυρία μου σας αγαπώ πολύ”, “Είστε η καλύτερη κυρία του κόσμου”, “Κυρία μη φύγετε”. Κι όμως, θα φύγει η Κυρία.
Μην κλαίς, θολώνουν οι ζωγραφιές, μουτζουρώνονται από τα δάκρυα χρωματιστές οι μπογιές, στάζουν στο φουστάνι σου.
Οι μεγάλοι δεν κλαίνε. Οι μεγάλοι ξε – πακετάρουν κουτιά. Οι μεγάλοι σκύβουν το κεφάλι. Οι μεγάλοι δε ζωγραφίζουν πια με μαρκαδόρους.
Εγώ
δε θέλω να είμαι μεγάλη πια.
