fbpx

Όσα μάθαμε ψάχνοντας για εργασία

To beat or not to beat

στo Χαρτοφύλακας

Θέλω να λαμβάνω τα νέα άρθρα του IforINTERVIEW με e-mail.

Στείλε μας την ιστορία σου

Τα βλέπετε αυτά τα παιδιά της φωτογραφίας;
Είναι νέα και όμορφα.
Στα μάτια τους, φωλιάζει η αισιοδοξία για το μέλλον.

 

Η στάση του σώματός τους, το ανέμελο και χαλαρό ντύσιμο, μα, πάνω απ’ όλα, αυτό το χαμόγελο της επιτυχίας δείχνει την ικανότητά τους, που κατάφεραν να ξεχωρίσουν ανάμεσα στους πολλούς.

Και έπειτα, μάλιστα, από μια σκληρή πενθήμερη διαγωνιστική διαδικασία.

Κέρδισαν, τα παιδιά, το μεγάλο βραβείο καινοτόμου επιχειρηματικής ιδέας που δίνει μια Σχολή επιχειρηματικότητας.

Ποια είναι αυτή η Think Young σχολή που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του The New York Times Athens Democracy Forum, και είχε ως θέμα την κοινωνική επιχειρηματικότητα;

Είναι ένα entrepreneurship School που στηρίζεται από την Coca Cola Foundation και μαζεύει -άλλοτε σε ξενοδοχεία και άλλοτε σε κρουαζιερόπλοια- νέους απόφοιτους πανεπιστημιακών σχολών και τους βάζει σε ομάδες να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για να κερδίσουν κάποιο βραβείο.

Μη νομίσετε ότι το βραβείο που πήραν, αυτά τα παιδιά, είναι του κώλου. Τους νικητές περιμένουν τράπεζες για χρηματοδότηση, μέντορες για καθοδήγηση και επιχειρηματίες ζεστοί για συνεργασίες.

Και η επιχειρηματική τους ιδέα;

Πρόκειται για το PROOF.IT. Ένα πρωτότυπο τρόπο αξιολόγησης εργαζομένων στο χώρο της εστίασης.

Ξέρουν, τα παιδιά, από τι πάσχουν οι χώροι εστίασης. Από τους εργαζόμενους.

Και καλά που σκέφθηκαν να αξιολογήσουν τους εργαζόμενους, αντί να αξιολογήσουν την διατροφική αλυσίδα των σκατών που μας ταΐζουν μαζικά οι μεγάλες επιχειρήσεις εστίασης.

Φαντάζεστε να αξιολογούσαν την ποιότητα των υλικών που φτιάχνονται τα hamburgers η τα παγωτά; Τις εργασιακές συνθήκες των Πακιστανών μαγείρων ή των μαύρων που καθαρίζουν τις τουαλέτες τους;

Ή ακόμη, το φαντάζεστε αυτό, να είχαν την ιδέα να αντικαταστήσουν την Coca Cola με ένα πιο υγιεινό αναψυκτικό;

Θα πήγαινε άπατη η εφαρμογή τους. Θα τους έδινε βραβείο το Coca Cola Foundation;

Με τίποτα! Θα ψάχνανε στον αιώνα τον άπαντα, να βρουν μετά καμιά δουλειά.

Τα νέα παιδιά, αυτά που μετέχουν σε τέτοιους διαγωνισμούς, όλα τους με καλούς τίτλους σπουδών -είμαι βέβαιος ότι οι άριστοι επιλέχτηκαν για συμμετοχή- είναι οι αυριανοί γενίτσαροι του νεοφιλελευθερισμού.

Όπως οι γενίτσαροι, επί Τουρκοκρατίας, έριχναν ακόμη και τους ίδιους τους γονείς στη φυλακή, οι βραβευμένοι σήμερα νέοι δεν θα έχουν αργότερα κανένα πρόβλημα, όταν με το καλό πάρουν ηγετικές θέσεις, να καταργήσουν τις συντάξεις των γονιών τους.

Του Σικάγου τα παιδιά, του Friedman οι μαθητές δηλαδή, έκαναν πολύ καλή δουλειά στο θέμα της εκπαίδευσης.

Στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, στις MKO και στα Foundations έριξαν τους σπόρους του άκρατου νεοφιλελευθερισμού. Είναι τα καλύτερα χωράφια για να βγουν νέοι Τόμσεν και Βελκουλέσκου.

Κι αν, μέχρι πρόσφατα, ακόμη και οι φιλελεύθεροι αστοί οικονομολόγοι, σαν επιχειρηματική ιδέα ορίζουν την σκέψη για υλοποίηση μιας παροχής υπηρεσίας ή προϊόντος μέσα από το κλασσικό συναλλακτικό κύκλωμα παραγωγού-εμπόρου-καταναλωτή, ήρθαν οι νεοφιλελεύθεροι να αλλάξουν την φιλοσοφία της εμπορικής σκέψης.

Επιχειρηματική ιδέα δεν είναι πια, να πάρεις καφέ χύμα και νερό, και να τα βάλεις σε ξεχωριστά στεγανά διαμερίσματα μέσα σε ένα πλαστικό κλειστό ποτήρι. Για να φτιάχνεις φραπέ, αν τραβήξεις την διαχωριστική μεμβράνη και κουνήσεις το ποτήρι πάνω-κάτω.

Αυτές είναι εμπορικές πατέντες περασμένων δεκαετιών. Τέτοιες πολλές βρίσκεις σε νυχτερινές εκπομπές Telemarketing επαρχιακών καναλιών. Δεν έχουν πια αξία.

Σήμερα, επιχειρηματική ιδέα για βραβείο, δεν είναι ακόμη και εάν αξιοποιήσεις για εμπορικούς σκοπούς μια νέα αγροτική τεχνολογία, που αυξάνει την παραγωγή και μειώνει το κόστος στον τελικό καταναλωτή ή χρήστη.

Όλα αυτά, τα ξεπερασμένα μοντέλα, που συνδέουν παραγωγή, κεφάλαιο, εργασία και φυσικά κέρδος είναι για γέρους Κεϋνσιανούς οικονομολόγους η σοσιαλδημοκράτες νοσταλγούς του Ούλοφ Πάλμε.

Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν σαν επιχειρηματική ιδέα κάθε μ@λακία που εξυπηρετεί την αξιολόγηση των εργαζομένων.

Και για να είμαστε πιο ακριβείς, την επιστημονική μεθοδολογία της ρουφιανιάς ή της συκοφάντησης υπαλλήλων που εργάζονται σε μεγάλους ομίλους.

«Σαν επαγγελματίας στο χώρο του HR» γράφει φιλελές προσωπάρχης στο Facebook, «έχω φάει την επαγγελματική μου ζωή να προωθώ την αξία της Αξιολόγησης ως μοχλό ανάπτυξης για τους εργαζόμενους, τα στελέχη και την ίδια την εταιρεία και σαν τη μεγαλύτερη ευκαιρία για την ανάπτυξη ουσιαστικών και δυνατών ανθρωπίνων δεσμών που διαρκούν στο χρόνο».

Έχω συναντήσει αρκετούς τέτοιους Προσωπάρχες. Τα προηγούμενα χρόνια μοίραζαν πακέτα οικειοθελούς αποχώρησης και στην συνέχεια έκαναν μελέτες για να κλείσουν εργοστάσια και να δώσουν την παραγωγή φασόν σε Βουλγάρικες βιοτεχνίες. Τέλειωσαν όμως αυτές οι πρωτοβουλίες.

Και σήμερα, σήμερα που όλα αυτά ξεπλύθηκαν μέσα στο πλυντήριο της παγκοσμιοποίησης και την μπουγάδα που έβαλε η ΤΙΝΑ (There is no alternative), τι απέμεινε;

Μια αξιολόγηση των εργαζομένων μας έμεινε όλη κι’ όλη. Με σκοπό να πιεσθούν οι μισθοί σε αυτούς, που ενώ έχουν δουλειά με τετρακόσια Ευρώ, δεν είναι καλοί μαθητές.

Και προς επίρρωση της σοφής του ανάλυσης της ο φιλελές Προσωπάρχης ποστάρει και το αυτοκόλλητο για να σώσουμε το taxibeat.

Μαζεύει μαζί με πολλούς άλλους, χωριστά ο καθένας τους, υπογραφές για να μη στερηθούμε την απόλαυση να βαθμολογούμε ένα φουκαρά ταξιτζή, που για να βρει μεροκάματο βούτηξε στα σκοτεινά νερά του αδυσώπητου ανταγωνισμού.

Μα, δεν τα λέει όμορφα ο Προσωπάρχης; Λέει τίποτα κακό;

Για την ανάπτυξη των ανθρωπίνων δεσμών δεν γίνονται όλα αυτά, όπως γράφει στο post;

Για την αλληλεγγύη αγωνιζόμαστε όλοι, σύντροφοι.

Αφού προηγούμενα αγωνιστήκαμε για το υπέρτατο αγαθό της ανάπτυξης της Δημοκρατίας.

Χώρες ολόκληρες έγιναν χωράφια, από τις βόμβες που έπεσαν για τον εκδημοκρατισμό τους.

Μια ολόκληρη μεταπολεμική γενιά στη πατρίδα μας πρόλαβε να γνωρίσει τους χαφιέδες που νοιάζονταν για τα πολιτικά μας ιδεώδη. Για την διαφύλαξη της Δημοκρατίας το έκαναν και αυτοί.

 Και όπως οι κακοί πολίτες στέλνονταν, τα χρόνια τα παλιά, στην Μακρόνησο για συμμόρφωση, σήμερα, χάρη στις διαδικτυακές εφαρμογές αξιολόγησης, οι κακοί υπάλληλοι στέλνονται στην εξορία της ανεργίας.

Έφτασε η ώρα να καθαριστεί η κοινωνία και από τα εργασιακά μιάσματα των διεκδικήσεων και των παροχών. Αφού πρώτα καθαρίστηκε από τα πολιτικά μιάσματά της.

Το αυγό του φιδιού έσπασε.

Τα φίδια κάνουν πολλά αυγά. Οι βόες βγάζουν φασίστες, οι οχιές νεοφιλελεύθερους και τα φιδάκια, σαν τον Διαμαντή, εκσυγχρονιστές σοσιαλδημοκράτες.

Ας είναι!

Οι Έλληνες φιλελέδες, που σήμερα μαζεύουν υπογραφές για το Taxibeat, πήραν μια πρώτη κρυάδα, όταν οι Εγγλέζοι πέταξαν έξω την Uber. Μια ανάλογη χαφιεδίστικη εφαρμογή για τις ταξάρες του Λονδίνου.

Εξαφανίστηκαν οι γέροι Εγγλέζοι με τα μαύρα Austin, που όταν δεν είχαν κούρσα άραζαν έξω από καμία pub στο Putney, κατέβαζαν δυό-τρία pints και όταν έμπαινες μέσα το ταξί μύριζε Langer.

Συζητούσες μαζί τους, δεν καταλάβαινες μία από την cockney accent τους, τους έλεγες πού να σε πάει, σε πήγαινε εκεί που ήθελες και στην διαδρομή σου είχε πει την ιστορία της ζωής του.

Αυτό, όμως, δεν αρέσει πια. «Φίλος» του Facebook, που του αρέσει ο ταξιτζής να μιλάει σαν Καθηγητής της Οξφόρδης, έγραψε:

«Μα, είναι πράγματα αυτά;» είπα στην γυναίκα μου που μου άνοιξε την συζήτηση για την αξιολόγηση των υπαλλήλων.

«Δεν φτάνει που οι υπάλληλοι», συνέχισα να της λέω, «έχουν τους προϊστάμενους τους να τους κάνουν τα φύλλα ποιότητας, τον μυστικό πελάτη που τους ρουφιανεύει στο αφεντικό, είναι ανάγκη τώρα να έχουν και μας, να τους βάζουμε βαθμούς; Αχ, τι όμορφα που ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Έκανες πλάκα η χαβαλέ με τον υπάλληλο, σου πούλαγε και εκδούλευση πολλές φορές, εσύ το καταλάβαινες βέβαια, αλλά ήξερες ότι το κάνει για να σε κρατήσει σαν πελάτη. Θυμάσαι τον Σωτήρη που είχε το χασάπικο και σου έλεγε εμπιστευτικά ‘Αλέξη, αυτό το κοτόπουλο δεν είναι για σένα, έλα την άλλη εβδομάδα, που θα μου φέρουν από το χωριό αλανιάρα κότα’»;

Με κοίταξε με περιφρόνηση.

«Εσείς, οι αριστεροί του κόσμου, μεγαλώσατε πιά, Αλέξη» μου απάντησε. «Θέλετε να γ@μήσετε και την ΤΙΝΑ από πάνω. Ποιος, μωρέ, έχει τα @ρχίδια να την γ@μήσει; Ο γέρος αριστερός υποφέρει σήμερα, εκτός από προστάτη, από την νοσταλγία της επανάστασης που ονειρευόταν στα νιάτα του και από το καημό του που η εργατική τάξη δεν πήγε στον Παράδεισο».

Δεν είχε άδικο. Δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι είμαι γέρος νοσταλγός. Άλλωστε, μόλις καβάτζαρα τα πενήντα και οι γυναίκες συνάδελφοι στην εταιρεία λένε ότι δείχνω σαν καλοδιατηρημένος σαραντάρης.

Αλλά να, νοστάλγησα τον ζοχαδιασμένο σερβιτόρο που σου αντιμιλούσε ή την ξινή υπάλληλο που σου κατέβαζε από το ράφι βαριεστημένα ένα πουκάμισο.

Έδειχναν το αληθινό πρόσωπό τους. Και ήταν το ίδιο αληθινό, που, όταν έπιανες τον σερβιτόρο από το μπράτσο και του μιλούσες για την ομάδα του, σου χαμογελούσε και ξεχνούσε την ζοχάδα του. Μπορεί στο τέλος να σε κερνούσε, από τα φιλοδωρήματα του, και καμία μπύρα.

Αληθινό ήταν και το πρόσωπο της ξινής υπαλλήλου που σηκωνόταν από τις 7 τα χαράματα για να πάει στο εμπορικό της Ερμού και την απασχολούσε που έπιασε τα τριάντα και δεν είχε βρει άντρα να παντρευτεί.

Ήξερες ότι με ένα έξυπνο κομπλιμέντο, θα την έκανες να γελάσει.

Θα σου κατέβαζε όλα τα ράφια. Θα σου πρότεινε εκείνη, το χρώμα που σου πάει.

Αν δοκίμαζες γραβάτα -και σε γούσταρε- θα σου έκανε η ίδια τον κόμπο στο λαιμό.

Και αν ήταν και λίγο πιο άνετη, θα ερχόταν το μεσημέρι, που θα έκλεινε το μαγαζί, για ένα ούζο στην Πειραϊκή.

Η υπάλληλος ήξερε ότι δεν είσαι ο μυστικός πελάτης, που θα την καρφώσει στο αφεντικό της. Και το αφεντικό της, δεν θα έδινε μία αν η υπάλληλος του πηδιόταν με πελάτες. Αρκεί να έκανε τζίρο στο μαγαζί.

Η αξιολόγηση λοιπόν, πρέπει με διάφορες ιντερνετικές εφαρμογές να περάσει και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Οι ταξιτζήδες οφείλουν να είναι καλοντυμένοι και ευγενικοί. Να μην καπνίζουν και να μην οδηγούν με την φανέλα έξω.

Και οι υπάλληλοι, στα πολυκαταστήματα ηλεκτρονικών, στις αλυσίδες των φαστφουντάδικων η των supermarkets, να νιώθουν την καυτή ανάσα της βαθμολογίας μας.

Να συμπληρώνουμε μαζί με την πιστωτική κάρτα στο ταμείο και το ερωτηματολόγιο εξυπηρέτησης.

Δεν τους αρκεί πια, να ψωνίζουμε από τις αλυσίδες τους. Θέλουν να μας κάνουν και ρουφιάνους τους.

Την αξιολόγηση την σπρώχνουν όλοι: Πολιτικοί, Δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες.

Όλοι τους, θέλουν να αξιολογούμε τους δάσκαλους, τους δημόσιους υπάλληλους , τον κάθε εργαζόμενο που ζει και αναπνέει, χάρη στη δουλειά που του δίνουν.

Αξιολογήστε τον καθένα μας, λοιπόν.

Και φτιάξτε, εσείς, βραβευμένα από ιδιωτικά Ιδρύματα παιδιά, και άλλες καινοτόμες διαδικτυακές εφαρμογές ρουφιανιάς.

Και μια και μπήκατε στον κόπο, να φτιάξετε στο φινάλε και μια εφαρμογή, για να αξιολογήσετε την μάνα που σας έχει και σας χαίρεται.

Γ.Κ.

Υ.Γ. Ο επίλογος του κειμένου είναι ευγενική πεζή παράφραση ποιήματος του Jose Saramago. Ο νομπελίστας προέτρεψε, αυτούς που θέλουν τα πάντα να ιδιωτικοποιηθούν, να ιδιωτικοποιήσουν ακόμη και την πoυτάνα την μάνα που τους γέννησε.

(Αγαπητέ φίλε, σούπερ το κείμενο. Δεν έχω πάρει ποτέ ταξί μέσω τού Taxibeat. Θέλω ταξιτζή που να ακούει σκυλάδικα ή αθλητικά, και να μου πει για την γκόμενα που τον παράτησε. Επίσης, δεν θέλω να αξιολογήσω κανέναν. Το φασίστα μέσα μας δεν θα τον ταΐζουμε με αξιολογήσεις των άλλων ανθρώπων. Από την άλλη, έχει μεγάλη πλάκα να σκοτώνονται μεταξύ τους οι ιδιοκτήτες ταξί. Να είστε καλά.)

Πηγή: pitsirikos.net

 

© I for Interview team

Σε περίπτωση που επιλέξατε να αναδημοσιεύσετε κάποιο κείμενό μας στο δικό σας site, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα εκ των προτέρων για την προτίμηση! Ωστόσο,  να σας υπενθυμίσουμε το πόσο ευχάριστο και δίκαιο είναι να ακολουθούνται οι δεοντολογικοί κανόνες που ορίζουν τη σωστή και λειτουργική αναφορά στην αρχική  πηγή ( δλδ. αναγραφή πλήρους ονόματος του site μας και ενεργό link που ανακατευθύνει στο πρωτότυπο άρθρο). Με τον τρόπο αυτό αναγνωρίζετε τον κόπο και τη δουλειά μας και σας ευχαριστούμε διπλά!

Leave a Reply

Your email address will not be published.

*

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Φρέσκα άρθρα στο Χαρτοφύλακας

Στην Κορυφή