Το σχολείο για μένα είναι σαν φυλακή.
Είναι ό,τι πιο βάρβαρο κι απάνθρωπο μπορούν να κάνουν σε ένα παιδί. Μου επέβαλαν να χαραμίσω τα 12 πιο όμορφα, χαρούμενα κι ανέμελα χρόνια της ζωής μου στα σχολικά κελιά. Με ανάγκασαν να ξυπνάω κάθε πρωί απ’τα χαράματα, δίχως όρεξη, για να εισέλθω σε ένα χώρο με κάγκελα, με κανόνες, με τιμωρίες, με πειθαρχία, ώστε να παρακολουθώ 7 μαθήματα την ημέρα τα οποία βαριέμαι, σιχαίνομαι και μισώ.
· 7 αγγαρείες χωρίς ενδιαφέρον, που δεν καταλαβαίνω και που δε θα μου χρησιμεύσουν σε τίποτα στη ζωή μου ως άνθρωπος, αλλά παρά μόνο ως επαγγελματίας. 7 αγγαρείες που πιέζομαι να μ’αρέσουν γιατί απλά ξέρω πως δεν έχω άλλη επιλογή.
· 7 ηλιθιότητες που δε μου μαθαίνουν πώς να ζω, πώς να αγαπώ, πώς να συμβιώνω με τους ανθρώπους, πώς να συνεργάζομαι, πώς να συζητώ, πώς να δείχνω την αλληλεγγύη μου στους γύρω, πώς να προσφέρω στην κοινωνία, πώς να κρίνω και να αμφισβητώ, πώς να εξελίσσομαι.
· 7 παπαριές που δε με βοηθούν να καλλιεργήσω τα ταλέντα μου, τις κλίσεις μου, τα ενδιαφέροντά μου. Που δε με ωθούν να δημιουργήσω, να ανακαλύψω, να αναρωτηθώ, να λύσω την περιέργειά μου σαν παιδί μου είμαι, να παίξω σαν παιδί που είμαι, να γίνω καλός άνθρωπος, καλός φίλος, καλός σύντροφος, καλός γονιός και καλός γιος/κόρη.
· 7 ανούσια μαθήματα που δε μου δίνουν γνώσεις για την ιστορία της χώρας μου και των υπολοίπων χωρών, με αποτέλεσμα να με μετατρέπουν σε αμαθή κρετίνο με εθνικιστικές επιρροές. 7 μαλακίες που δε μου μάθανε ποτέ για εναλλακτικά συστήματα και τρόπους ζωής όπως ο Αναρχισμός, γιατί θέλουν να ζω μες την άγνοια.
· 7 μαλακίες που δεν αντιστάθηκαν ούτε στο τόσο όταν η τηλεόραση μού έκανε πλύση εγκεφάλου. Που την άφησαν να μετατρέψει τους φίλους μου σε παθητικοποιημένα, άβουλα, υπάκουα, καταναλωτικά υπανθρωπάκια βουτηγμένα μες τη σκατίλα του lifestyle από την κορυφή ως τα νύχια, κάνοντάς με να νιώθω τόσο διαφορετική και ξένη, τόσο μόνη..
· 7 βλακείες που δε με ωθούν να σέβομαι τους ανθρώπους ισότιμα χωρίς διακρίσεις ταξικές, φυλετικές, θρησκευτικές, ηλικιακές, εθνικές, κτλπ. Αλλά που με μαθαίνουν από νήπιο να σέβομαι οποιοδήποτε άτομο αντανακλά εξουσία. (γονείς, καθηγητές, διευθυντές, μεγαλύτερους σε ηλικία, αφεντικά, πολιτικούς, γνωστούς δημοσιογράφους, αστυνομικούς, στρατιωτικούς, «μεγάλους μορφωμένους πνευματικούς ανθρώπους» κτλπ κτλπ) εντρυφώντας στη συνείδησή μου συντηρητικά αντανακλαστικά τα οποία με καθιστούν καχύποπτη απέναντι σε οποιονδήποτε «θρασύ αλήτη» αμφισβητεί κι αντιτάσσεται στην εξουσία.
· 7 μαλακίες από 7 μαλάκες καθηγητές σε ρόλους μπάτσων τους οποίους με αναγκάζουν να υπακούσω. Να κάτσω σε ένα θρανείο και να μείνω ήσυχη, να διαβάζω, να προσέχω, να συμμετέχω, να μην κάνω φασαρία, να μη χαζεύω, να μην ακούω μουσική, να μη ζωγραφίζω, να μην ασχολούμαι με κάτι «άσχετο», να μη μασάω τσίχλα, να μη φοράω κουκούλα, να μην αργώ στο μάθημα, κ.α… Διότι αν δεν υπακούσω, ο καθηγητής με βάζει στο μάτι και με τιμωρεί με απουσία, με αποβολή, με χαμηλή βαθμολογία, με συνεχείς σπόντες για το πρόσωπό μου ψάχνοντας αφορμή να με πετάξει έξω, με ό,τι να’ναι…
Εγώ όμως δεν καταλαβαίνω για ποιόν πούστη λόγο πρέπει να σεβαστώ και να πειθαρχήσω στις διαταγές κάποιων ανθρώπων τούς οποίους μού κουβάλησαν μια μέρα χωρίς να θέλω πλασάροντάς τους μου ως «η εξουσία»! Γιατί πρέπει να διαβάσω ένα κάρο άχρηστες πληροφορίες τεχνοκρατικού χαρακτήρα γεμάτες ασάφειες, λάθη, παραλήψεις, και χωρίς ενδιαφέρον, σαφήνεια και ουσία που έχουν το θράσος να μου τις αποκαλούν και «γνώσεις»; Γιατί πρέπει να σκοτώσω το παιδί που κρύβεται μέσα μου και κλαίει, ώστε να ξεγελάσω τον εαυτό μου ότι το διάβασμα δεν είναι αγγαρεία, μόνο και μόνο για να μην τρελαθώ; Για ένα γαμημένο κωλόχαρτο που λέγεται απολυτήριο το οποίο θα συνδυάσω με τις Πανελλήνιες ΜΠΑΣ ΚΑΙ καταφέρω και περάσω σε μια σχολή της προκοπής ώστε να πάρω ένα πτυχίο και να το βάλω στον κώλο μου όταν μένω άνεργη;
Εγώ θέλω να δω όλα τα παιδιά της γης να ανάβουνε φωτιά σε κάθε σχολικό κελί και μετά να βγουν στους δρόμους να παίζουνε τόσο δυνατά και χαρούμενα που να βγουν οι «ευυπόληπτοι πολίτες» στα μπαλκόνια αγανακτισμένοι που διαταράσσουμε την ιερή κοινή ησυχία τους και δεν τους αφήνουμε να κοιμηθούν. Και μεις να φωνάζουμε με μεγαλύτερη ένταση: «Σαν αρκετό καιρό δεν κοιμάστε κουφάλες;» και μετά να συνεχίζουμε ακάθεκτοι να παίζουμε, να τραγουδάμε, να γελάμε, να ερωτευόμαστε, να συζητάμε, να χορεύουμε, να ζούμε. Μέχρι να εξαντληθούμε και να αρχίσουμε από την αρχή.
Μα βλέπεις, δεν έχω χρόνο για αυτά. Πρέπει να διαβάσω για το φροντιστήριο, να πάω φροντιστήριο, να διαβάσω για το σχολείο –αν προλάβω– να φάω και να κοιμηθώ. Και την άλλη μέρα ξανά τα ίδια.
Δεν είναι αυτή ζωή! Πού είναι ο κόσμος που μου λέγανε;
Πού είναι «η καλύτερη περίοδος της ζωής μου»; Πού είναι η «χαρά», η «ξεγνοιασιά», η «ανεμελιά»; Δικές τους λέξεις χρησιμοποιώ, αυτοί με γέμιζαν με ελπίδες κι ενθουσιασμό και μετά με προσγείωσαν ανώμαλα σε μια πραγματικότητα που μοιάζει με εφιάλτη.
Η μόνη λύση για να αποφύγω την κατάθλιψη και την τρέλα είναι η δημιουργία φιλιών με τα άλλα παιδιά-συγκρατούμενούς μου. Μου το παρουσιάζουν κιόλας αυτό ως θετικό σημείο του σχολείου, συμβουλεύοντάς με να μην τα βλέπω όλα άσπρα-μαύρα. Μα δεν καταλαβαίνουν πως δεν έχουμε κι άλλη επιλογή, πώς οι μεταξύ μας συναναστροφές είναι η μόνη λύση για να ξεχνιόμαστε και λίγο από αυτό το καθημερινό ανυπόφορο βάσανο. Αλλά και πάλι. Στο σχολείο μαθαίνεις στον ανταγωνισμό, όχι στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη. Γιατί έτσι είναι η κοινωνία εκεί έξω. Κι αντί να μας μαθαίνουν πώς να αμφισβητούμε ώστε να την αλλάξουμε κάποια μέρα, μας τοποθετούν κόλλες στον εγκέφαλο για να μην πιστέψουμε σε ριζοσπαστικές αλλαγές, μήπως και καταστρέψουμε την κωλοδημοκρατία τους και το βολικό τους σύστημα παραγωγής προβάτων. Φοβούνται τους σκεπτόμενους ανθρώπους γιατί αποτελούν απειλή για την εξουσία τους…
Όχι λοιπόν. Δεν είμαι ακραία, δεν υπερβάλλω, δεν έχω ξεφύγει, δεν έχω παρασυρθεί, δεν έχω υποστεί πλύση εγκεφάλου από αυτούς που αποκαλείτε «τρομοκράτες». Σας μιλάει η οργή του παιδιού μέσα μου το οποίο δεν θα σας αφήσω ποτέ να το σκοτώσετε! Το σχολείο είναι μια φυλακή, το μισώ, και θέλω να το κάνω στάχτη μαζί με κάθε σκουλήκι που αγαπά την εξουσία. Γιατί δε θέλω να με κάνει επαγγελματία, αλλά άνθρωπο.
—ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΕΛΙΑ—
Μια 16χρονη μαθήτρια της Β’ Λυκείου
ΥΓ1: Δεν αναφέρομαι σε φροντιστήρια και παραπαιδείες και λοιπά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτά είναι άλλη μια μεγάλη κουβέντα.
ΥΓ2: Προφανώς δε θεωρώ ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να βελτιωθεί όσο έχουμε Καπιταλισμό. Γιατί απλά το έλλειμμα παιδείας που υφιστάμεθα αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξης του Καπιταλισμού, κι όχι ελάττωμα. Δεν έγινε καταλάθως, αλλά σκόπιμα. Επομένως μόνο με ένα εντελώς διαφορετικό Σύστημα θα λύσουμε το πρόβλημα. Και ο Καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, καταστρέφεται ολοσχερώς και αντικαθίσταται από ένα άλλο Σύστημα με πολύ διαφορετικά θεμέλια. Αυτονόητο για πολλούς, αλλά όχι για όλους ειδικά για αρκετούς συνομηλίκους μου. Γι αυτό απλά το επισημαίνω.
Πηγή: athens.indymedia.org
