#oi_istories_sas
Διηγείται η Μ.
Δουλεύω στον χρηματοοικονομικό/τραπεζικό κλάδο.
Έναν κλάδο κατεξοχήν ανδροκρατούμενο και σεξιστικό. Έναν κλάδο που ο κάθε κακομοίρης νομίζει ότι είναι ο Trump και ότι έχει το δικαίωμα να πετάει ατάκες του τύπου «Πότε θα κάνεις κανά παιδί;» ή να με κοιτάει σαν αντικείμενο.
Όσο καλές και να ‘ναι οι σπουδές μου, όσο καλή και να ‘μαι στη δουλειά, πάντα είμαι αυτή που θα της πούνε να καθαρίσει το γραφείο συσκέψεων, να φτιάξει καφέ και θα ακούσω την ατάκα ότι «αμείβομαι καλά για ΓΥΝΑΙΚΑ…»
Και σαν να μη φτάνανε όλα αυτά, σε επίσημο φορέα άκουσα υπάλληλο (με υψηλή θέση) να με αποκαλεί ομορφούλα, επειδή δεν θυμόταν το όνομά μου..Πότε μια γυναίκα θα αποκαλούσε κάποιον «ομορφούλη»;
Αγαπητή Μ.
Είναι σκληρός ο κλάδος σου και ο μισογυνισμός «δίνει και παίρνει» τόσο εκεί, όσο φυσικά και σε τόσους άλλους κατά κόρον ανδροκρατούμενους τομείς, όπως η βιομηχανία (γυναίκες Μηχανικοί), τα εργοτάξια (γυναίκες επιβλέποντες), η ναυτιλία (γυναίκες σε Τεχνικά ή Διαχειριστικά τμήματα) κλπ. κλπ. – η λίστα είναι πολύ μεγάλη, δυστυχώς.
Δεν έχουμε να σου πούμε παρά μόνο, κράτα δύναμη και έχε τσαμπουκά. Μη λυγίζεις και μην επιτρέπεις σε κανέναν/καμία να νομίζει ότι το στερεότυπο στο μυαλό του/της αληθεύει.
Αν θες να «σπάσεις και ‘συ λίγο πλάκα» – αν και δεν είναι καθόλου αστείο, το ξέρουμε όλοι αυτό- στην τελική λέγε «παιδί» και «παλικάρι» με τη σειρά σου -για σπάσιμο- τον κάθε «γιάπη» ή «γιάπισσα» που κάνει και καλά ότι δε θυμάται τα ονόματα των συναδέλφων/συνεργατών. Η ειρωνία καμιά φορά σώζει ή συμμορφώνει.
Απλά θυμήσου να σχολάς, και να πηγαίνεις σπίτι ή όπου αγαπάς, ΥΓΙΗΣ ψυχικά και σωματικά.
Υπάρχει ζωή (και) μετά τη δουλειά.
