Αποχαιρετάμε το 2017 με τα παρακάτω λόγια, ως οδυνηρή καταγραφή και, παρ’ όλ’ αυτά, με την πεποίθηση ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει κόσμος.
Είναι ίσως ό,τι πιο εύστοχο και αντιπροσωπευτικό της εποχής και του τόπου που μας φιλοξενεί, που έχουμε διαβάσει εδώ και καιρό (απόσπασμα από εδώ):
«…Παρατηρούσα, μέσα στην πολυκοσμία των γιορτών, τους εκατοντάδες ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στο δρόμο. Διαπίστωσα με θλίψη πόσο έχει αφήσει πάνω τους το ίχνος του ο κόσμος της τηλεόρασης: Στις κινήσεις, το ντύσιμο, το λόγο. Έχει παραδοθεί ο πολίτης στο θέαμα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα γίνει μέρος του. Πρόκειται για αυτά τα τάγματα μικροαστών οι οποίοι προσέχουν τη ζωούλα τους σαν σε αποστειρωμένη φιάλη, χωρίς να καταφέρνουν τίποτα ουσιαστικό στη μίζερη καθημερινότητά τους. Μεγαλώνοντας μέσα σε προκαταλήψεις, τρέμοντας ταυτόχρονα τον θεό και τον διάβολο, περνάνε τη ζωή τους χωρίς να γνωρίζουν έξαψη ή πάθος. Άλλοι απ’ αυτούς μετακομίζουν στα πλατό της τηλεόρασης και άλλοι παραδίδονται στη φάτνη. Όσο ο κόσμος δεν είναι κόσμος, καλό και κακό θα σαπίζουν αντάμα, και αυτό είναι το σιωπηλό ανθρώπινο δράμα…»
Γ. Κακουλίδης
Πηγή: e-oikodomos.blogspot.gr
