Θυμάμαι μια συζήτηση που είχαμε με μια παρέα κάποια χρόνια πριν, φοιτητές ακόμα. Με τις ελάχιστες εργασιακές (και ευκαιριακές) εμπειρίες που είχαμε, συζητάγαμε τι μας ενοχλεί – ή τι θα μας ενοχλεί μελλοντικά, στις “σοβαρές” δουλειές μας – στον εκάστοτε χώρο εργασίας μας. Ο καθένας έλεγε το δικό του. Κουτσομπολιό, φωνές, πολυπλοκότητα, νεύρα. Όλα τα…
Εν τω μεταξύ στο twitter: “Καλημέρα αφεντικό, θα αργήσω λίγο, δεν πετυχαίνω καλό τραγούδι στο ράδιο.” Ακολουθήστε μας στο twitter.
Eν τω μεταξύ στο twitter: Αφεντικό, αντί να με πληρώνεις καλύτερα πλήρωνε τους λογαριασμούς να γλιτώσω την έξτρα ταλαιπωρία. Aκολουθήστε μας στο twitter.
Σκρολάροντας στο Facebook…
Όχι ρε αφεντικό, τι να με πείραξε που έκατσα δυο ώρες παραπάνω?! Μήπως έχω κ ζωή έξω από τη δουλειά ξέρω ‘γω?
” Δεν δουλεύεις αρκετά, χρειάζεται περισσότερο” Ήταν η πρώτη φορά που άκουγε τέτοια παρατήρηση ο Χρίστος. Δεκαπέντε χρόνια που πέρασε στην ξένη, όλοι είχανε να λένε για την εργατικότητα και την αφοσίωσή του· από τα πανεπιστήμια που σπούδασε μέχρι τις εταιρείες με τις οποίες συνεργάστηκε. Μα κι όταν πήρε την απόφαση να επιστρέψει, κέρδισε την…
Πόλη: Πάτρα Έτος: 2004 Υποψήφια θέση: -οπουδήποτε δε φαίνεται το τατουάζ- Περιγραφή εργοδότη: Καφέ-μπαρ Διηγείται η: Pikos Η μοίρα, η μάλλον το γούστο σου, σε έφερε να βρίσκεσαι στο παρόν με μερικά «σημάδια φυλακόβιων» ή όπως θα λέγαμε απλά, αν δεν ήμασταν προκατειλημμένοι, τατουάζ. Οχι μεγάλα. Οχι μανίκια. Οχι τρομακτικά. Αλλά αυτο δεν εχει να…